Piszę z perspektywy fana całej serii o małpach i przed seansem miałem pewne obawy, bo moje oczekiwania były naprawdę ogromne. Całe szczęście się nie zawiodłem i mogę stwierdzić, że Geneza, Ewolucja i Wojna trafiają do nielicznej grupy trylogii, które trzymają równy poziom (np. LotR, Bourne).

Zawiodą się osoby, sugerujące się trailerami, które spodziewały się typowego blockbustera z ogromną ilością wybuchów i scen akcji. Tych co prawda nie brakuje i Matt Reeves nakręcił je w tak kapitalny sposób, że możemy być spokojni o ich jakość w najnowszym Batmanie. Okazuje się, że walki pomiędzy ludźmi, a małpami zajmują tak naprawdę niewielką część filmu. Najmocniej spośród całej trylogii skupiamy na małpach i ich historii. To wielka zaleta tego filmu, bo to właśnie wątki ludzkie były najsłabszymi elementami poprzednich części. Widoczny jest wyraźny rozwój znanych nam postaci. Przemiana Ceasara z małego szympansa do przywódcy z moralnymi rozterkami jest naprawdę niesamowita. Pojawiają się też nowi bohaterowie tacy jak Zła Małpa, pełniąca role typowego comic reliefa, ale potrzebnego, bo potrafi on nieco załagodzić powagę i wszechobecny, ale odpowiednio wyważony patos. Jest też mała dziewczynka, której obecność daje możliwość pokazania relacji pomiędzy gatunkami z nieco innej perspektywy. Woody Harrelson staje na wysokości zadania i tworzy Pułkownika, który na pierwszy rzut oka wydaje się płaskim, stanardowym czarnym charkterem, jednak okazuje się, że jego działania są odpowiednio umotywowane i jesteśmy w stanie uwierzyć, że może nie każdy, ale na pewno znalazłyby się osoby, które w jego sytuacji zachowywały by się dokładnie tak samo.

Efekty specjalne stoją na najwyższym poziomie, myślę, że jest to murowany kandydat na Oscara w tej kategorii. Małpy wyglądają realistycznie i tak idealnie wtapiają w resztę obrazu, że czasem ciężko uwierzyć, że są wygenerowane komputerowo. Wiele scen opiera się na mocnych zbliżeniach na twarze co pozwala na podziwianie oszałamiająco szczegółowej mimiki. Niesamowita jest ilość emocji jakie są w stanie przekazać aktorzy wyłącznie za pomocą spojrzeń i gestów. Momentami mówią one więcej niż napisy na ekranie. Myślę, że to najwyższy czas by Andy Serkins zaczął zbierać nagrody za swoją pracę.

Małpy potrafią mówić, ale przez większość czasu komunikują się za pomocą gestów i zamiast mówionych dialogów niezauważalnie płynie muzyka. Ścieżka dźwiękowa to bardzo mocny element filmu. Jest bardzo zróżnicowana i dobrze dopasowana do sytuacji, ale cały czas tylko tłem i nie wybija się na pierwszy plan. Tak naprawdę przez większość czasu na sali jest dość cicho i można mieć problem zjeść dużą paczkę popcornu tak by nie przeszkadzać innym :)

Jedyne do czego mógłbym się przyczepić to pewne rozwiązania fabularne, ale ciężko o tym pisać nie spoilerując. Czasami małpom zbyt łatwo wychodzą pewne rzeczy, ludzie traktują je jak zwykłe zwierzęta zupełnie jakby nie byli świadomi ich intelektu. Pełno w filmie nawiązań do starych produkcji o małpach, niektóre z nich jednocześnie dają możliwość dalszego pociągnięcia tej historii tak aby jak najbardziej przypominała ona tę z filmu z 1968 roku. Wszystko to jest wprowadzane delikatnie i nie mamy sytuacji chociażby z najnowszej Mumii, gdzie czuć było to budowanie uniwersum na siłę.

Jeśli widziałeś i podobały Ci się poprzednie części to zdecydowanie jak najszybciej leć do kina. Jeśli jeszcze nie oglądałeś poprzednich filmów to najpierw warto nadrobić zaległości, bo myślę, że napisy na początku mówią zbyt mało by móc w pełni zrozumieć to co dzieje się na ekranie. Film gorąco polecam i czekam na kolejne części, które miejmy nadzieję dalej będą trzymały równy poziom tak jak właśnie zakończona trylogia.