Obserwatora Fredericka Fleeta, znajdującego się na wachcie w bocianim gnieździe podczas kolizji, zagrał Bernard Fox, który wystąpił też w "Titanicu" (1997).
Dennis Price próbował zdobyć rolę w tym filmie.
Niektóre źródła podają, że Sean Connery wystąpił w tym filmie, co jednak nie miało miejsca. Prawdopodobnie miał zagrać postać, w którą finalnie wcielił się Larry Taylor.
Irene Worth próbowała zdobyć rolę w tym filmie, ostatecznie jednak nie została zaangażowana.
Film pokazuje ochrzczenie Titanica, co nie miało miejsca. Harland i Wolff, budowniczy Titanica, nie ochrzcili swojego statku.
To pierwszy, a nie czwarty komin odłamał się i zabił kilka osób w wodzie.
W filmie pokazano, że młodszy operator radiowy Harold Bride bierze udział w ceremonii pogrzebowej na Carpathii. Tak naprawdę był on w tym czasie nieprzytomny i znajdował się w szpitalu okrętowym.
Drugi oficer Lightoller gani J. Bruce'a Ismaya za to, że ten za szybko opuszcza szalupę numer 5. Tak naprawdę do Ismaya krzyczał piąty oficer Harold G. Lowe, którego nie widać w filmie.
Wodoszczelne włazy Titanica zostały zamknięte już po zderzeniu z górą lodową, a przed, jak to jest pokazane w filmie.
Wskaźnik grodzi wodoszczelnych na mostku był poziomy, a nie pionowy, jak jest to pokazane w filmie.
W filmie, kiedy członek załogi i Ismay zaczynają spuszczać łodzie, raca zostaje wystrzelona około godziny 12:15. Tak naprawdę pierwsza raca została wystrzelona o 12.45, czyli 30 minut później. Wtedy też została spuszczona pierwsza szalupa (numer 7).
Kajuta Thomasa Andrewsa, A36, znajdowała się za klatką schodową, a nie - jak ukazano w filmie - w korytarzu w szeregu z innymi kabinami pokładu A.
W pewnym momencie Molly Brown pomaga członkowi załogi przekonać kobietę, by założyła kapok. Mówi wtedy o "boating", ale jej usta wymawiają "yachting" - bardziej popularny zwrot wśród Brytyjczyków.
W filmie wiele ujęć ukazuje promenadę w miejscach, które tak naprawdę były zajęte przez kabiny, na przykład pokład C.
Lightoller załadowuje szalupę numer 4, kiedy zbliża się do niego mat z 13-tki. Początkowo Lightoller odmawia zezwolenia na zapełnianie łodzi, potem jednak zostaje przekonany i się zgadza. Naprawdę szalupa numer 4 została spuszczona na pokład A i wydarzenie z matem miało miejsce właśnie tam. W filmie zaś - na głównym pokładzie.
Obraz, który podziwia Andrews w hallu, zatytułowany jest "The Entrance to the New World" (wpłynięcie do nowego świata) i ukazuje wejście do portu Nowy Jork. Dzieło to naprawdę znajdowało się na pokładzie statku Olympic, natomiast na Titanicu wisiał obraz portu Plymouth.
Film nakręcono w Egham, Iver Heath, Londynie, Benington (Anglia, Wielka Brytania), Glasgow i Helensburghu (Szkocja, Wielka Brytania).
Producent William MacQuitty był jednym z ludzi przyglądających się wodowaniu Titanica 31 maja 1911 roku. Miał wtedy 6 lat i zdarzenie wywarło na nim ogromne wrażenie.
Czwarty oficer Titanica, Joseph Boxhall (grany w filmie przez Jacka Watlinga) współpracował przy filmie jako doradca techniczny.
Drugi oficer Lightoller, bohater filmu, służył wojsku podczas I i II wojny światowej, wyróżniając się uratowaniem wielu ludzi pod Dunkierką. Zmarł w 1952 roku, ale jego żona odwiedzała plan filmowy, natomiast jego syn pomagał reżyserowi nakreślić postać swojego ojca.
