Miałam takie samo wrażenie od samego początku i myślę że dobrze to odebraliśmy - w filmie podobnie jak w życiu nie wszystko jest pokazane otwarcie.

Co prawda sama nie wymyśliłabym takiej interpretacji, ale Twoje argumenty faktycznie są przekonujące.
Tym bardziej, że wyraźnie powiedziane zostało, że Franz nie chciał, aby Anna przyjechała do Paryża na studia, czego w sumie nie potrafię inaczej wytłumaczyć.
W zasadzie nie było też pokazane aby Franz kochał Annę, jak również ani razu nie zauważyłam fascynacji Adriena Anną, nawet czysto seksualnej.

Przecież stało się jasne, czemu Frantz nie chciał, by Anna przyjechała do Paryża, po tym jak ona wybrała się do hotelu, w którym mieszkał. Lubił się chłopak zabawić, nie był taki święty, jak opisywał w listach ;)
A odnośnie interpretacji o "związku" chłopaków, to nawet przez myśl mi nie przeszło. Dla mnie było od razu jasne, że on zabił. Dla podkreślenia tego, że opowieść o przyjaźni to kłamstwo, podczas opowieści Adriena było pokazane zbliżenie na twarz Anny, że to co zobaczymy, jest JEJ wyobrażeniem tej historii opowiadanej przez Adriena. No i wczesniej, pytanie matki "Jaki był Frantz przed śmiercią, czy był szczęśliwy"? co widać zszokowało Andriena, bo jak można o to pytać zabójcę...

Popieram interpretację i też tak odebralam, nie doszukujmy się drugiego dna i tak jest tu sporo zwrotów akcji (fabuły)

Bardzo ciekawa interpretacja i rzeczywiście wiele fragmentów sugeruje to, o czym mówisz. Moim zdaniem jednak jest to bardziej zabawa Ozona z widzem. Widząc zachowanie Adriena możemy powiedzieć że jego opowieści nie są do końca prawdziwe, więc nim zdradzi prawdę(?), nasuwają nam się dwie możliwości: albo rzeczywiście łączyła go z Frantzem miłość (za czym przemawia wspomniana przez ciebie niechęć do Fanny), albo kłamie całkowicie i, jak przyznaje, zabił Frantza w okopie. Zabawa o której mówiłem polega właśnie na ciągłych sugestiach - to znowu historia o homoseksualistach! Można to wyczuć nawet w zwiastunie - a jednak okazuje się że się myliliśmy, sprawa jest bardziej zawiła.
Oczywiście twoja koncepcja może być jak najbardziej słuszna, chcę się tylko przyczepić do dwóch elementów:
1) Adrien nie ma portretu Frantza w hotelu. W scenie, którą zapewne masz na myśli, patrzy w lustro i widzi w nim widmo tego, kogo zabił (prawdopodobnie). Można poznać to po tym że postać w ramach mruga xD
2) Wyraźnie wiadomo że Frantz zginął na wojnie - nie popełnił samobójstwa, jest pochowany wraz z resztą żołnierzy niemieckich uczestniczących w walce. Jeżeli, powiedzmy, zastrzeliłby się w okopie, Adrien nie mógłby znać treści listu, który później cytuje. Frantz przecież pisał go z frontu. Zresztą prawdopodobnie to Francuz wysłał go do Anny, być może żeby zadośćuczynić woli zmarłego.

Adrien dziwi się też, że Frantz był pacyfistą, jeśli by go znał to wiedziałby to.

Manipulacja od początku do końca. Ani kawałka prawdy. Scena nauki gry na skrzypcach "ocieka erotyzmem"? Dla heteryków nie - zapewniam.

