Jedyną szaloną rzeczą jaką zrobił Wiktor było dać się "okrecic wokół palca" Zuli. Już na początku miał sygnały i to od niej samej, że ona wcale nie jest taka krystalicznie czysta i przejrzysta. Jednak po kataklizmie, jaką była druga wojna światowa Wiktor chciał odzyskać część siebie, część tego jak sądził znalazł u Zuli. Jej motywacja jest tu jasna odkąd reżyser wyjawia jej przeszłość. To co mnie zawsze dobijalo w tychpolskich głośnych polskich produkcjach zwlaszcza z ostatnich lat to tragizm. Zatem i tutaj nie jest inaczej, to historia gdzie widz po seansie ma wyjść sponiewierany a jego radość zabrana na pewien czas. Boleje nad tym, że polskie produkcje tak holubia tragizm, dramatyzm. To dało się szczególnie zauważyć w "Cichej Nocy" protagonista został przez twórców "rozjechany" a przyklady mozna mnożyć , jedynie Palkowski wylamał się z tego zakletego kręgu. Dlatego też jego film odniósł sukces, bo zaoferował pełną paletę i wylamal się ze schematu "lotu Ikara" , nie wiem czemu ten schemat tak się kocha w polskim kinie. Kraj smutnych ludzi?

Ja też mam dość tragizmu i historii o nieudanych związkach, relacjach... o nieudanym wszystkim.


A z drugiej strony ten film pozwala mi lepiej zrozumieć poprzednie pokolenia... dlaczego są tacy... jacy są.

Myślę, że stąd te rozbieżne opinie na temat filmu, bo nie każdy potrafi zrozumieć pstaci, też to co ich łączyło. Dla niektórych kreacja Kulig była strasznie przerysowana, nijaka, niewiarygodna, cytując niektóre komentarze. Natomiast ja widziałam w niej totalnie siebie. Na mie ten film zrobił wrażenie. Dla mnie była chemia pomiędzy bohaterami, to było dla mnie takie ahhhh, gdy patrzyłam na ten duet na ekranie. Końcówka jednynie była dla mnie trochę... Niepasująca? Rozumiem inerpretację, ale coś mi w tym niezagrało jakby.

Masz rację, tak jak końcówka "Idy" była...naturalna, tak końcówka tego filmu wyszła..od czapy.

Moim zdaniem bohaterowie nie do końca chcą być ze sobą razem, zdają sobie sprawę, że ich związek prawdopodobnie wcześniej, czy później się rozpadnie. O tym właśnie jest film, o niepewności w uczuciach, o strachu przed podjęciem ryzyka i dokonaniem niewłaściwego wyboru.

A dla mnie to jest film, który pokazuje smutną prawdę, że często wśród artystów, dwóch niezależnych, skrajnie odmiennych charakterów, jest tak, że za życia nie są w stanie być razem, dopiero śmierć może ich połączyć raz na zawsze.

Kochali swój artyzm, ale jak się okazuje, to nie wystarczy. Dla mnie w filmie uczucie, które łączyło bohaterów było bardzo słabe - najbardziej romantyczna część tej miłości była w tym, że nigdy nie mogli jej zrealizować. Z resztą świetnie to jest ukazane, gdy ona przyjeżdża do Paryża... Mam wrażenie, że Wiktor świetnie się odnajdywał w roli kogoś, kto poświęca się bardziej, komu bardziej zależy, kto walczy - być może to też było ważną częścią jego twórczości.
Koniec końców film mnie nie zachwycił niczym szczególnym. Taka wydmuszka, kolejna opowieść o nieszczęśliwej miłości w tle ścierających się ideologii wschodu i zachodu, z szekspirowską kulminacją. Za mało o samych bohaterach, realiach tamtych czasów. Można było naprawdę stworzyć coś ciekawego na tej bazie, ale chyba reżyser się troszkę pospieszył, nie przemyślał, nie dopracował - krótko mówiąc "znak naszych czasów"...