Walter Lord odnalazł 64 ocalałych, badając książkę "A Night To Remeber". The Rank Organisation znalazła znacznie więcej podczas przygotowywania filmu, wielu ocalałych odwiedziło plan filmowy, w tym Edith Russell, projektantka ubrań, ze szczęśliwą wypchaną świnką pokazaną w filmie. Świnka użyta w filmie była tą prawdziwą, którą Russell miała na Titanicu. Kobieta zapisała ją w testamencie Walterowi Lordowi.
Lawrence Beesley, ocalały pasażer drugiej klasy, był obecny na planie filmowym. W pewnym momencie, podczas filmowania zatonięcia, próbował wkroczyć do sceny i (pewnie symbolicznie) pójść na dno razem ze statkiem. Reżyser Roy Ward Baker nie pozwolił na to, gdyż mogłoby się to przyczynić do zamknięcia produkcji.
Każda strona scenariusza była pisana z perspektywy poziomu pokładu statku. Kiedy więc trzeba było nakręcić dodatkowe ujęcia, mogły one wyglądać na właściwe i kręcone jednym ciągiem.
Kiedy statek opuszcza Southampton i podpis pod obrazem brzmi "14 kwietnia", ujęcia Titanica i pasażerów na pokładzie, które widzimy, zostały zaczerpnięte z nazistowskiego propagandowego filmu "Titanic" (1943).
Kwestia "Wciąż tutaj, panno Evans?" ("Still here, Miss Evans?") odnosi się do Edith Evans, która utonęła po tym, jak zgodziła się na ochotnika opuścić przeludnioną szalupę ratunkową.
Model statku użyty w scenie zatonięcia mierzył 35 stóp długości. Basen, w którym filmowano ujęcie, miał jednak tylko 15 stóp głębokości, więc model budowano w częściach. Kiedy kolejne segmenty znikały pod wodą, usuwano je, żeby zrobić miejsce dla reszty pokładu.
Postać czytająca w hallu pierwszej klasy w czasie tonięcia statku to William Thomas Stead, szanowany wydawca i pisarz, który był widziany w trakcie czytania w czasie, gdy łódź szła na dno. 22 marca 1886 roku Stead napisał artykuł zatytułowany "How the Mail Steamer Went Down in Mid-Atlantic, by a Survivor" (Jak pocztowy parowiec poszedł na dno na środkowym Atlantyku - oczami ocalałego), w którym parowiec zderza się z innym statkiem i z powodu zbyt małej ilości szalup ratunkowych wiele osób ginie. Stead napisał: "To właśnie może się zdarzyć i zdarzy się, jeśli liniowce będą wysyłane w morze z niedostatkiem szalup".
Reklama mydła toaletowego, którą na początku filmu czyta Kenneth More, to autentyczna reklama z dni poprzedzających wodowanie Titanica.
Statek, który był używany w większości ujęć na zewnątrz, to Austurius. Inny statek wykorzystany podczas kręcenia filmu to Largs Bay.
Zgrzytliwe hałasy podczas tonięcia statku nie były efektami specjalnymi. Powstałe one przez umieszczenie planu na wyciągarce, po to, aby móc uzyskać efekt przechylającego się pokładu. Mikrofony ściągały te hałasy. Roy Ward Baker, reżyser filmu, uznał, iż dodają one realizmu i postanowił je zostawić.
W scenie, w której Titanic wypływa z portu, wykorzystano materiał archiwalny innego statku, R.M.S. Mauretania. W scenie, gdy marynarze stawiają żagle, użyto z kolei nagrania statku R.M.S. Lusitania.
Jak to pokazano w "Titanicu" (1997), statek tonąc, przełamał się na dwie części, rufa najpierw "wyprostowała się" i potem poszła na dno. Jednak te fakty nie były do końca ustalone aż do czasu odnalezienia szczątków statku w 1985 roku. Naoczni świadkowie tragedii nie byli zgodni co do toku wydarzeń i w filmie z 1958 roku przyjęto wersję, że Titanic zatonął nietknięty.
Okres zdjęciowy trwał od 15 października 1957 roku do 5 marca 1968 roku.