Zgoda w 100%, nic dodać nic ująć. No może poza tym, że chciałem wyjść z kina przed końcem filmu mimo zamiłowania do "polskich zespołów alternatywnych". Jak czytam recenzję pana Popieleckiego, to nie mogę wyjść z podziwu nad jego elastycznością. No dobra., nie doczytałem jej do końca, bo on to najwyraźniej pisał w odmiennym od mojego stanie świadomości.

pozdrawiam

"oglądamy pozornie zwykłe wydarzenie, gdzie jednak z niedomówień, drobnych gestów, urwanych rozmów buduje się napięcie, odkrywa przed nami pewna tajemnica, którą chcielibyśmy poznać." Właśnie czekałam i czekałam, aby poznać, dotknąć chociaż, a nie udawać, że jestem wstrząśnięta. W końcu sztuka musi być po coś (zakończył sie okres Młodej Polski z hasłem "sztuka dla sztuki" dość dawno) , to tylko w życiu możemy snuć się bez celu. W filmie oczywiście bohaterowie mogą snuć się bez celu (vide "Paterson"), ale film ma jakiś cel/ powinien mieć.

Dzieło powinno zyskiwać treść wraz z upływem czasu. Tymczasem " To jest nadal miszmasz i żonglowanie tematami, nadal puste, bo za nim nie idzie żadna wewnętrzna spójność, żaden ciąg przyczynowo-skutkowy który spaja historię w całość. A kino przecież jest opowiadaniem historii." Cieszy mnie, że nie tylko ja tak myślę i czuję, bo już się obawiałam, że może mnie czegoś nie dostaje - uczuć, wrażliwości, intelektu? Na marginesie - jestem polonistką, tylko że już nie studentką! A zakończenie dla mnie nie tyle nudne, ile kompletnie niepasujące do treści filmu ( jednak treści, bo taka tam jest, choć ubożuchna). Nagły odlot - duchowość? Wiara w życie po życiu? Ale najpierw nasza bliska naturze bohaterka wbrew naturze te życia przecięła...
Też będę czekała na następny film, zanim skreślę reżyserkę.

Czytając twoje wypociny można stracić szacunek do rodzaju ludzkiego. Nie pisz więcej bo jesteś nudny jak flaki z olejem.

Dzięki za tę recenzję bo niemal wyciągnąłeś mi ją z ust.... tylko jedna uwaga - jako absolwentka polonistyki słuchająca alternatywy i z Kopalinskim i Brucknerem pod pachą - nie zgadzam się na stawianie mnie w szeregu z artystami szukajacymi w tej produkcji mistycyzmu i drugiego i piątego sensu:P. Ja sobie po godzinie uświadomiłam że tam nic nie ma... i zazdroscilam narzeczonemu który, cytując, "udał się w kimę na tym arcydziele ". XD

Ile masz kont pozakładanych na FW trollu???

Bruckner zdecydowanie nie. Kopaliński to wszystko, czego potrzebujesz, żeby założyć bloga o tematyce muzyka/literatura/gry/filmy i pisać ironiczne recenzje zaczynające się od >>Jak podaje Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych Władysława Kopalińskiego, „vademecum” to „książka-poradnik, przewodnik, informator w określonej dziedzinie; kompendium”. Kim jest DJ, chyba wyjaśniać nie muszę.<<

Miałem już wcześniej napisać pod Twoim postem "peany pochwalne", ale zrezygnowałem, po czym jednak stwierdziłem, że warto. Bo dzięki temu Twój świetny komentarz ląduje wśród pięciu na głównej stronie i stanowi bardzo potrzebne ostrzeżenie dla potencjalnie chcących "Wieżę. Jasny dzień" obejrzeć.. Wyciągnąłeś esencję filmu w swoim opisie, trafiasz w punkt z niemal każdym zdaniem, jestem pod wrażeniem trafności odbioru i takiej ciętości, ale jednak równocześnie szlachetności krytyki :)

dramatyczne dno nie wiem o co chodzi i nuda nuda nuda

To są tylko moje luźne spostrzeżenia. Absolutnie nie mam zamiaru narzucać komukolwiek swojego odbioru, ani tym bardziej odwodzić kogoś od oglądania Wieży. W ogóle uważam, ze należy oglądać wszystkie filmy, dobre, złe i te tragiczne, po wtedy kształtuje się nasz gust (parę lat temu uważałem dokładnie odwrotnie). A młodych polskich twórców już w szczególności, żeby mieć rękę na pulsie

Zgadzam się, tak to działa i u mnie zadziałało podobnie, że trzeba było obejrzeć naprawdę niezliczoną ilość filmów (także z pełną świadomością i dozą kontrolowanego ryzyka tych wyczuwalnie słabych), by móc o pewnych rzeczach dyskutować.

