Absolutnie zgadzam się z tym, co napisałeś - mam odczucie, że obejrzałam coś naprawdę ważnego. Film jest bardzo poruszający i TAK, ukazuje dramatyczną sytuację głównej bohaterki. Oczywiście (nie obraź się, proszę) - myślę, że nie wszystko uchwyciłeś, bo jesteś bezdzietnym mężczyzną. Ja jako młoda matka jestem powalona na kolana i ten film otworzył mi oczy na wiele spraw związanych z macierzyństwem i małżeństwem. Charlize zagrała genialnie. Brakowało mi tylko muzyki.

bardzo mnie ciekawi twoja interpretacja wizji Marlo meza - czyli rzeczywiscie byl taki bezuzyteczny jak to widac na filmie, czy to tylko jej subiektywna wizja.

Podobnie o synu - zachowanie jej syna w filmie - czy to jest jej wizja czy rzeczywiscie jego nadpobudliwosc czy adhd byla uproszczona poprzez jej sposob widzenia i prawdziwe oblicze jego zachowania nie bylo zarysowane na ekranie (kopanie w siedzenie to tylko maly obrazek calosci).

Inna sprawa, czy wizja Tully to tylko taki naturalny symbol ucieczki od depresji poporodowej, czy objaw jej rzeczywistej choroby zwiazanej z podwojna osobowoscia, gdzie drugie ja pozwala jej zmienic zycie w tak ciezkim okresie?

Mam wątpliwości co do tej tezy dot. zachowania męża i syna... Po pierwsze mąż na końcu przychodzi do niej i sam przyznaje, że nie był dobrym mężem ani ojcem, że nie poświęcał im w ogóle uwagi. Co do syna - podczas rozmowy w szkole kilkakrotnie padają słowa, że dziecko jest trudne i z tego nawet powodu musieli zmienić szkołę. Jej brat z żoną także kilka razy o tym wspominają. Jest jeszcze scena w nowej szkole. To wszystko musiałoby być zmyślone... Moim zdaniem kobieta miała po prostu depresję poporodową tak jak po urodzeniu chłopca. Zaniedbała dom, męża (który sam pomógł się do tego przyczynić) i siebie. Nie radziła sobie z natłokiem obowiązków i wymyśliła "pomocnicę". Ale to oczywiście tylko moja teza, mogę się mylić :)

Co Wy z tą chorobą tak od razu... Tak, mąż był bezużyteczny, w szpitalu powiedział że zostawiła dzieci bez opieki podczas gdy on był w domu... Ona była sama z tym wszystkim. Małe dzieci też wymyślają sobie przyjaciela, czy są chore psychicznie ? Nie, są samotne. Zresztą Tully powiedziała jej, że ona też jest dzieckiem...

genialnie oddajesz i moje uczucia po filmie, dodam tylko jedną rzecz: film jest pełen szacunku wobec kobiety z całym trudem jej życia, super bohaterką nie jest Wonder Woman - super bohaterką jest Marla :)

Zgodzę się z Wami, że ten film to taka proza życia, ale dla mnie ten film był zwyczajnie nudny i słaby. Może nie wyczułem się po prostu wystarczająco w losy bohaterów. Mam córeczkę i wiem, że taki mały człowiek wymaga masę czasu i wyrzeczeń, przez co można zapomnieć o sobie, czy pielęgnowaniu związku. Wszystko wtedy się zmienia, staje na głowie. Ten film to dla mnie taka oczywista oczywistość,, którą każdy, kto ma dziecko, przeżył na własnej skórze. Po co to pokazywać w filmie. Żeby odwołać się do wspomnień widzów, aby mogli utożsamiać i z główną bohaterką. Nie dziwie się, ze ten film trafia do takiej właśnie grupy ludzi. Po prostu do mnie nie trafił. Moja dziewczyna dla kontrastu, była zachwycona. Kwestia gustu, a wiadomo, ze o gustach się nie dyskutuje. Ode mnie 5/10

