T-MOBILE NOWE HORYZONTY: Rozpad ciała, rozpad umysłu

Kolejnego dnia festiwalu mamy dla Was recenzję "Kuso" prosto od Flying Lotusa – jednego z najbardziej obrzydliwych filmów, jakie zobaczycie. A także wspomnienie z pokazu "W ułamku sekundy" Fatiha Akina, hitu tegorocznego festiwalu w Cannes, za który Diane Kruger zdobyła nagrodę aktorską. Więcej relacji oraz materiały wideo z festiwalu znajdziecie w sekcji specjalnej NOWE HORYZONTY. 



Ciężki gnój (rec. filmu "Kuso", reż. Flying Lotus)

Chociaż Flying Lotus nie miał jeszcze okazji pochwalić się swoim dzieckiem poza obiegiem festiwalowym oraz własną piwnicą, "Kuso" cieszy się (nie)sławą jednego z najbardziej obrzydliwych filmów w dziejach kina. A ja się z tą opinią zgadzam, bo wiele na ekranie widziałem, ale na pewno nie faceta posuwającego zaropiały i opowiadający sprośne żarty wrzód na szyi swojej dziewczyny. 


Tematyka z grubsza cielesna, analno-fekalna, kurs na południe: koprofagia, nekrofilia, monstrualny karaluch wyłaniający się z odbytu, sperma rozsmarowywana na zawrzodzonej twarzy, szaszłyk z prącia. Wszystko w zaskakująco klarownej jak na taką jazdę formule filmu nowelowego; sklejone z czterech anegdot o oszpeconych ludziach, którzy próbują ułożyć sobie życie w świecie po zagładzie, wywołanej tajemniczym trzęsieniem ziemi. Raz będzie to karmiony zarobaczoną zupą i obsypany bąblami chłopiec, który próbuje wyrwać się ze szponów apodyktycznej matki. Kiedy indziej aspirująca raperka, prowadząca dyskusję z łypiącą z muszli klozetowej głową gwałciciela-pedofila. To znów jedząca beton Azjatka, która rusza na ratunek dziecku do samego piekła i kończy jako zrośnięte organami z innym podróżnikiem gigantyczne jelito. Są jeszcze szczęśliwie zakochani, czyli ona, on i ten trzeci – klnący na czym świat stoi i domagający się fellatio wrzód. Także no. 

Psychodeliczne interludia zamieniają poszczególne wątki w obdarzone własną dramaturgią miniatury, jednak trudno –przynajmniej za pierwszym razem – dostrzec w tej papce jakiekolwiek ciało stałe. Podczas narkotycznego tripu słyszymy hasła-klucze, widzimy obrazy ludzi zmagających się z własną seksualnością, głupiejących do granicy absurdu mediów i biedaków odzieranych z podmiotowości, co musi przecież złożyć się na jakiś rodzaj manifestu. Ale myślę, że nikogo nie obchodzi tu ani krytyka "cywilizacji śmierci", ani efektowna metafora informacyjnego szumu, który nas otacza – moim zdaniem "Kuso" jest po prostu niezłym odpałem, relacją z podświadomości faceta jednocześnie zmęczonego i rozbawionego absolutnie wszystkim. Nie wiem też, czy da się ten film komukolwiek opowiedzieć, a tym bardziej polecić, bo zbyt wiele zależy od odporności na samą konwencję – jeśli nie wkręcicie się, widząc aborcję ilustrowaną ścieżką dźwiękową z "Mortal Kombat", nie wkręcicie się wcale.

Całą recenzję można przeczytać TUTAJ. 


Wielkie nic (rec. filmu "W ułamku sekundy", reż. Fatih Akin)

"W ułamku sekundy" Fatiha Akina przypomina, dlaczego największą cnotą kina politycznego pozostaje prostota. Zamiast zwracać się w stronę wielkiej metafory i odciągać kamerę od sedna problemu, reżyser wchodzi w sam środek konfliktu, znów portretuje świat, który zna najlepiej, zaludniony przez naturalizowanych Turków i Niemców z klasy średniej. Zamiast opowiadać o podzielonym społeczeństwie za pośrednictwem bohatera zbiorowego, spogląda na walącą się w gruzy Europę oczami jednostki. Wreszcie, zamiast nadawać z ostatniej twierdzy moralności i pouczać z perspektywy mędrca z kamerą, zadaje pytanie, ile sami jesteśmy w stanie wytrzymać, zanim zaciśniemy pięści i weźmiemy na cel drugiego człowieka. 


Film otwiera zrealizowana w paradokumentalnej estetyce sekwencja ślubu. Nie jesteśmy jednak ani w kościele, ani w urzędzie stanu cywilnego, tylko w więzieniu. Po wyjściu z zakładu karnego, Nuri (Numan Acar) prowadzi spokojne życie u boku żony i synka. Tyle że ani resocjalizacji, ani świetlanej przyszłości nie będzie – zanim zdążymy nacieszyć się świetnymi miniaturami z ich codziennego życia, mężczyzna wraz z chłopcem zginą w eksplozji bomby. Rozbita Katja (Diane Kruger) rozmawia z policją i wysłuchuje kolejnych hipotez. Być może Nuri wrócił do dawnego, przestępczego życia, znów zaczął handlować narkotykami. Albo został przypadkową ofiarą ataku islamistów. Sprawa ma jednak o wiele bardziej przerażający i mało zaskakujący wymiar – morderstwo jest zbrodnią na tle rasowym dokonaną przez parę neo-nazistów. I, jak się okazuje, wymierzyć karę jest o wiele trudniej niż dokonać zbrodni. 

Następne sceny sugerują film o cichej żałobie i powolnym składaniu życia w całość przez Katję. Przeczy temu jednak wyraźna, trzyaktowa struktura. Istotnie, pierwszy akt to kronika cierpienia bohaterki, prób powrotu do świata żywych i oddalania się zarówno od swojej rodziny, jak i od mało wyrozumiałych teściów, pragnących pochować syna i wnuczka w Turcji. Druga część obejmuje już jednak proces sądowy, w którym Katja rozpoczyna psychologiczne starcie z podejrzaną o zamach parą faszystów (Samia Muriel Chancrin i Ulrich Brandhoff). Trzeci akt to z kolei pokłosie wspomnianego procesu, o którym zbyt wiele mówić nie wypada. 

Całą recenzję można przeczytać TUTAJ. 


Dla miłośników Nowych Horyzontów, a także dobrego kina w ogóle przygotowaliśmy ANKIETĘ, w której wybieramy najlepszy film poprzednich edycji festiwalu. Głosować można TUTAJ.