Nie spodziewałem się po nim niczego wielkiego i jestem pozytywnie zaskoczony, bo było lepiej niż myślałem, ale jestem też rozczarowany, bo mógłby być znacznie lepszy, gdyby tylko nie miał tak beznadziejnego scenarzysty i nie starał się być na siłę śmiesznym. Czyli gdyby nie miał beznadziejnego scenarzysty.

Najlepiej omówić to na przykładzie poszczególnych scen. Do domu Mildred wpada jej wściekły były mąż, któremu nie podobają się poświęcone sprawie jego zmarłej córki billboardy, o których mówi całe miasto. Żąda ich usunięcia, ale Mildred odmawia, w konsekwencji czego dochodzi do jeszcze większej kłótni, która kończy się wybuchem gniewu Charliego. Ojciec przewraca stół i przygważdża swoją byłą żonę do ściany (swoją drogą, razi mnie kompletne niewykorzystanie wątku rozpadu rodziny i ich relacji po śmierci Angeli), Robbie w obronie matki dopada do niego i przykłada mu nóż do szyi, a do domu wchodzi 19-letnia kochanka ojca, która przeprasza, że przeszkadza i pyta się, czy może skorzystać z toalety. Napięcie błyskawicznie ulatuje przez okno i Charlie pomaga jeszcze postawić stół na nogi, po czym wychodzi jak gdyby nic się nie stało. Czułem się, jakby ktoś napluł mi w twarz.

Później Angela kłóci się z matką, bo ta nie chce pożyczyć jej samochodu na imprezę. Najpierw nazywa ją p*zdą (wyjątkowo oryginalny sposób na pokazanie, że nie miała z nią najlepszych relacji), a potem wyciąga jakieś sprawy o domniemanej jeździe po pijaku sprzed dziesięciu lat. Jej brat mówi jej, żeby się uspokoiła, a gdy ta odpowiada mu, że mógłby choć raz stanąć po jej stronie, on wypala, że będzie, ale jeśli przestanie być taką... p*zdą. Matka mówi, że w tym domu nie będzie już żadnych p*zd, na co syn, który dotychczas starał się załagodzić sytuację, pyta się: "A co, wyprowadzasz się?". To się wydarzyło naprawdę.

Szybko dodaje, że to był żart (matce było pewnie wyjątkowo do śmiechu), co oczywiście w następnej scenie nie przeszkadza mu nazwać matki starą p*zdą (oni tam w ogóle znają jakąś inną obelgę?). Aż mi się przypomniał ten list do Adepta (tego łysego od podrywania), że jakiś gość w żartach nazwał dziewczynę szmatą i teraz nie wie, co zrobić, bo się obraziła. Mógłby obejrzeć ten film, bo matka odpowiada, że wcale nie jest stara.

Spotkałem się już z opiniami, że nie można się skupiać na takich gagach, bo nie są one najważniejsze i nie powinno się pisać o humorze w dramacie, ale to czcze gadanie, bo one naprawdę dominują ten film i go zwyczajnie rujnują. Nie pozwalają mu stworzyć żadnego klimatu, bo trudno wczuć się w dramatyczne wątki i poważne, przejmujące wyznania bohaterów, gdy są one przeplatane tak żenującymi wstawkami i nieraz wręcz nimi przerywane. Część z nich jest zresztą strasznie powtarzalna - za każdym razem, gdy na ekranie pojawia się karzeł, ktoś naśmiewa się z jego wzrostu, a w każdej scenie z Penelope Mildred wspomina o jej pracy w zoo i zwierzęcych odchodach. Połowa postaci (matka Dixona, Pamela, Penelope, Welby, James, w sumie nawet sam Dixon) nie pełni zresztą właściwie żadnej roli poza tym, że w taki wyjątkowo cringe'owy sposób stara się rozśmieszyć widza. Wszyscy mają nawet ten sam głupkowaty, wannabe coenowski sposób mówienia (który w "Fargo" miał prawo bytu, ale tu już nie bardzo), odbierający powagę całej sytuacji. Humor w tym filmie jest tak wymuszony, że nawet gdy jest trafiony (a rzadko się to zdarza, bo przeważnie jest rynsztokowy), to jest podany w takiej formie, że zwyczajnie odpychający. Gdyby ten kretyn, który stał za kamerą (i jednocześnie napisał scenariusz), nie miał syndromu niespełnionego komika, z którego żartów nikt się w szkole nie śmiał, byłby to znacznie lepszy film.

