Komedia urocza i zabawna, lekka i bezpretensjonalna. Dziecinnie naiwna, ale od początku jasne jest, że nie obędzie się bez sporej ilości absurdu i niemal bajkowej otoczki. Że za naiwnością stoi inteligencja i niemała wyobraźnia twórców. Podstawą jest humor sytuacyjny, a kolejne gagi są tu owocem efektu domino. Co zrobi jedna postać, to natychmiast wpływa na drugą i jej poczynania, a postaci (i zamieszania) tu naprawdę sporo. Jedna wielka komedia omyłek. Ewa brana jest za samobójczynię, by za chwilę uchodzić za prostytutkę, policjanci brani są za bandziorów, a bandziory za stróżów prawa. Do tego w słoiku pełnym kiszonych ogórków pływa sobie granat, który w każdej chwili może wybuchnąć. Trochę slapsticku, trochę satyry i autotematyczności, a gdzieniegdzie słychać echa nieśmiertelnego kina braci Marx. Dlaczego Polacy nie kręcą już takich komedii?