Nawet słabszy film reżysera pozostaje nadal jednym z lepszych minionego roku. Bohaterowie może i banalni, albo - co uważam, za bardziej odpowiednie - mało interesujący, ale nie powiedziałbym, że byli groteskowi. Fakt, że w filmie nie ma wielkich tragedii, dramatycznych zwrotów akcji, a sama Rosja, choć nadal osobliwa, nie wydaje się być miejscem przerysowanym i dalekim od zwyczajności, którą mamy - powiedzmy - w naszym kraju. To dobrze, że ta "wizytówka" nie była w tym względzie tak prostacka.

film portretuje może nie całe społeczeństwo, ale z pewnością rosyjską klasę średnią. A może i nie tylko rosyjską, bo każdy chyba kiedyś poznał swoich Żenię i Borysa. Problem też w tym, że zazwyczaj codzienność i problemy większości ludzi są banalne i płaskie. Zwiagincew świetnie wybrał głównych bohaterów, bo dzięki ich zwyczajności diagnoza stawiana przez niego jest mocniej odczuwalna i nie można jej odrzucić jako ładny, ale w sumie abstrakcyjny obraz wydumanych dylematów nieistniejących ludzi. Widać też wyraźnie, że rozpad relacji nie jest problemem tylko Żeni i Borysa - jedyną normalną relację obserwujemy między kochankiem Żeni i jego córką, a i to pewnie dlatego, że nie widują się i zapewne okłamują się wzajemnie (albo prezentują swoje życie z jedej tylko strony, a o niczym innym nie wspominają).