Mam podobną interpretację. Frantz i Adrien byli kochankami, F. mial jednak dość życia w kłamstwie, popełnił więc samobójstwo (symbolizuje to obraz który często pojawia się w filmie). A. czuł się winny śmierci swojej wielkiej miłości, stąd odwiedzał jego grób. W filmie ważnym motywem jest kłamstwo i to, że czasem może być ono słusznym wyborem, tak jak kłamstwa Anny w stosunku do niedoszłych teściów. Kolejnym jest kłamstwo Adriena, który nie przyznał się do związku z F. - wiedział, że oczerniłoby to zmarłego i sprawiło jeszcze większy ból jego rodzinie (szczegolnie Annie). Nękały go jednak wyrzuty sumienia więc ujawnił swój udział w śmierci F., ale w inny, wymyślony sposób, chroniąc przy tym F. i biorąc całą winę na siebie.

Kurczę, nie pamiętam tej fotografii, kiedy się pojawia?

Adrien nie miał fotografii Franza. To był po prostu zwid w lustrze. Adien spogląda w lustro, chwilę wcześniej widać, że patrząc, sam mruga, a w lustrze, zamiast siebie, widzi mrugającego kilkukrotnie(!) Franza.

Mi się wydaje, że między wierszami ukryta jest miłość Adriana z Frantzem, zwłaszcza, że w tamtych czasach przyznanie się do homoseksualizmu wiązało się np. z wylądowaniem w szpitalu psychiatrycznym itp, dlatego tez nie można było się przyznać do tego.

Wydaje mi się ze romans mieli przed wojną, natomiast Frantz popełnił samobójstwo w okopach, gdy spotkał się Niemiec i Francuz i któryś z nich musiał strzelić. Taka jest wojna, mało kto z nas sobie w dzisiejszych czasach zdaje sprawę co to jest wojna.

Hipoteza o samobójstwie nie do udowodnienia.

Nie upieram się przy mojej hipotezie. Ale w filmie pojawia się kilkukrotnie obraz Edouarda Maneta „Samobójca”. Obraz, o którym opowiada i odwiedza Adrien, a potem Anna.
Jak kiedyś jeszcze raz obejrzę film, to może uda mi się wychwycić inne, jeżeli są.

Tak, nie sposób zaprzeczyć. Ale pytanie: dlaczego?
Bohater sam mówi o tym, że myśli/myślał o śmierci - swojej, nie Frantza. Typ depresyjno-melancholijny.

W scenie na cmentarzu kiedy Adrien wyznał Annie "prawdę" byłem pewien, że opowie właśnie o związku z Frantzem.

Jak widać, mimo tego sygnału, fałsz w nim pozostał.

teraz skończyłem oglądać, odczułem tak dni jak ty ja_jako_ja

Też mi to przeszło przez myśl, ale wolałam skierować swoją interpretację filmu na inne tory, hahaha.

Zupełnie tak tego nie odebrałam! Może Ozon droczył się z nami w scenie z lekcją skrzypiec, ale nie ma powodu wątpić w szczerość Adriena i w historię, którą opowiada Annie. Nie sądzę, by w ogóle znał Frantza sprzed wojny. Jeśli by go znał, dlaczego wymyslałby taką okrutną historię? Z drugiej strony jego narzeczeństwo z przyjaciółką z sąsiedztwa wyglądało conajmniej dziwnie... Nie wiem. Moim zdaniem ten film jest o wyrzutach sumienia, odkupieniu, przebaczeniu, tęsknocie i o tym, że próbując naprawić nienaprawialne można kogoś podwójnie zranić. Moim zdaniem największy tragizm sytuacji ujawnia się w tym, że Adrien zupełnie niechcący rozkochuje w sobie Annę. Najpierw na wojnie zabił jej narzeczonego, a teraz jeszcze zabrał serce, którego wcale nie chciał. To Anna go pokochała, on tylko rozpaczliwie starał się jej nie złamać. Tak też widzę scenę ich pożegnania. On jej nie kochał inaczej niż po prostu człowiek-człowieka. Rozumiał jej kruchość i swoją odpowiedzialność. Nic ponadto, choć wszystko co czuł do Anny było głębokie, ludzkie i prawdziwe...