On ma obsesję na temat samobójstwa. Żyje w swoim ascetycznym i wysprzątanym, pełnym książek apartamencie. Ona mieszka na uboczu w popadającym w nieład mieszkaniu. On jest małomówny i sktyty. Ona wygadana i ekstrawertyczna. Oboje samotni i poszukujący więzi ze światem. Pewnego razu los łączy ich ze sobą...

Mieszkający w Tajlandii Kenji jest Japończykiem i potencjalnym samobójcą. Mężczyzna pracuje w Bangkoku jako bibliotekarz; ma obsesję na punkcie porządku i układania wszelkiego rodzaju przedmiotów. Jednocześnie Kenji fantazjuje na temat odebrania sobie życia i co jakiś czas podejmuje próby samobójcze zawsze nieudane. Pewnego dnia Japończyk wybiera się na most, aby z niego skoczyć. Zanim zdąży jednak urzeczywistnić zamiar, jest świadkiem wypadku, w którym ginie młoda dziewczyna. Na miejscu zdarzenia Kenji poznaje siostrę zabitej kobiety.

Porzuciwszy chęć tworzenia klasycznej, narracyjnie prostej, spektakularnej historii, której motorem są odkrywane przed widzem kolejne meanrdy akcji, reżyser skupia się na tworzeniu atmosfery, na oddaniu emocji swoich bohaterów. Pomaga mu w tym charakterystyczny, ujawniający formę styl Christophera Doyle'a, melancholia, wpisana w literaturę Prabdy Yoona i minimalizm gry Tadanobu. Grany przez niego, introwertyczny Japończyk ma obsesję na punkcie porządku i samobójstwa, życiem dziewczyny niepodzielnie rządzi chaos i nieodpowiednie znajomości. Spędziwszy razem kilka dni w jej domu, bohaterowie nawiązują trudną do zdefiniowania relację. Pen-ek odnalazł tu przyjemność raczej w budowaniu niejasności, niż w rozwiązywaniu zagadek, w pokazywaniu złożoności toczącego się realnie życia, na które nakłada się inna, wewnętrzna, emocjonalna rzeczywistość postaci.