Wybieramy najlepsze krótkometrażówki Pixara

Niech Was nie zwiedzie polski tytuł. Bohaterem filmu Johna Lassetera nie jest  walczący z terrorystami policjant, lecz bałwanek, któremu za dom służy wypełniona wodą oraz sztucznym śniegiem szklana kula. Knick pragnie za wszelką cenę wydostać się z mieszkania, aby wziąć udział w wakacyjnej imprezie organizowanej przez resztę zabawek.  Owocuje to serią komediowych perypetii rodem z kreskówek o Tomie i Jerrym. Muzycznym tłem dla zmagań bohatera ze złośliwą materią są jazzowe improwizacje autora "Don't Worry Be Happy", Bobby'ego McFerrina

W dniu premiery "Ptasie sprawki" traktowane były głównie jako popis technicznych możliwości  Pixara - żadne inne studio nie potrafiło wówczas stworzyć równie efektownych animacji zwierząt. Dziś widać, że dzieło Ralpha Egglestona to przede wszystkim kapitalna komedia. Jej bohaterem jest ptak, który stara zaprzyjaźnić się  ze stadem okupującym drut telefoniczny. Niestety, skrzydlata gromada nie ma ochoty bratać się z przybyszem. Jakby tego było mało, próbuje się go pozbyć. Wkrótce pierzaści złośliwcy przekonają się jednak, że śmieje się ten, kto się śmieje ostatni.

Film Gary'ego Rydstroma zaczyna się jak sequel "Bliskich spotkań trzeciego stopnia". W środku nocy nad położonym na odludziu domkiem parkuje statek kosmiczny. Za sterami pojazdu siedzi pewny siebie młody kosmita. Obserwowany przez instruktora musi złapać w swe sidła śpiącego farmera. Gwiezdny porywacz nie zdaje sobie jednak sprawy, że zadanie będzie wymagało od niego niezwykłej precyzji... Dreszczowiec science-fiction szybko zamienia się w slapstickową komedię, w której zakochałby się Buster Keaton. Jeśli wspominacie egzamin na prawo jazdy jako najgorszą życiową traumę, z pewnością utożsamicie się z głównym bohaterem.

"Bao" to wzruszająca, alegoryczna opowieść o matczynej miłości i lęku przed upływającym czasem. Bohaterką filmu jest samotna gospodyni domowa zmagająca się z syndromem opuszczonego gniazda. Pewnego dnia kobieta dostaje szansę na ponowne macierzyństwo, gdy przyrządzony przez nią posiłek - ugotowana na parze bułeczka - niespodziewanie ożywa. Zanurzony głęboko w chińskiej tradycji utwór był pierwszą krótkometrażówką zrealizowaną dla Pixara przez kobietę. Dzieło Domee Shi okazało się wielkim sukcesem artystycznym, zdobywając m.in. Oscara dla najlepszej krótkiej animacji.

W filmie Sanjaya Patela zachód zderza się ze wschodem, nowoczesność z tradycją, a hiperrealistyczna animacja zostaje doprawiona szczyptą surrealizmu. Zainspirowany doświadczeniami z dzieciństwa reżyser, potomek hinduskich imigrantów, opowiada historię chłopca, który z zapartym tchem śledzi serial o przygodach zamaskowanych herosów. W tym samym pokoju ojciec malca próbuje się modlić. Konflikt kulturowo-pokoleniowy udaje się na szczęście zażegnać. Jak się bowiem okazuje, hinduskie bóstwa i superbohaterów łączy całkiem sporo.

Pomysł na tę krótkometrażową perełkę wyewoluował ze sceny, którą reżyser Brad Bird wyciął z pierwszych "Iniemamocnych". Podczas gdy Elastyna wraz z Wiolą i Maksem rusza na pomoc swojemu mężowi, najmłodszy członek rodziny Parrów, Jack-Jack, zostaje pod opieką sympatycznej nastolatki Kari. Dziewczyna postanawia zafundować niemowlakowi odrobinę "neurologicznej stymulacji" przy dźwiękach sonaty Mozarta. Nie zdaje sobie jednak sprawy, że muzyka klasyczna wyzwoli w maluchu skrywane dotąd supermoce... To, co wydarzy się później, dla Kari będzie horrorem, a dla nas, widzów - doskonałą komedią.

Dzieło Johna Lassetera okazało się kamieniem milowym zarówno w dziejach Pixara jak i całego kina animowanego. Reżyser udowodnił bowiem, że film zrealizowany przy pomocy komputerów może angażować emocjonalnie równie mocno co produkcje rysunkowe. "Luxo Jr" było pierwszą w historii animacją CGI wyróżnioną nominacją do Oscara. Z kolei w 2014 roku Biblioteka Kongresu wpisała je do rejestru dziedzictwa kulturowego USA. Tytułowa niesforna lampa stała się symbolem studia, zaś pojawiająca się w filmie kolorowa piłeczka miała z czasem pojawić się w niemal wszystkich pełnometrażowych filmach Pixara. Cytując klasyka: tak tworzy się styl, wytycza szlak.

Pamiętacie prolog "Dumbo", w którym bociany dostarczają zwierzętom z zoo ich potomstwo? Mając kilka lat, reżyser Peter Sohn doszedł do wniosku, że przynoszone przez ptaki dzieci muszą pochodzić z chmurek. Parę dekad później filmowiec rozwinął ów pomysł w zrealizowanym dla Pixara krótkim metrażu. Film opowiada o pechowym bocianie Pecku, którego kompanem jest obłoczek Gus specjalizujący się w niebezpiecznych i trudnych do przetransportowania niemowlakach. Perypetie bohaterów stają się dla twórców okazją do stworzenia tyleż zabawnego co rozczulającego hymnu na cześć przyjaźni.

Film Douga Sweetlanda to kipiąca energią, zrealizowana ze szwajcarską precyzją burleska. Zaczyna się tak: genialny magik Presto przygotowuje się do kolejnego show. Przed występem mistrz zapomina, niestety, o nakarmieniu swojego scenicznego partnera, króliczka. Zdesperowany zwierzak postanawia przechytrzyć właściciela i zrobić wszystko, żeby dostać upragnioną marchewkę. W efekcie wielkie przedstawienie zamienia się w serię komicznych katastrof, które rozbawią do łez dużych i małych.

Jeśli chcecie w 6 minut wyjaśnić niedowiarkom, na czym polega fenomen studia Pixar, pokażcie im dzieło Teddy'ego Newtona. Łączący elementy animacji 2 i 3D film jest najlepszym dowodem na to, że w rękach magików ze studia w Emeryville nawet najbardziej abstrakcyjny koncept może zamienić się w piękną, uniwersalną opowieść dla całej rodziny. Tytułowych bohaterów pozornie dzieli wszystko. Z czasem Dzień i Noc zaczynają jednak otwierać się na siebie. Odkrywają, że każde z nich ma w sobie coś niepowtarzalnego. Jak stwierdza w filmie autor słynnych książek motywacyjnych, Wayne Dyer: Najpiękniejsze rzeczy we wszechświecie są najbardziej tajemnicze.