Wiem, że celem Twojego posta nie było odwiedzenie kogoś od obejrzenia Wieży. Tak naprawdę to jak Ty czy ja czy ktokolwiek inny odbierze film, nie jest wyznacznikiem i raczej będąc postronną osobą nie ma się szans na wpłynięcie na to czy inni odbiorcy film obejrzą czy nie. Dla mnie takim "papierkiem lakmusowym" jest chyba tylko jedna osoba - mój kuzyn - który ma całkiem zbliżony gust do mnie i jest chyba jeszcze surowszy w odbiorze filmów. Niemniej jednak głosy takie jak Twój (nawet tak przydługawe jak Twój wstępny post) są niezbędne i pokrzepiają, bo ileż można słuchać o tym, że ktoś jest "nadzieją polskiego kina", robi "woltę gatunkową" czy stworzył rasowy "horror psychologiczny"... Ta reklama i obietnica płynąca z dobrego zwiastunu "Wieży" dopiero po jej obejrzeniu - pryskają niczym bańka mydlana, a wręcz wzbudzają uśmiech politowania. Dlatego jeśli jesteśmy mamieni w ten sposób, to równie potrzebne są głosy rozsądku i merytoryczne - niejako będące równowagą dla tych obietnic bez pokrycia.

Też jestem pod wrażeniem tej opinii... trafności odbioru oraz ciętości przy jednoczesnej szlachetności krytyki . To klasa i wyższa szkoła jazdy .

Hear, hear. Bardzo sensowne spostrzeżenia.

Zgadzam się w 100% mimo że byłam studentką polonistyki ;-)

a gdzie to obejrzeć? Jakiś netflix? Showmax?

Nareszcie ktoś napisał o filmie prawdę a nie ćwierćprawdę jak p. Popielecki. Ja ten film oceniam jeszcze niżej. Chociaż nie dooglądałem do końca bo zakulaj się zatkał za co wdzięczny jestem oszczędzonego czasu.

"W pewnym sensie widać, co reżyser chciała w Wieży osiągnąć. Potencjalnie mógłby to być film, w którym oglądamy pozornie zwykłe wydarzenie, gdzie jednak z niedomówień, drobnych gestów, urwanych rozmów buduje się napięcie, odkrywa przed nami pewna tajemnica, którą chcielibyśmy poznać."
To raczej Ty chciałbyś żeby reżyserka coś takiego osiągnęła. Masz określoną wizję filmu i nie pasuje Ci, że rzeczywistość rozmija z twoimi oczekiwaniami. Dlatego niczego nie widzisz i się nudzisz cały seans. Trochę szkoda, co?

Niestety, ale tak nie jest. Nie miałem żadnych oczekiwań co do tej produkcji. Do kina poszedłem praktycznie w ciemno, bez wiedzy o czym będzie film, w jakiej stylistyce, nawet kim jest autor. Dzięki temu miałem najczystszy odbiór, jak to tylko możliwe - zero uprzedzeń ani konfrontowania przewidywań ze stanem faktycznych. Cały mój rzyg mentalny z pierwszego posta to tylko próba logicznej analizy i ubrania w słowa subiektywnych reakcji emocjonalnych po obejrzeniu >>jakiegoś tam<< filmu.

>Trochę szkoda, co?
No właśnie nie bardzo.

Chyba, że chodzi ci o to, że mam określoną wizję filmu w ogóle. W takim razie masz absolutną rację. Lubię, żeby film, jeśli jest pustymi znaczeniowo flakami z olejem był chociaż sprawnie i ładnie nakręcony ;^)

Sprawnie i ładnie nakręcony, czyli właściwie co? Nie podajesz żadnych przykładów, że tak nie jest. Piszesz tylko, że film jest nudny, nic się w nim nie dzieje, a to co można potraktować za ciekawe, to wg Ciebie w istocie fortel i tani chwyt, za którym nic się nie kryje.
Czy faktycznie nic się w filmie nie dzieje? Moim zdaniem trochę jednak się dzieje. Przyjeżdża Kaja. Chora matka zdrowieje. Kaja wbrew woli Muli mówi coś Ninie na osobności. Nina zaczyna się dziwnie zachowywać.. itd. aż do zakończenia, które te wszystkie wydarzenia wywraca na drugą stronę i pozwala spojrzeć na nie z zupełnie innego punktu.
Nie wiem czego tak usilnie szukasz w kinie, że nie możesz znaleźć tego w tym filmie. Co się takiego musi dziać, żeby można było powiedzieć, że coś się dzieje. I dlaczego musi się dziać? Nie wiem też czemu twierdzisz, że całość nic nie znaczy. Moim zdaniem, jeśli film można interpretować na wiele sposobów, to jest on raczej pełen znaczeń aniżeli pusty.
W każdym razie, sama reżyserka wspomina o konflikcie dwóch postaw. Racjonalnej i irracjonalnej. Ty próbujesz podejść do tego filmu tylko od jednej z tych stron.

