Pierwszy raz w historii człowiek, który jako dziecko był jednocześnie żołnierzem, stanął przed Międzynarodowym Trybunałem Haskim i został oskarżony o zbrodnie wojenne z dawnych lat. Jego obrońca Ayen ma trudne zadanie. Musi przedstawić młodego Ugandyjczyka jako przestępcę i zarazem ofiarę. Gdy Dominic Ogwen miał 9 lat, został porwany przez partyzantów Josepha Kony'ego, znanych z brutalności i wykorzystywania dzieci do walki. Kony wyznawał poglądy na granicy chrześcijaństwa i szamanizmu, stosując tortury, aby zrobić z dzieci oddanych żołnierzy. Po 30 latach Ogwen zeznaje, że mordował kobiety i dzieci, palił wsie i atakował obozy dla uchodźców. Obrońca oskarżonego udał się do jego wioski, żeby zebrać zeznania, ale spotkał się ze spirytystycznym podejściem, kompletnie niezrozumiałym dla Trybunału Haskiego.
Dla Ayena i wielu Ugandyjczyków rozprawa w Hadze jest niesprawiedliwa, bo oskarżona jest tylko jedna strona konfliktu. Czy europejski system prawny jest gotowy zaakceptować, że Ogwen nie działał z wolnej woli, tylko pod silną presją, połączoną z poniżeniem i praniem mózgu? Film stawia fundamentalne pytanie o winę i karę oraz o to, w jaki sposób nowoczesne społeczeństwo powinno reagować na traumy przeszłości.

Dominic Ogwen miał zaledwie 9 lat, gdy organizacja terrorystyczna o nazwie Armia Bożego Oporu zamordowała jego rodziców, a jego samego porwała, włączając do swoich szeregów. Przez kolejne lata chłopiec był torturowany, poddawany praniu mózgu i zmuszany do zabijania innych. 30 lat później mężczyzna poddał się władzom i stanął przed Międzynarodowym Trybunałem Karnym w Hadze, oskarżony o zbrodnie przeciwko ludzkości jako pierwsze dziecko-żołnierz w historii. Stawiane mu zarzuty dotyczą zarówno morderstw, jak i handlu ludźmi. Jednak czy przy wydawaniu wyroku można osądzić człowieka w oderwaniu od jego traumatycznej przeszłości?