Bohaterką filmu jest matka trojga dzieci, uwięziona wraz z rodziną w budynku w Damaszku znajdującym się pod stałą obserwacją snajpera. Zamknięci w klaustrofobicznej przestrzeni niczym w bunkrze, bohaterowie nie mogą opuszczać mieszkania za dnia ani w nocy. Ryzykują nawet wtedy, gdy podchodzą do okien lub głośno rozmawiają. Jak zdobyć jedzenie? Jak przeżyć kolejną dobę? To nie jest wyjątkowa sytuacja, to syryjska codzienność...

Trudno swobodnie rozmawiać przy stole, gdy trzeba przekrzykiwać huk wybuchających bomb, a każda wyprawa po jedzenie skończyć się może śmiercią od kuli. Jednak Oum Yazan stara się, by wojna nie zniszczyła jej życia rodzinnego i walczy do samego końca.

W rozdartym wojną Damaszku życie już dawno przestało płynąć zwyczajowym rytmem, a jednak zmuszeni do koegzystencji w zaryglowanym szczelnie mieszkaniu ludzie – kobiety, dzieci i niezdolny do walki starzec – poszukują przejawów normalności w codziennych rytuałach. W rozmowach o przeszłości i snuciu planów na przyszłość. W utarczkach o to, kto zasmrodził toaletę, i kto następny skorzysta z wanny. W zamykaniu się w kuchni, gdy za oknami słychać świst kul i huk wybuchających bomb, żeby wspólnie zaśpiewać znaną wszystkim pieśń. Na zewnątrz czatuje bezlitosny snajper, po opustoszałym budynku grasują szabrownicy i gwałciciele, a ściśnięci na kilkudziesięciu metrach kwadratowych ludzie próbują nie tracić nadziei, mimo że ich świat może się niedługo całkowicie skończyć. To jest film o wojnie, ale nie tej widzianej oczyma walczących do ostatniego tchu żołnierzy czy rozstawiających znaczniki na mapie strategów, lecz żyjących w permanentnym oblężeniu cywili.

Pełen napięcia i trwogi dramat rozgrywa się w czasie okrutnej wojny, siejącej na ulicach Damaszku spustoszenie. Bohaterką filmu jest Oum Yazan, matka trojga dzieci, uwięziona wraz z rodziną w swoim domu. Na dachu budynku czai się snajper, w każdej chwili gotowy do strzału, gdy tylko ktoś spróbuje wyjść na zewnątrz. Zamknięci w swoich czterech ścianach, na małej powierzchni, są ściśnięci niczym w klatce i nie mogą opuścić mieszkania nawet pod osłoną nocy. Przez cały czas towarzyszy im potworny strach, ryzykują życie również wówczas, gdy spróbują zbliżyć do okien lub zaczną głośno rozmawiać. Wydaje się, że nie ma wyjścia z tej pułapki, zaczyna brakować żywności i wody, grozi im śmierć głodowa. Matka zadaje sobie wciąż te same pytania: Skąd wziąć jedzenie? Czy uda się jej i dzieciom przeżyć kolejną dobę? Ta beznadziejna sytuacja, w jakiej znaleźli się bohaterowie, to nie filmowa fikcja, a po prostu wojenna codzienność, z którą przyszło się zmierzyć setkom takich zwykłych syryjskich rodzin, którym jedynie dodaje sił miłość i ogromna wola życia.