Waćpan jak się domyślam na seansie w Agrafce był. Też byłem.

Wiesz, wszystko co opisałeś (poza gadającą owcą) to... życie po prostu. Tak to zgrubsza tam wyglądało, i zapewne dziś wygląda niewiele inaczej. Jeśli te sceny tak cię obrzydzają, to broń Boże nie oglądaj "Amarcordu" Felliniego, że o filmach Pasoliniego nie wspomnę.

Poza tym ten film to chyba nie tylko te sceny, prawda? Zgodzę się, że jak na zdobywcę Złotej Palmy to raczej nie zachwyca, ale jak dla mnie to kawałek poruszającej historii, z kilkoma pięknymi momentami (np. owo jedzenie zamarzniętego mleka przez rodzinę).

Dobrze się Waćpan domyśla.

Bóg nie obronił i obejrzałem "Amarcorda" - jak dla mnie bez rewelacji (dużo bardziej przypadła mi do gustu nawiązująca do niego "Malena"). Kilka filmów Pasoliniego też mam za sobą i jego styl odpustowo-jarmarczny mi nie odpowiada, a "Salo", zamiast wstrząsnąć, co najwyżej mnie zażenowało.

Oczywiście, zgadzam się - punkty wyliczone przeze mnie, to nic nadzwyczajnego, ot życie. Mnie to nie obrzydza, uważam jednak,że tego naturalizmu i prostactwa jest w tym filmie zdecydowanie za dużo, tym bardziej, że sposób opowiadania historii mocno szwankuje. Po zdobywcy Złotej Palmy oczekiwałem czegoś znacznie więcej, ale widocznie sympatia Rosselliniego (przewodniczącego jury) zwyciężyła. Mnie urzekł tylko finał... Śmiało można powiedzieć, że gdyby bracia zrezygnowali z całej reszty powstałby naprawdę poruszający film krótkometrażowy. Postawiłbym więcej niż 3.:)

Rzeczywiście, finał to najlepszy kawałek. Tyle zgody z mojej strony ;-)

Bzdura. Finał dobry, ale cały film znakomity. Jednocześnie dosłowny i subtelny, o jednostce i zbiorowości, podziałach istniejących we Włoszech (językowych i kulturowych), analfabetyzmie, biedzie, ale i wykształceniu jako sposobie na wydostanie się z beznadziei. O tym, że przeszłość zawsze siedzi w ludziach przez lata, nawet kiedy próbują i mogą przed nią uciec. O podziałach "klasowych" w społeczności Sardynii. O "włoskości" (gadki szmatki o tym, że flaga najważniejsza, a wielu Włochów nawet po włosku nie potrafiło gadać). Ale i o seksualności, cielesności i fizjologii, co - jak widzę - bulwersuje niektórych najbardziej. :P Też miałem skojarzenia z Pasolinim, czy w ogóle kinem włoskim tamtego okresu i wcześniejszych dekad, ale to chyba nic dziwnego, skoro to film włoski :P. Z powodu tematyki przywodzi też bardzo na myśl "Ziemia drży" Viscontiego.

Zaryzykuję twierdzenie, że to jedna z najlepszych Złotych Palm w historii Cannes (a na pewno lepsza od trzech ostatnich), ale widocznie kino za trudne dla niektórych. :P

Macie rację kolego. Absolutną.
Film naturalistyczny i znakomity. Jak to mówią "drzewiej" tak bywało....

Ja nie widziałem filmu, tylko przeczytałem książkę. Nie można po prostu zmienić finał - to jest prawdziwa historia, Gavino Ledda nadal żyje (można go zobaczyć na wywiad na YouTube), a jego ojciec umierał nie tak dawno (wiek 99 lat). Po przeczytaniu książki, ojciec nic nie mówił. Tylko raz powiedział "on napisał prawdę".

Szanowny Skurczybyku
widzę, że znowu przesiadujesz w Agrafce....

Obrzydzenie obrzydzeniem, ale wg mnie niektóre sceny były potraktowane zbyt dosłownie i dramaturgia, która z nich wychodziła mnie nie przekonała. Poza tym te całe orgie ze zwierzętami (scena ta pojawiła się nagle) zniszczyła wcześniejszy klimat.

Swoją drogą film też trochę przynudzał. Ogólnie jak dla mnie była to lepianka scen rodem z Felliniego i Pasoliniego oraz surowego dramatu (prawie rodem z neorealizmu). Zestawienie to zawiodło i wyszedł ledwie poprawny pod względem moich upodobań film.