Bełkot, obraza dla widza i popis pretensjonalności.

Jak boga kocham, nigdy wcześniej w kinie nie czułem większego obrzydzenia. Ale po kolei…



Tytułowego Soyera poznajemy w trakcie jazdy na wycieczkę w góry. Film zaczyna się od kompletnie niczym nieuzasadnionych ujęć z selfie-sticka trzymanego przez aktora. Ujęcie bez żadnej wartości fabularnej, pokazujące, rozdygotaną mordę Macieja Musiałowskiego musimy oglądać zdecydowanie zbyt długo. Pierwsze ujęcie, i już się dłuży. Jestem przekonany że reżyserowi wydawało się że to takie fajne – niech aktor improwizuje sobie z GoPro na kijku i coś się z tego sklei. Wychodzi bełkot.

Chwilę potem, dowiadujemy się, że Soyer(z racji że jest postacią napisaną tak, by widz dosłownie jej nienawidził od pierwszych sekund) wsypał cukier do silnika samochodu, unieruchamiając auto. Potem okazuje się, że jednak do baku, bo w trakcie tankowania. A potem znowu, że jednak do silnika. Barczyk – reżyser, nie wnikał - samochód to samochód. Soyer mógł i przez rurę wydechową wpakować ten cukier. Kto by się przejmował spójnością scenariusza. Nic w tym filmie nie ma sensu. Bełkot pogania bełkot.
Jak pisałem, reżyser się dwoi i troi byśmy czuli jak najmniej(przynajmniej pozytywnych emocji) do bohaterów. Niby pozornie zwyczajni ludzie, z którymi łatwo, teoretycznie, się identyfikować, okazują się postaciami kompletnie „z dupy”. A jest ich trójka - każdy bohater ma swoją 1/3 filmu.
Z racji tego, że wszystkie postaci na ekranie są niesamowicie irytujące, jakakolwiek empatia do bohaterów jest niemożliwa. Są to puste kukły postaci, bez żadnej zarysowanej historii, nie kierujące się logiką. Ten brak logiki dotyczy całego filmu. Aktorzy, odgrywający role(film był ich dyplomem aktorskim) głównych bohaterów, mogliby grać Groota ze Strażników Galaktyki. Czyste drewno i bełkot z ust aktorów – dialogi napisane przez Barczyka są po prostu STRASZNE.

Film jest dość gęsto przeplatany slapstickowym humorem i bardzo grubymi nićmi szytymi nawiązaniami do klasyki kina. Oglądając ten wytwór Barczyka można wręcz usłyszeć jak w swoim samozadowoleniu sapie za waszymi plecami, mówiąc do siebie „Jestem genialny! Jestem taki zabawny!”. Film to ucieleśnienie pretensjonalności. Sili się z całych sił ukraść coś z klasyki kina i rozbawić widza, za każdym razem sromotnie ponosząc klęskę.

W swojej ogólnej konstrukcji, obraz ten, zdaje się być filmem realistycznym. Tzn. nie wyczuwa się ani odrobinę wizualnej niezwykłości, która by miała insynuować że mamy tu do czynienia z realizmem magicznym. Że powinniśmy traktować ten film w kategorii meta, a to fabułę z przymrużeniem oka. Reżyserowi kompletnie pogmatwały się metody narracji filmowej – raz postrzegamy świat przez oczy bohatera(np. na dyskotece) w udziwnionej, wykrzywionej percepcji, a raz całkowicie realistycznie obserwujemy skarbiec bankowy przez kamery ochrony. Pozorny realizm scen, nie gra z surrealizmami sytuacji w jakich znajdują się postaci, a żaden zabieg filmowy nie naprowadza widza na wniosek, że powinien dane sceny traktować z przymrużeniem oka. Jednym słowem, miało być meta i samoświadomie, a jednak sam reżyser nie potrafił trzeźwym okiem spojrzeć na swój obraz by zdecydować się jaki film realizuje. Czy to sen, czy realizm? To bełkot raz jeszcze.

„Obrazek” tego filmu została zrealizowany w formacie 4 x 5, czyli bardzo kwadratowym jak na kino. Jak dowiedziałem się z dyskusji w jakiej uczestniczyłem z reżyserem, decyzja ta podyktowana była faktem, że reżyser chciał zrobić film „portretowy”, dla aktorów… Tak, jemu się wydaje że ucięcie brzegów kadru sprawia, że aktor zajmuje więcej miejsca w kadrze i dzięki temu film jest bardziej „portretowy”. Ludzie, trzymajcie mnie, bo nie wytrzymie.
W rzeczywistości film w ogóle nie jest portretowy – kadry są niezwykle teatralne. Dominują szerokie plany. Nie czujemy ani przez chwilę że jesteśmy „z bohaterem”. Wiele ujęć jest nagranych na jednym szerokim, teatralnym ujęciu. Sprzyja to efektowi nudy i demaskuje brak talentu aktorów. Jak na dłoni możemy obserwować jak sztucznie i nieudolnie… bełkoczą do siebie.
Montaż mógłby choć odrobinę ukryć ich niedociągnięcia warsztatowe…
Co ciekowe, film ten w ogóle nie jest… filmowy.
W filmie nie występują właściwie żadne cechy „filmowości”, takie jak wykorzystanie płytkiej głębi obrazu, stylizacja kolorystyczna scen, estetyczne oświetlenie, ruch kamery oddający emocje, soundtrack podbijający scenę, montaż o wydźwięku emocjonalnym czy wspomniane już proporcje obrazu. Najbliższe temu czemuś jest do teatru. Gdzieś na jakiejś wsi, z dziecięcymi aktorami.

Paleta barw filmu to istny dramat i esencja braku konsekwencji. Niektóre ujęcia mają barwy nasycone na 500%, inne nie mają praktycznie żadnego color gradingu. Był jakiś pomysł na dosłownie parę ujęć – reszta zrobiona została w stylu „Zerowym”. Kolorowy, naturalnie, beł(ko)t.

Kiedy film się kończy, zostawia w widzu uczucie katharsis, podobne do tego, kiedy po całym dniu niestrawności w końcu uda się puścić pawia. Film jest nieznośnym zbiorem grypsów, drewnianych dialogów, pseudo filozofii, odrażających ujęć i niesamowicie irytujących postaci.
Kiedy w końcu zobaczycie napisy końcowe – to będzie najlepsze uczucie tego dnia. W końcu już po wszystkim. Można iść się upić na smutno.
Bo jak tu nie być smutnym, z myślą, że takie świadectwo szkole filmowej wystawia taki filmowy nieudacznik jak Barczyk i jego młodzi aktorzy.
Nie polecam seansu nawet w kategorii „tak złe, że aż śmieszne”. Zdecydowanie obejrzyjcie „The Room”. Uśmiejecie się wielokrotnie bardziej a i sceny seksu Tommyego nie wywołają takiego obrzydzenia, jak dialogi z „Soyera”.

1/10

Tekst dodałem tutaj a nie w dziale "recenzje użytkowników" bo czekam już od tygodnia na jej akceptacje i nie dostałem ani uwag, ani akceptacji, ani nic.
Więc pitole i dodaję tu.