Dla mnie to postać tragiczna. Kompletnie schowana w cieniu, fantastyczna osoba. Wszystko kręci się wokół brata, ona musi się dostosować. Wydaje mi się, że mimo tego że matka ją teoretycznie dostrzegła podczas spektaklu(dlaczego dopiero teraz) to i tak ten stan nie potrwa to długo - tak jak poprzednim razem.
Nie wydaje mi się, żeby komukolwiek na dłuższą metę służyło takie wycofanie i poświęcenie. Myśląc o bracie i akceptując postawę rodziców sukcesywnie skreśla siebie.

Faktycznie siostra jest cudowna, moim zdaniem świetnie zagrana rola. Serce pękało gdy patrzyło się na te jej smutne oczy, a mimo wszystko pokazywała ogromną siłę i miłość do brata. Film pokazuje, że w przypadku choroby kogoś z rodziny tak naprawdę nie tylko chora osoba cierpi, cierpi cała rodzina, ale cała uwaga i wsparcie kierowane jest tylko do chorej osoby zapominając o reszcie.

Jej rola w tym filmie moim zdaniem wypadła najlepiej :)

Inna siostra znienawidziła by takiego brata. A ona wręcz przeciwnie, jeszcze sama go wspierała. Mega pozytywna postać

Pretensje miała, ale bardzo dobrze ukrywane. Moment, w którym dochodzi do kłótni z powodu przedstawienia i Via chyba po raz pierwszy od dawna, jak nie od zawsze mówi otwarcie, że życie w cieniu nie jest dla niej nowością. Jej postawa jest piękna, ale pozostawienie dziecka samemu sobie zazwyczaj jest bardzo destrukcyjne. W ciszy znosiła swój ból, przykro było na to patrzeć.

Za taki heroizm przyjdzie zapłacić cenę.

Świetna postać i wcale nie bajkowa. Są tacy ludzie co całe życie zmarnują dla kogoś i w zamian dostaną jeszcze kopniaka.
Jednak w tej rodzinie panowała taka silna więź, że trudno sobie to wyobrazić.
Myślę, że ona nawet nie wypomniała by bratu, że świat nie krąży tylko wokół niego gdyby nie to że straciła babcię. Była ona dla niej niczym przyjaciółka. Później druga przyjaciółka ją nagle odpycha i nie mówi dlaczego. Rodzice ciągle martwią się o jej brata. Narasta w niej samotność i nie potrafi sobie z tym poradzić. Nagłe pojawienie się chłopaka jest dla niej ratunkiem, gdyby nie on to jej historia mogła by się okazać bardziej tragiczna.
Ten film wg mnie jest świetny, pokazujący problemy różnych ludzi. Dzięki temu jakby umniejszał problem tego chłopaka, chciał pokazać że to nie problem na który trzeba tracić czas tylko trzeba cieszyć się życiem. On sam na końcu tłumaczy , że gdyby znano myśli innych ludzi każdy był by wyjątkowy na swój sposób, wystarczy mieć odpowiednie podejście.

Zastanawiam się czy całość jest zbyt przerysowana. Pewnie tak jest ale są miejsca na tej ziemi gdzie ludzie żyją w idyllicznym świecie. Przykładem może być Islandia, ale to pewnie wynika z tego że to małe państwo i łatwiej tam wprowadzać zmiany. Oni zrozumieli że można zmniejszyć alkoholizm i używki wprowadzając szkolenia dla rodziców. Robią coś co jest wg mnie genialne , gdyż inne kraje próbują to robić poprzez szkoły a to błąd. Mało kto słucha takich wykładów.
I tak wracając do filmu jak chłopak który się naśmiewał z niego mówi do dyrektora "przepraszam" dyrektor rozumie że to nie jego wina ale jego rodziców a głównie matki.

Proszę się nie śmiać ale już dawno się tak nie cieszyłem oglądając film.

Niestety to prawdziwy i ciężki schemat praktycznie w każdej rodzinie gdzie jest ciężko chore dziecko :(