Weź haust mroźnego powietrza – i pozwól sobie na najdziwniejszą podróż zimową, jakiej doświadczyłeś w kinie. Surrealistyczny, absurdalny, zostawiający na białym puchu ślady czarnego humoru film Hlynura Pálmasona zabiera nas do robotniczej osady w środku lasu. Mieszkają tu, jak przystało na bajkę, dwaj bracia. Jeden z nich czuje się niekochany, wyrusza więc na poszukiwanie miłości. I zdobędzie ją, choćby przemocą.

W osadzie górniczej położonej w środku wiecznie zaśnieżonego lasu, gdzieś na obrzeżach znanej nam cywilizacji, zamieszkują dwaj bracia, których życie wypełnia od lat ciężka praca w duńskiej kopalni wapienia. Dzień w dzień schodzą wraz z grupą innych mężczyzn w głąb Ziemi, by w rozświetlanych światłem z czołówek ciemnościach wykonywać swą żmudną pracę i dostarczać materiał do przerobu do pobliskiego zakładu wapienniczego. Trudy takiej egzystencji pozwala im przetrwać proste braterstwo, a także małe przyjemności dnia codziennego. Dla jednych jest to rozgrzewający żołądek oraz wyobraźnię alkohol, dla innych fantazjowanie o byciu bardziej atrakcyjnymi wersjami samych siebie; czasami zręcznymi kochankami, innym razem doskonale wyszkolonymi żołnierzami. Pewne tragiczne w skutkach wydarzenie doprowadza jednak do grupowego ostracyzmu jednego z braci, a to z kolei zapoczątkowuje reakcję łańcuchową, która stawia wszelkie istniejące w tym świecie na krańcu świata relacje pod znakiem zapytania.

Mała górnicza osada położona w środku wiecznie zaśnieżonego duńskiego lasu. Dwóch braci – Emil (Elliott Crosset Hove) oraz Johan (Simon Sears) – od lat pracuje w kopalni wapienia. Ich praca jest niezwykle żmudna i ciężka, ale braterstwo pozwala górnikom przezwyciężyć trudy egzystencji. Pewne tragiczne w skutkach wydarzenie doprowadza do grupowego ostracyzmu Emila, który nigdy nie był za bardzo lubiany przez członków wspólnoty. Na domiar złego kobieta, którą mężczyzna darzył uczuciem decyduje się wybrać jego brata. Te wszystkie zdarzenia sprawiają, że istniejące między braćmi relacje nagle stają pod dużym znakiem zapytania.