Bruno O'Ya 

Ten trochę już zapomniany polski aktor (z pochodzenia Estończyk) był w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku bardzo popularny. Głównie za przyczyną filmu Aleksandra Ścibora-Rylskiego "Wilcze echa", w którym zagrał chorążego Piotra Słotwinę, walczącego z bandami UPA, w Bieszczadach, po drugiej wojnie światowej.
Był nie tylko aktorem, ale także muzykiem i wyczynowym sportowcem (studiował w Akademii Wychowania Fizycznego w Rydze, wraz z drużyną Spartak Ryga był kilkakrotnym mistrzem Łotwy w koszykówce i piłce wodnej). Studiował też medycynę na Akademii Medycznej w Moskwie.
Przygotowanie zawodowe do pracy artystycznej zapewniło mu Studium Aktorskie przy Teatrze Pantomimy w Rydze. Po jego ukończeniu występował głównie na estradzie,dyrektorował ryskiemu festiwalowi jazzowemu. W latach 1957-1963 był prezesem klubu jazzowego w łotewskiej stolicy.
Oya wyemigrował do Polski w roku 1967 i zamieszkał we Wrocławiu. Gdy uzyskał popularność po występach w licznych filmach, stał się w pewnym okresie dumą stolicy Dolnego Śląska. Tu też napisał książkę pt. "Przepraszam, czy pan jest aktorem?" (rok wyd. 1977). Wykonywał własne programy estradowe, pisał scenariusze dla estrady, głównie na niej właśnie występował. Tworzył własne piosenki, wraz z muzyką. Zdarzyło mu się wystąpić gościnnie w teatrach w Krakowie i Lublinie.
Karierę filmową rozpoczął już w 1959 roku, grając w filmach radzieckich, a po roku 1967 - także innych krajów byłego bloku socjalistycznego (Czechosłowacja, NRD, Polska).
Poza wymienioną na początku rolą Słotwiny warto wspomnieć także postać Butryma Józwy, jaką stworzył w "Potopie" Jerzego Hoffmana - zwalistego, potężnego mężczyzny, budzącego respekt, ale i współczucie.
Po roku 1990-tym aktor powrócił w rodzinne strony, gdzie zmarł w październiku 2002 roku.