Szkoda też, że pełno w nim kliszy, bo to sam w sobie dość oryginalny obraz, mimo że wyprowadzony z raczej mało unikalnych fundamentów (skrzywdzona przez władze i pogrążona w żałobie matka wypowiada im wojnę, motyw stary jak świat). Gdy ktoś podpala billboardy, a Mildred obwinia o to policję, z góry wiadomo, że policja nie ma z tym nic wspólnego, zwłaszcza gdy akcja przenosi się do domu Dixona, a reżyser sugeruje widzowi, że to on za wszystkim stoi, zwłaszcza że to z tego powodu stracił nad sobą kontrolę i wyleciał z pracy. Jasne jest też, że wściekła Mildred zrobi coś głupiego, czego będzie potem żałować, a gdy zdecyduje się podpalić posterunek, to że ktoś w środku nocy będzie akurat wewnątrz niego. W scenie retrospekcji z dnia zabójstwa nie mogło też oczywiście zabraknąć nieśmiertelnego "mam nadzieję, że zostanę zgwałcona" ze strony córki, która kilka godzin później faktycznie została zgwałcona, i nie mniej klasycznego "ja też mam taką nadzieję" ze strony matki, która oczywiście będzie miała potem wyrzuty sumienia.

Słabość scenariusza widać też po tym, jak ten film się kończy, bo widać, że reżyser nie miał zielonego pojęcia, jak on się powinien skończyć. Tak jakby nie miał na niego żadnego pomysłu i poszczególne sceny dopisywał na bieżąco na kolanie w czasie dni zdjęciowych. W konsekwencji fabuła w pewnym momencie zaczyna kręcić się w kółko i urywa się w połowie, w środku jednego z najbardziej interesujących wątków. Miałem wprawdzie nadzieję, że Mildred nie dowie się, kto zabił jej córkę (i nie dowiedziała się), ale urwanie filmu w takim momencie mówi samo za siebie. Z drugiej strony, tak nagłe zakończenie to też jakiś plus, bo udowadnia, że to wciągający film i ogląda się go szybko. Cały czas coś się dzieje i, co ważne, nie zawsze jest to związane z szybkością akcji. Dwie godziny w kinie mijają naprawdę gładko i różnicę widać chociażby w porównaniu rozwleczonego i usypiającego nowego "Łowcy androidów", w którym opuściłem chyba ze dwadzieścia minut, bo autentycznie zasnąłem. O osiemnastej. W piątek.

W "Billboardach" nie brakuje też niestety debilnych i nielogicznych rozwiązań, które ja odbieram jako niekonsekwencję fabularną i bezczelne chodzenie na skróty. Mildred podpala posterunek, jest obecna na miejscu zdarzenia i jest jedną z dwóch osób w całym mieście, która ma motyw do takiego przestępstwa, ale włos jej z głowy nie spada, bo policja daje wiarę zeznaniom podkochującego się w niej karła, że oni tylko sobie tamtędy przechodzili. Ten karzeł potem w restauracji wydziera się na cały głos, że Mildred podpaliła komendę, ale nikt z tym nic nie robi, mimo że cała miejscowość sprzeciwia się jej akcji z billboardami, a samobójstwo komendanta jest powszechnie wiązane właśnie z nią. Później Mildred kopie w podbrzusze dwoje nastolatków tuż przed wejściem do szkoły (syn cierpi na walce matki o sprawiedliwość, jakie to oryginalne) i znowu nic się nie dzieje. Szczytem wszystkiego było jednak to, co się stało z Dixonem, który zdewastował budynek agencji reklamowej, pobił dwie osoby, z czego jedną skatował i wyrzucił przez okno z pierwszego piętra (później mu oczywiście wybaczyła), a jedyną konsekwencją, jaką poniósł, było zwolnienie z pracy. Żadnego aresztu, żadnych wyjaśnień ani sprawy w sądzie, mimo że nowy pieprzony komendant policji stał trzy metry dalej i wszystko widział.

