To cytat z filmu, który wypowiada jedna z osób czekających w kolejce na koncert. Mówi oczywiście o Lasockim. Jako wybitny dyrygent, nie musi on zaznaczać swojej obecności, aby być zauważonym. Nie musi wymuszać na muzykach szacunku do siebie. Tym jaki jest sprawia, że "grają tak jak nigdy, grają i płaczą". Daje przestrzeń, słucha. Według mnie ten film jest o dwóch postawach. W życiu, pracy, wobec obywateli a nawet siebie samego. Drugą reprezentuje postać grana przez A.Seweryna (swoją drogą genialna kreacja aktorska), który krzykiem, agresją chce zbudować autorytet. Nie liczy się dla niego człowiek. Pewnie nawet on sam się dla siebie nie liczy. Zupełnie tak jak w systemach totalitarnych nie liczy się dobro obywatela, a siłą i agresją wymusza się lojalność. Boleśnie, ale jakże celnie podsumowuje to postać grana przez K. Jandę w końcowej scenie. "Byłeś zazdrosny o muzykę, o to, że ci, którzy potrafią ją kochać mogą być wolni, a ty nie potrafisz(…)można Cię kupić i sprzedać(…)Sam sobą pogardzasz i dlatego mścisz się na wszystkim co żywe. Wszystko było w porządku, dopóki wszyscy byli tacy jak ty, ale nagle zobaczyłeś wielkiego człowieka, przestraszyłeś się i zrozumiałeś. Rzuć ten zawód. Są inne, w których twoja nienawiść się przyda". Chyba dobitniej się nie da.