Remake filmu z 1990 pod tym samym tytułem był obciążony sporymi wymaganiami dotyczącymi poziomu zaprezentowanego przez starszego „brata”. Niestety, już na wstępie muszę stwierdzić, że im nie sprostał. Film, próbując zahaczać o poważne tematy dotyczące stanu w jakim znajduje się człowiek na granicy życia i śmierci, robi to w sposób dość płytki, infantylny i odrealniony , co sprawia, że z seansu nie można wyjść ani zamyślonym, ani zachwyconym, ani nawet zadowolonym. Niejeden powiedziałby, że po filmie – kolejnym wytworze amerykańskiego PRZEMYSŁU filmowego – nie można było się więcej spodziewać. Zgodzę się.
Gra aktorska na poprawnym poziomie. Jedynym wyróżniającym się punktem jest uroda Kiersey Clemons grającej Sophię, ale i to, nie dla każdego – kwestia gustu. O muzyce nie mogę powiedzieć zbyt wiele. Widocznie była na tyle nijaka, że mój mózg uznał ją za niewartą zapamiętywania i automatycznie wymazał z pamięci. Jedyne co pamiętam, to to, że dwa razy twórcom udało się mnie wystraszyć (poprzez tzw. jump scare’y), co jednak nie jest wielkim osiągnięciem, biorąc pod uwagę moje nieobycie w materii horrorów.
Podsumowując, serdecznie nie polecam „Linii życia”. Jest tak wybitnie przeciętny, jeden z wielu, że gdybym tworzył słownik, to umieściłbym go jako przykład pod definicją słowa „przeciętność”. Pomimo tego, iż niewątpliwie istnieją gorsze filmy, to nic nie przemawia za tym by obejrzeć właśnie ten . Każdego roku powstaje kilka tysięcy filmów. Dodając do tego te już powstałe, uzyskujemy liczbę, której rzędem są dziesiątki, albo i setki tysięcy. A życie jest krótkie. Więc, jeśli nie możemy/chcemy spędzić życia nie robiąc nic innego tylko oglądając filmy, wybierajmy tylko te, warte uwagi – „Linia życia” moim zdaniem do nich nie należy.