Tytułowe Party to impreza zorganizowana przez Janet, która wraz ze znajomymi chce uczcić swój awans. Podczas spotkania wychodzą na jaw tajemnice, sekrety i wyznania, które zaburzają to na pozór normalne przyjęcie. Sally Potter wrzuca do jednego kotła wszystkie tematy, którymi w ostatnich latach żyje świat i robi czarno- biały dramat z humorem, który ogląda się trochę jak sztukę w teatrze. Bohaterowie są nad wyraz nowocześni, jednak wszystko jest przykryte hipokryzją i sztucznością. Gra aktorska jest bardzo mocno teatralna, ale w większości się sprawdza. Jedynym wyjątkiem jest Timothy Spall, wcielający się w męża Janet, który przeszarżował odbierając swojej postaci jakąkolwiek autentyczność. Związany z tą postacią był natomiast jeden z ciekawszych elementów w filmie, a mianowicie gramofon. Takim sposobem w tle przez praktycznie cały seans rozmowom bohaterów towarzyszyła świetna muzyka. Reżyserka zgrabnie porusza w historii temat homoseksualizmu, równouprawnienia, nowego modelu rodziny i przekłamania wyższych sfer i chociaż jej obserwacje nie są odkrywcze to trafiają w punkt. Im dalej w las tym coraz bardziej odczuwałam to napięcie pomiędzy bohaterami, które nie może znaleźć ujścia i wyczekiwałam kiedy skrajne emocje zdemaskują prawdziwe oblicza wszystkich postaci. I warto było czekać, ponieważ punkt kulminacyjny, ale przede wszystkim finałowy twist sprawia, że ciepło wspominam tę produkcję.

Więcej opinii-> https://zprzymruzeniemokaa.blogspot.com/2018/02/brytyjskie-imprezy-amerykanskie- motele.html