Nie rozumiem też wizyty gwałciciela w sklepie, w którym pracuje Mildred. Po co on tam w ogóle przyszedł? Dlaczego chciał ją nastraszyć? Jaki miał w tym interes, skoro okazało się, że to nie on zabił Angelę? (widziałem już teorie, że ją zabił i sprawę zatuszowało wojsko, ale sobie darujcie) Jeśli reżyser chciał pokazać, że mieszkańcy Ebbing sprzeciwiają się działaniom Mildred, po jaką cholerę zrobił to za pośrednictwem przyjezdnego z drugiej strony kraju? Jeśli ten człowiek zrobił to wyłącznie dla chorej przyjemności, po co zapychać film takimi scenami, skoro nie jest to żadna z istotnych postaci? Nie sposób odnieść wrażenia, że ta scena odbyła się tylko po to, żeby potem, gdy Belko pojawia się na ekranie po raz kolejny, widz mógł pomyśleć "o, to ten facet". Bezsens.

McDormand pewnie dostanie za tę rolę Oscara (takie mam przeczucie, nie wiem, jak prognozują pozostałe nagrody, choć wiem, że dostała Złotego Globa), ale mimo że zagrała naprawdę bardzo dobrze, ta rola to naprawdę nic specjalnego. Ot, zwykła naburmuszona, cyniczna kobieta, której główną siłą są złośliwe i wyrachowane dialogi, jedyne, do czego reżyser/scenarzysta ma talent (co widać zwłaszcza w scenie z księdzem) i która wypada nieprzekonująco, gdy już musi pokazać przeciwstawne emocje. Już większe wrażenie zrobił na mnie Rockwell, który zaczyna z niskiego pułapu i rozkręca się z każdą kolejną sceną, choć jego postać jest prowadzona w niesatysfakcjonujący sposób, bo to klasyczny do bólu przypadek nawrócenia czarnego charakteru. Nie dość, że do jego przemiany dochodzi dosłownie w mgnieniu oka pod wpływem zwykłego listu od byłego pracodawcy, to jeszcze pierwsze, o czym myśli, gdy już zdaje sobie sprawę z tego, że jest uwięziony na piętrze płonącego budynku, to żeby uratować akta sprawy córki Mildred. Jakbym chciał obejrzeć baśń, to bym sobie otworzył jakąś książkę Andersena. Taką z obrazkami.

Żałuję zresztą, że Dixon nie umarł, bo Mildred miałaby wtedy na sumieniu życie człowieka i jej postać można byłoby poprowadzić w zupełnie inny sposób. Brakuje mi też jakiegoś wstępu, ale to już pomniejsza uwaga. Mildred już w pierwszej scenie wpada na pomysł z wynajęciem billboardów (później się okazuje, że przejeżdża obok nich dosłownie codziennie i wpadła na to dopiero po siedmiu miesiącach), w drugiej je wynajmuje. Nie jestem zwolennikiem powolnego wprowadzania akcji, ale to przesada w drugą stronę.

To jest zresztą opowieść tak naprawdę o niczym. Natknąłem się tu na opinię, że opowiada o przemocy, o tym, że nikt nie jest z natury zły i przekonuje, że posługiwanie się siłą to droga donikąd, ale daruję sobie komentarz na temat unikalności takiego przesłania. Czytałem też, że to film o tym, że ludzie robią sobie nawzajem paskudne rzeczy i nie ponoszą za to konsekwencji, ale można to było pokazać na wiele bardziej autentycznych sposobów - za pośrednictwem bezsilności, a nie bezczynności. To po prostu kolejny pusty film o silnej kobiecie, jednostce walczącej samotnie z niesprawiedliwością, w dodatku przy zerowym wsparciu otoczenia. Założenia były interesujące, ale reżyser nie udźwignął ich ciężaru. Wątek zemsty na szeryfie okazuje się kompletnie nietrafiony, a od czasu jego zaskakującej śmierci fabuła nie ma pojęcia, w którą stronę ma się podziać. Następuje jeden dobry zwrot akcji, gdy płoną billboardy (to jest zresztą chyba jedyna trudność, na którą Mildred napotyka się przez cały film, bo poza tym udaje się jej dosłownie wszystko - włącznie z odrestaurowaniem spalonych reklam; nawet śmierć Willoughby'ego nie daje się jej we znaki), ale potem scenariusz błądzi w miejscu, daje jedynie pozory nadania akcji tempa i zmierza do rozczarowującego finału.

Podsumowując, to był materiał na naprawdę dobry film, ale został zrujnowany przez niekompetentnego reżysera, który nie ma wystarczających umiejętności w prowadzeniu historii i myślał chyba, że jest śmieszny. Nie jest.

6/10