Wiesz, mi się wydaje, że to siła przekazu emocjonalnego. Ja jestem wręcz zauroczona jego prostotą! I prawdopodobniej łatwiej do mnie dociera jako do kobiety. Mam takie grono znajomych (po 30-tce), które regularnie analizują swoje życie pod ogólnym hasłem "spełnienie" :). Chyba generalnie tak jest, że w pewnym wieku kobiety zaczynają się zastanawiać nad swoimi wyborami. Czy dobrze pokierowały swoim życiem, a może te 10 lat temu trzeba było zadecydować inaczej...? Co z moją karierą, czy jestem dobrą matką, dlaczego mąż mnie nie rozumie? Fascynujące, że główna bohaterka tak zaplatała się w tych pytaniach i ciężarach codzienności, że stworzyła alternatywną rzeczywistość. Myślę, że niejeden widz płci żeńskiej odetchnął z ulgą na koniec, bo jaka byłaby dla nas nadzieją, jeśli losy Marly potoczyły się inaczej?
Na koniec brawo dla Charlize za wykreowanie tak wiarygodnej postaci! Aktorka naprawdę była w depresji podczas kręcenia filmu (ponoć spożywanie śmieciowego jedzenia w celu przytycia 25 kg to spowodowało).

dzieki za swietny komentarz.

Moje uszanowanie!:) Miło jest podyskutować w życzliwej atmosferze:-D.

Mam dokładnie to samo.
Ten film jest jak uderzenie obuchem w głowę dla zapewne większości kobiet po 30-tce, które są matkami, albo myślą żeby nimi zostać. Są tu pokazane praktycznie wszystkie ciemne strony macierzyństwa i jego znoju, ale też piękne chwile i masa miłości.
Swoją drogą ciekawa obserwacja z kina - siedział za mną cały rząd koleżanek, które po seansie wstały z grobowymi minami i pod kinem witały się ze swoimi mężami/partnerami, którzy czekali z dziećmi aż mamy wyjdą z kina. Były widocznie zmiecione z powierzchni ziemi przez "Tully" i ja - matka niemowlaka - też zareagowałam podobnie.
Potwornie mocne, dotkliwe, dojmujące kino, jak dla mnie historia obowiązkowa do zobaczenia dla każdej kobiety w sytuacji około-rozrodczej ;)

Jestem facetem i uważam, że film równie mocno działa na mężczyzn. Pozwala spojrzeć na macierzyństwo, które bywa jak z reklam pampersów - różowe i wesołe, ale ma też drugą stronę - trudną, wyczerpująca psychicznie i fizycznie. Świetna kreacja Theron! Emocje promieniowały z ekranu tak silnie, że przezywałem je razem z bohaterką. Poza tym - świetna muza, masa kawałków, nawet jeden death metalowy :)

Fajnie, ze mężczyzni też znajdują w tym filmie coś wartościowego. Oglądając zwiastun obawiałam się, ze do kina trafią głównie mamy małych dzieci.

Hej, polecam do kompletu https://www.filmweb.pl/film/Musimy+porozmawiać+o+Kevinie-2011-485802

Wczoraj obejrzałem film i tak naprawdę właśnie z jego powodu w końcu założyłem tu konto. SPOILER






Jestem bardzo ciekaw, czy ktoś z Was oglądając film wyłapał w trakcie, kim jest Tully, czy tak jak ja doznaliście olśnienia dopiero w scenie wypadku i tylko uświadomieni jeszcze bardziej podczas rozmowy Drew z lekarzem.

Przeczytałem komentarze i jednak zastanawiam się, czy faktycznie pisząc o depresji poporodowej macie rację, czy to aby nie było już wcześniej i po prostu po samym porodzie i czasie, nerwach i wysiłku poświęcanym Mii nie pogłębiła się do stopnia wręcz schizofrenicznego.

Zauważcie, że tacierzyństwo Drew to tak naprawdę zarabianie pieniędzy, pomoc przy lekcjach i gra na konsoli. Słabo się interesuje wszystkim, nigdy nie wstaje do dziecka, nie pyta jakoś zaciekle, czy Marlo daje sobie naprawdę radę, w końcu w szpitalu sam przyznaje się do błędu.

