Dokumentalista

Inta - niezrównoważona emocjonalnie stara wiedźma, zamieszkująca cementową chatkę na mokradłach w okolicy Rygi, nie jest dobrym materiałem ani na bohaterkę filmu, ani na przyjaciółkę. Dlatego właśnie przyciąga uwagę reżysera, który w jej charakterze wyczuwa demoniczne dopełnienie własnej osobowości. Przez nieomal rok zmaga się z tąInta - niezrównoważona emocjonalnie stara wiedźma, zamieszkująca cementową chatkę na mokradłach w okolicy Rygi, nie jest dobrym materiałem ani na bohaterkę filmu, ani na przyjaciółkę. Dlatego właśnie przyciąga uwagę reżysera, który w jej charakterze wyczuwa demoniczne dopełnienie własnej osobowości. Przez nieomal rok zmaga się z tą specjalistką od nagłych wahań nastroju, potoczystego przeklinania, obrażania się, nieuzasadnionej podejrzliwości i interesowności (w mig rozpoznajemy tu fenomen homo sovieticus). Wykonuje dla samotnej kobiety najprostsze domowe prace, próbuje bezinteresownie jej pomagać, posłusznie znosi wybuchy złości i obelgi, ale przede wszystkim - uporczywie ją filmuje, czasem nawet kładąc kamerę w jej zgrabiałe dłonie. Surowy, oszczędnie nakręcony film nie tylko portretuje złożoną osobowość Inty, ale opowiada o trudnej próbie nawiązania przyjaźni między reżyserem a filmowanym bohaterem. W rezultacie daje to niezwykle silne wrażenie rzeczywistości chwytanej na gorąco i bardzo intymnej wypowiedzi o istocie kontaktów międzyludzkich. Jednocześnie ten obraz jest także artystyczną wypowiedzią na temat etyki filmu dokumentalnego i dyskretną polemiką z dokumentalnym voyeryzmem. Dlatego, gdy w którymś momencie bohaterka zwraca się do łotewskiego reżysera pytając, po co on robi ten film, on odpowiada jej na różne sposoby: "o film o naszej relacji, o wybaczaniu" - wybaczaniu, trzeba dodać, obopólnym. więcej