Typie, ciężko mi trochę omawiać fabułę filmu, który widziałem poł roku temu i dawno zapomniałem xD

Czego szukam w kinie? Jak dla mnie film zajmuje we współczesnej kulturze to samo miejsce, które w kulturach pierwotnych zajmował starzec opowiadający przy ognisku historie o tym jak to drzewiej bywało, sławiące jakieś wyjątkowo heroiczne polowanie na tura albo wymyślający bajki o różnych bóstwach i diabołach na kiju. Innymi słowy zajęcia czymś czasu, co przy okazji angażuje twoje zmysły, emocje i intelekt. Opowieści mają to do siebie, że mogą zawierać jakąś naukę moralną czy zmuszać do przemyślenia pewnych postaw i zachowań, ale dla mnie jest to drugorzędne, tj. bardzo doceniam kiedy film czy książka prowokuje mnie do (samo)refleksji, ale absolutnie nie wymagam tego aby docenić dany utwór. Zwyczajnie lubię dobrą rozrywkę. Zaangażowanie to słowo klucz i ma dla mnie największe znaczenie, jeśli koniecznie miałbym się określić. Storytelling, który można osiągnąć różnymi środkami wyrazu, w bardzo klasycznej formie albo przez manipulację samą materią filmu, narracją, stroną wizualną, grą z widzem, i jeszcze na milion sposobów.

Problem jest taki, że pani Szelc opowiada słabą historię. I tyle. Przez to cała reszta się nie broni. Jeśli nie jestem "kupiony", nie mogę wejść w świat wykreowany i chłonąć go to pozostaje podeście czysto analityczne, czyli potraktowanie filmu jako każdej innej pracy twórczej, rozebranie go na kawałki, próba odczytania zamysłów reżyserki i konfrontacja realizacji tych zamierzeń z rzeczywistością. To nie jest mój podstawowy tryb odbioru, nie jestem jakimś robotem ani skwaszonym bucem który sarka "umm, taki zabieg montażowy to ja widziałem w koreańskim kinie zemsty w 2011, 2/10". Także argument o moim wyłącznie racjonalnym podejściu jest nietrafiony.

Jeśli Wieżę rozpakuje się z efekciarstwa to treści zostaje naprawdę niewiele. Sam streściłeś fabułę w jednym akapicie xD przyjezdza rodzina, jest grany konflikt miasto vs. wieś, starzy się boją o biologiczną matkę dziewczynki a potem zaczynają się dziać DZIWNE RZECZY i kuniec. I nie miałbym nic przeciwko śladowej ilości tej warstwy treściowej w klasycznej formie - fabuły jako ciągu wydarzeń rozpisanego na kartce - bo i takie oszczędne historie można opowiedzieć w zajmujący, fantastyczny sposób. To trochę jak z minimalizmem w muzyce, gdzie La Monte Young każe orkiestrze grać jedną nutę i powstaje z tego słuchalna kompozycja.
Ale nie tutaj. Film szelcowej ktoś poddał metafizycznej lobotomii i oddzielił ego od id. Postawy, które przywołujesz nie korespondują ze sobą, nie ma powiązania pomiędzy światem w którym żyją bohaterowie, a tym astralno-symbolicznym planem który go przeplata i z którego niby ma pochodzić ta wiedźma co ich zabija na koncu czy coś. W dodatku ta "warstwa irracjonalna" jest zrobiona bardzo średnio, powtarzalnie, dlatego mam do wyboru albo myśleć sobie podczas seansu "lol, piętnaste cięcie i wstawka z babą biegającą po łące" albo "wydaje mi się, że wiem jaki efekt chcieli osiągnąć tym zabiegiem twórcy, ale im nie wyszło".

Co do zakończenia, to ciężko mi je skomentować w inny sposób niż "XD no kamaaaaaaan"

> Moim zdaniem, jeśli film można interpretować na wiele sposobów, to jest on raczej pełen znaczeń aniżeli pusty.
Mnogość interpretacji nie świadczy o zasobie znaczeniowym źródła. Po internecie śmigają posty z alternatywnymi interpretacjami Pokemonów, Super Mario i praktycznie każdego popularnego tworu popkultury które są logiczne i wewnętrznie spójne, ale to nie znaczy że wymienione pozycje są o tym, co chcieliby autorzy tych postów.

Pozdrawiam studentki polonistyki

Smuteczek pitolony, ale trafiłeś w sedno tą recenzją. Niemal dwie godziny brnięcia w opowieść z której nic nie wynika.

Do tego dochodzi polska szkoła dźwięku, niektórzy twierdzą, że zamierzona. Nawet jeżeli, efekt wielce męczący i irytujący.

Bo żeście nie zrozumieli przekazu...

Zawsze jest taka opcja. Daj Pan ten przekaz. Zobaczymy.

tl dr

Piękny balans między książkową polszczyzną, a mową potoczną. Poza tym zgadzam się w pełni z opisem filmu i odczuciami w jego stronę. Nic dodać, nic ująć.

Jak na film, który jest nudny bardzo się Pan rozpisał ...