Claude Chabrol 

Claude Henri Jean Chabrol, nazywany ojcem chrzestnym współczesnego kina, przyszedł na świat 24 czerwca 1930 roku. Pod koniec lat 50. z Jean-Luc Godardem, François Truffautem, kolegami z "Cahier du Cinema" zapoczątkował tzw. Nową Falę. Jego debiut "Piękny Sergiusz" wszedł na ekrany kin w 1958 roku. Nowofalowi artyści wywracali wówczas do góry nogami wszystkie filmowe zakazy i nakazy. Ich nieformalne, werystyczne produkcje pokazywały historie młodego zblazowanego pokolenia. Bez fałszywej skromności, uładzenia rzeczywistości i słodziutkich happy end'ów z zachodem słońca w tle. Podczas kręcenia "Pięknego Sergiusza" Chabrol nie korzystał ze sztucznej scenografii (co wówczas było obowiązującym zwyczajem), bardzo dokładnie filmował prawdziwe miasteczko i biedne wnętrza domów, w których mieszkali jego bohaterowie. Innym niepojętym w latach 50. dziwactwem było zrezygnowanie z profesjonalnych aktorów na rzecz naturszczyków. Chabrol ze swoim operatorem Jean Rabierem (który stał się jego trzecim okiem) błyskawicznie zyskali przydomek filmowców prowincjonalnej, zacofanej Francji B, amatorów nędzy i wynikających z niej głupoty i okrucieństwa. Już w pierwszych filmach Chabrola widać typowy dla niego styl i dobór wątków. O ile większość jego rówieśników, jak choćby Ingmar Bergman, czy Michelangelo Antonioni dochodziła do własnego stylu metodą prób i błędów, to pierwsze filmy krytyków ze stajni "Cahiers du Cinema" były już dokładnie przemyślanymi manifestami określonej filozofii życia.

Chabrol był synem paryskich aptekarzy. W czasie wojny, jako nastolatek, zorganizował w Sardent (prowincjonalnym miasteczku, gdzie rodzina Claude'a przeczekiwała wojnę) klub filmowy. Po 1945 roku wrócił do stolicy, gdzie ukończył gimnazjum i zaczął studiować. Podejmował naukę na takich fakultetach jak filologia, prawo, czy farmacja. Żadnego z nich nie ukończył. Przesiadywał w Cinematheque Francaise, dorywczo pracował w paryskim biurze Twentieth Century Fox, potem zajął się krytyką filmową - najpierw w "Art", a później w "Cahiers du Cinema". W 1952 roku ożenił się z córką kontrolera państwowej kopalni węgla Charbonnages de France, Agnes Goute. Dopiero pieniądze teścia i spadek po zmarłej babci żony umożliwiły mu wymarzony debiut reżyserski. Po kilku nowofalowych filmach, takich jak "Kobietki" (uznane za perełkę Nowej Fali studium codziennego życia czterech paryskich sprzedawczyń), czy "Kuzyni",  Chabrol zabrał się za kręcenie innego typu dzieł. Należały do nich m.in. komedia "Marie-Chantal kontra doktor Kha", thriller "Na dwa spusty", film wojenny "Linia demarkacyjna", polityczny dreszczowiec "Krwawe gody", czy dramat "Łanie". Ta zmienność, a zarazem zamiłowanie do pięknych kadrów sprawiły, że krytyka ochrzciła go mianem formalisty, cynika, mistyfikatora i wyrobnika kina.

Twórczość Chabrola zazwyczaj dzieli się na dwa okresy. Pierwszy to lata współpracy ze Stéphane Audran, która oprócz bycia żoną reżysera, przez długie lata była też jego ulubioną aktorką. Powstały wtedy takie obrazy jak "Rzeźnik", czy "Niewierna żona". Drugi nurt w filmowej działalności Chabrola to obrazy będące krytyką burżuazyjnego społeczeństwa francuskiego. Chabrol, jak większość europejskich artystów, miał lewicowe sympatie, którym dawał upust w takich filmach jak "Violette Nozière" czy "Kurczę na kwaśno". Po kilku latach eksperymentów Chabrol powrócił do apolitycznych historii miłosnych. Najpierw jednak musiał poznać kobietę, która stała się jego drugą muzą - Isabelle Huppert. To z nią w roli głównej nakręcił niezwykle wystawną wersję "Pani Bovary", "Ceremonię", czy "Gorzką czekoladę". W ostatnich latach życia twórca wyreżyserował m.in. "Kwiaty zła" oraz "Dziewczynę przeciętą na pół". Claude Chabrol zmarł 12 września 2010 roku.