Na tym polega prawdziwy warsztat dziennkarza-dokumentalisty. Ukazuje problem, ale nie ocenia. Ocenę pozostawia odbiorcy. To przejaw szacunku dla odbiorcy tak komplegnie odmienny od powszechnego moralizatorstwa i besserwizerstwa. Widz dostaje obrazy i to wszystko co potrzeba, należy tylko uruchomić myślenie. To co wykułeś na blachę - zapomnisz, to do czego dojdziesz sam - zostanie z tobą.

Tutaj, niestety, nie ma bezstronności, albo jest ona bardzo złudna. Nie udzielenie głosu tubylcom jest bardzo dosadnym komentarzem autora. Wystarczy zwrócić uwagę, jak pokazany jest biały turysta - elokwentny, wygadany i milczący, posępny czarny. Odbiorca otrzymuje komentarz autora i całkiem konkretny!

Podtrzymuję: to nie jest komentarz autora. To ukazanie postaw obu stron. Biała inteligencja niczym - za przeproszeniem - personel obozów koncentracyjnych, murzyni - ulegli kapo i zwierzyna - bezbronne ofiary tej fabryki śmierci. Murzyni nie komentują i to podkreśla ich rolę. Znamienne są ujęcia czarnych pracowników na tle ściany z wypchanymi trofeami. Zdają się krzyczeć: "jestem jedną z ofiar!" Dobry dokumentalista nie komentuje. To styl pseudo-dziennikarzy, takich jak Wojewódzki, Starakowa, Hołownia i ta cała pudelkowa klika. W zasadzie wszyscy obecnie znani krajowi dziennikarze, czy dokumentaliści reprezentują jaką obcję, czemu dają wyraz. Gorzej, że niezdolna do refleksji publika oczekuje komentarzy. Wręcz wymaga prostych i jasnych odpowiedzi, które łatwo zapamiętać i puścić dalej w obieg. Takie czasy.

Ja się zgadzam z przedmówcą (Darq ) w całej rozciągłości.
Natomiast odwołując się do pierwszej wypowiedzi, że "Myśliwi pokazani w filmie okazują się ignorantami..."....stwierdzam, że się nimi nie okazują tylko (w dużej mierze) nimi po prostu są.

Obawiam się, że myśliwi ignorantami nie są. Myślę, że w większości to inteligentni (albo zwyczajnie cwani) kombinatorzy. Wykorzystują siłę historii i tradycji dla realizacji swoich przyziemnych planów: podniesienia samooceny, tworzenie elitarnych klik, podłäczenie się pod tradycyjnie postrzeganych jako lepsze - szlachty, arystokracji. To zwykłe małe, cwane chamki z wielkimi aspiracjami.

Również uważam, że kontekst jest ograniczony i tylko chodzi o narzucanie racji którejś ze stron. W trakcie filmu czułem niesmak, odrazę, teraz nie czuję nic ponieważ to nic nowego. Awersja do oglądania patroszenia zwierząt, które są przecież tak sympatyczne bierze się z braku obcowania przy takiej czynności. Oceniacie myśliwych jako ignorantów, małych ludzi, niestety to samo myślałem podczas sensu. Uważam, że zostało nam to narzucone. Dopiero czytając wasze komentarze zastanowiłem się, że większą niechęć czuje do obozów koncentracyjnych dla kurczaków ale nie wyprę się ich, za bardzo lubię piersi. W każdym większym mieście mamy więzienie dla zwierząt zwane ZOO, też lubię. Taki jest porządek świata, przejmujemy się polskimi pieskami ale mamy gdzieś bezdomnych czy wojnę w Syrii. Ludzie zabiją siebie nawzajem, zabijają zwierzęta, zabijają planetę. Ogarnia nas złość bo świat powinien wyglądać inaczej ale najwyraźniej nie taki jest jego porządek. Ogarnia nas złość bo myśląc o przyszłości myślimy o nas, myślimy, że to nasza planeta, a może powinniśmy myśleć w szerszej perspektywie. Kiedyś wymrzemy jak dinozaury i nikt nie będzie się przejmował czy jakiś Austriak w Afryce zastrzelił żyrafę bo... bo lubił.

Zgadzam się z twoim komentarzem. Oburzanie się bo „biedne zwierzątka” i „ludzie to potwory” to bardzo powierzchowny odbiór filmu, ale film nie daje więcej materiału do przemyślenia.
Myśliwi są obiektem filmu i na nich się skupia - ale wręcz za dużo mówią, a w którymś momencie przestaje to cokolwiek wnosić, a jednocześnie narzuca określoną ocenę polowań.
Lokalni mieszkańcy są milczący, ale nie widzimy dlaczego. Nie wiemy dlaczego można polować w rezerwatach. Nie wiemy czy trofea są wwożone do UE - może tak, może „nasz świat” też to akceptuje? Nie wiemy jaka jest skala zjawiska - czy to rzeczywiście elita, czy coś znacznie bardziej powszechnego - na różnych kontynentach - walenie w Australii, żyrafy w Afryce, tygrysy w Azji, Łosie w Europie.
No i pewnie masa innych pytań - a do żadnego z nich film nie prowokuje - bo jest zbyt monotematyczny, z dodatkowym celem epatowania obróbką mięsa, ale bez wywoływania szerszej dyskusji i szukania różnych perspektyw...

Ale jakiego szerszego kontekstu potrzebujesz? Dokument kręcony jest w Namibii, byłej niemieckiej kolonii, gdzie powstały pierwsze niemieckie obozy koncentracyjne,. Reżyser daje głos europejskim turystom, którzy racjonalizują polowanie. A celowo odbiera rdzennym mieszkańcom, ponieważ de facto go nie maja. Natomiast sugestywnie portretuje ich z resztkami z pańskiego stołu, bo tylko na to ich stać. Nawet prywatny rezerwat, w którym odbywa się polowanie należy z dużym prawdopodobieństwem do potomka byłego kolonizatora. Safari to nie jest reportaż czy film przyrodniczy na National Geographic, tylko autorski dokument . Bardzo dobrze, że nie jest przegadany.