...Polacy nie są jeszcze na nią gotowi.

Według mnie "Twarz" jest bardzo dobrym filmem. Trwa około 90 minut, ale w tym czasie w sposób prosty, ale zarówno szczery i dobitny, obnaża mentalność polskiego społeczeństwa.
Uważam, że właśnie przez to, niektórzy mogą odebrać ten film, jako kontrowersyjny.

Mimo, że w "Twarzy" nie ma absolutnie nic, co mijałoby się z prawdą, to chyba jeszcze Polacy nie są gotowi, aby zmierzyć się z tą prawdą.
Faktem jest, że Małgorzata Szumowska, pokazując przywary Polaków, uderza w grube tony i ktoś, kto nie ma dystansu, może poczuć się urażony. Jednakże w tym filmie nie ma nic fikcyjnego... Bardzo dobrze jest zobrazowana nietolerancja, zarówno względem "swoich" (nieakceptowanie Jacka przez mieszkańców wioski), jak i obcokrajowców (pracują razem, w tym samym wymiarze godzin, na tej samej budowie, ale i tak dostaną mniejsze stawki, bo to przecież nie "nasi"). Również jest pokazana ta zaściankowość, która w filmie skupia się właśnie na Jacku, a dokładniej na tym, że mając marzenia, np. o wyprowadzce do Londynu, słyszy od własnej rodziny, że "miejsce Polaka jest w Polsce". Co za tym idzie, też strach Polaków przed "innością", która w "Twarzy" jest pokazana na przykładzie tego, że główny bohater, zasuwa sobie po wiosce maluszkiem, w którym słucha metalu... Ma długie włosy, ubiera się "po swojemu" i nosi tatuaże. Potem również w sytuacji, gdy już jest po przeszczepie twarzy... Mieszkańcy unikają go, miejscowe dzieciaki wyśmiewają się z niego, dziewczyna nie wie, co ma o tym myśleć, a rodzina też nie jest za nim (oprócz siostry i dziadka). Nawet, to myślenie księdza z parafii, że może nic nie stałoby się, gdyby Jacek przestał słuchać metalu, itp.
Też, to usprawiedliwianie mieszkańców wioski, że więcej pieniędzy daliby na jego leczenie, gdyby może choć raz pokazał się w kościele, a nie w telewizji (przecież on w tej wiosce mieszkał od zawsze, zapewne wszyscy znali go, więc nie można byłoby postawić po prostu na bezinteresowność i dobro?).

Oprócz tego, jest jeszcze kilka przytyków w stronę Polaków (np. współczesny stosunek do Sakramentu Komunii Świętej, albo stawianie na pierwszym miejscu spraw spadkowych, zamiast żałoby po zmarłej osobie), ale te wyżej wymienione uznałam za najważniejsze.

Odniosę się jeszcze do tego, że niby Szumowska gardzi ludnością zamieszkującą wioski, bo, że niby ona chce w ten sposób pokazać, że jest lepsza, inteligentniejsza i taka "miastowa".
Nie. Nie jest tak. Ja widzę to tak...
Szumowska zrobiła film, w którym po prostu, za miejsce akcji wybrała polską wieś. Nie odczułam, że "rzuca pociski" akurat w wiejską społeczność. Przyglądając się dokładniej, można zauważyć, że ona na podstawie ludzi z wiosek, obrazuje całe polskie społeczeństwo. Dotyczy to wszystkich Polaków, a nie jakiś wybranych społeczności. Wszystkie przywary, które wytykane są przez Szumowską, przecież są problemem Nas wszystkich.
Na dodatek, że nie są, to jakieś bzdury wyssane z palca. Tak po prostu jest. Tutaj pojawia się problem i dlatego dałam taki, a nie inny tytuł mojego postu. Polacy nie umieją podejść do prawdy z dystansem. Nie umieją, sami przed sobą, przyznać się do swoich błędów i słabości.

"Twarz" jest najlepszym sprawdzianem Naszego dystansu do samych siebie. Szumowska prowokuje kolejnymi scenami. Tak. Może i w sposób dobitny, ale ona w ten sposób chce nakłonić Nas do wyciągnięcia wniosków i zastanowienia się.
Ten film też pokazuje, czy będziemy umieć podczas jego oglądania, powiedzieć sobie, że: "tak, to prawda, może i okrutna prawda, ale niestety tak w Naszym kraju jest", czy nie przyjąć wizji Szumowskiej nawet do myśli i odebrać to, jako "uderzenie" w czuły punkt, oraz przyjąć fabułę tego filmu, jako atak na Naszą osobę.

Niestety, ale przecież chyba najłatwiej, jak, to My krytykujemy obcokrajowców i wytykamy im, ich słabości, niż, jak znienacka ktoś, zrobi film o Nas samych i zastosuje tę samą metodę...