Marsz żywych

Film dokumentalny, który powstał na kanwie wydarzeń sprzed kilkudziesięciu lat, to znakomite połączenie archiwaliów z akcją osadzoną w teraźniejszości. Reżyser w niezwykle przemyślany sposób selekcjonuje poszczególne kadry, wplatając w nie unikalne kolorowe zdjęcia i w ten sposób daje widzowi niezwykle dyskretny podgląd przeszłości.Film dokumentalny, który powstał na kanwie wydarzeń sprzed kilkudziesięciu lat, to znakomite połączenie archiwaliów z akcją osadzoną w teraźniejszości. Reżyser w niezwykle przemyślany sposób selekcjonuje poszczególne kadry, wplatając w nie unikalne kolorowe zdjęcia i w ten sposób daje widzowi niezwykle dyskretny podgląd przeszłości. Trudno ukazać dramaturgię sceny spotkania dwóch tragicznie doświadczonych ludzi, ale w obrazie lubelskiego reżysera i scenarzysty Grzegorza Linkowskiego pt. "Marsz żywych" my też jesteśmy jego uczestnikami, nie tylko obserwatorami. Emocje powoli udzielają się także widzom, a to wielka zasługa reżysera, który stopniowo przygotowuje ich do momentu spotkania będącego punktem kulminacyjnym obrazu. Pewien niedosyt, który pozostaje po jego obejrzeniu, powinien skłonić do zmiany spojrzenia na problematykę Holokaustu. Grzegorz Linkowski podjął dość ryzykowną próbę pokazania dialogu między skrajnie różnymi postaciami, których bliscy stali się ofiarami i katami w dramacie II wojny światowej. To nowe spojrzenie na tę tragedię, nie negujące zbrodni, nie manipulujące faktami, ale podejmujące trudną próbę zderzenia pamięci z próbą dialogu, mimo bolesnej historii. Spotkanie w Oświęcimiu to pewnego rodzaju fenomen. Przesłaniem filmu jest wezwanie do pojednania, do którego nigdy nie dojdzie, bo skrzywdzeni i kaci nie żyją, ale także prośba o dialog - pomimo wszystko - ponad podziałami, w obliczu nowych, niestety także bolesnych doświadczeń, których jesteśmy mimowolnymi świadkami. więcej