To samo tyczy się brata, który dobrze zarabia, jego żony, która ma figurę modelki, których dom jest piękny, duży, zadbany, za wszystko ktoś odpowiada, a oni jako dorośli mają czas na swoje życie. Czarny SUV, hawajski barek i cała reszta, może jest pokazane jak w prześmiewczy sposób na to patrzą, ale w rozmowie z bratem pada zdanie, że oboje wyszli z tego samego gównianego domu. Dodajmy do tego, że samo przyjęcie Jonaha do szkoły zawdzięczała znajomościom brata. Myślę, że w pewien sposób to też jest w jakiś sposób powodem do pogłębienia depresji.

Autorzy w tajemniczy sposób wrzucili moment rozdarcia Marlo. Jest pokazane jak wyciąga kartkę z numerem do nocnej niani i przynajmniej w moim przypadku, do sceny wypadku nie zrozumiałem, że to jest moment największego załamania psychicznego i wytworzenia postaci Tully, czyli siebie sprzed lat. Żeby lepiej zrozumieć co miałem na myśli, wiem, że to był moment krytyczny, stąd niby używa usług niani, po prostu nie zauważyłem, że to zaburzenie psychiczne.

Ciekawym jest, że rozmawia właśnie ze sobą w wieku 26 lat. Moment ich kłótni przed barem doskonale pokazuje jakie marzenie ma Tully, rodzina i dzieci, znowu Marlo wyrzuca żale dorosłej kobiety, z trójką dzieci. To jest dość uniwersalna prawda, że młodzi ludzie często chcą być szybko dorośli, a z wiekiem jednak człowiek chciałby znów być młody.

Ogólnie film polecam obejrzeć, zwłaszcza ludziom, którzy przymierzają się do posiadania dzieci, ja sam jeszcze nie mam, ale uważam, że warto obejrzeć bo są w nich pokazane problemy, które mogą dotknąć każdej matki i warto chociażby zobaczyć, jak beznadziejnym ojcem nie można być.

Okładka jest fenomenalna, gdy patrzy się na nią po oglądnięciu filmu...

Swoją drogą, kiedy zaczęliście się domyślać, ze coś jest nie tak? My po scenie w łóżku - przez chwilę totalnie nie potrafiliśmy się skupić na filmie i tylko myśli: OCB i wtedy zaczęło do mnie docierać, coś tutaj jest mocno nie tak :D

Mnie, szczerze mówiąc, wszystko złożyło się dopiero przy scenie w szpitalu, ale wtedy zaczęłam przypominać sobie, że film dawał już wcześniej mniej lub bardziej subtelne sygnały, że coś tu się nie zgadza - największy dysonans poznawczy wywołując chyba właśnie w scenie w sypialni. A może bardziej jeszcze później - nazajutrz podczas rozmowy z mężem, który nie zadaje żadnych pytań, a ma do powiedzenia tylko "wow, tamta noc była zaskakująca i super". Jakoś to sobie jednak racjonalizowałam, tłumacząc np. tym, że to po prostu nieco inna mentalność lub informacja dla nas, widzów, o otwartości związku sportretowanego na ekranie. Little did I know.

Moim zdaniem Marlo miała już wcześniej problemy z psychiką i uciekła w świat wymyślnych koleżanek, wydaje mi się że jedną z nich była koleżanka spotkana w kawiarni - ogólnie dziwnie że sobą rozmawiały, dziewczyna też jak tully byla młodsza od Marlo, jeździła na motorze i mieszkała na poddaszu - na koniec powiedziała :zadzwoń do mnie - tak jakby podświadomość zapraszał ją do strefy fantazji - i wtedy wymyśliła sobie tully. Dziewczyna z kawiarni mogła być odskocznią kiedy Marlo dorastała i miała problemy w domu. Podczas nocnego wypadu Marlo pojechała na rowerze pod dom tej d, iewczyny ale Tully powiedziała jej - tam nikogo nie ma, jakby wiedziała, że ona nie istnieje tak samo jak ona sama

Zgadzam się w 100 % z pawel_kielar ! W zasadzie napisałeś wszystko co chciałam powiedzieć. Świetne podsumowanie:"że młodzi ludzie często chcą być szybko dorośli, a z wiekiem jednak człowiek chciałby znów być młody" i to jest święta prawda
ja dodam: marzenia są wspaniałe i trzeba je mieć ale niestety proza życia robi swoje :) Film oczywiście polecam!