szybki jesteś. to prawda, że jest na nią chory, podobno sam to powiedział w jakimś wywiadzie. Na całe szczęście u niego występuje tylko łagodna odmiana.

Szczerze? Trochę pierd***, podobnie jak doszukiwanie się u każdego żywiołowego dziecka ADHD.

Patrząc po opisie sama mogłabym to u siebie spokojnie zdiagnozować. W dzieciństwie miałam bardzo duże problemy z grami typu '2 ognie' (łapanie piłki, rzucanie), często upuszczam przedmioty z rąk i zdarza mi się czy to wpaść na meble, czy 'nie trafić' w drzwi, zaczepiając barkiem o framugę ;) Nawet egzamin praktyczny na prawko zdałam dopiero w drugim podejściu, po dwukrotnie większej liczbie godzin niż zwykły kursant ma ;) no ogólnie zawsze te 'dwie lewe ręce' mi przez całe życie towarzyszyły. Acha, i faktycznie - źle trzymam ołówek w ręku (na co w sumie nie zwrócił nigdy uwagi żaden nauczyciel ani rodzic, ale ja widzę).

Już jako dorosła byłam z tym u lekarza i faktycznie zdiagnozowali u mnie zaburzenie neurologiczne - nie dyspraksję, ale coś innego, ale tłumaczy to, dlaczego czasem ni stąd, ni zowąd upuszczam przedmioty. Tylko... co z tego? :D

Śmiały się inne dzieci z mojej niezdarności? Ano śmiały. Oczywiście nie wszystkie, ale zdarzało się. Nie było to przyjemne, ale ponieważ podstawą mojej samooceny nie była ocena rówieśników, to mnie to tak bardzo nie ruszało, szczególnie, że miałam i takich znajomych, co mi mówili: "nie martw się - nie masz w nogach, ale masz w głowie" :)
Bywał WF mordęgą? Ano bywał, ale i tak nigdy z tych lekcji nie uciekałam ani nie brałam lewych zwolnień z tego powodu.

Różnie nieszczęścia chodzą po ludziach, ale to, że chodzą, jeszcze nie znaczy, że mamy się nimi załamywać. Można potraktować dowolną trudność jako życiowy problem, usiąść i płakać, a można powiedzieć sobie: 'nie mam zamiaru się tym przejmować' oraz 'złej baletnicy i rąbek u spódnicy zawadzi' i ja wybrałam to drugie podejście. Zero wymówek! Wychodzi mi gorzej? Trudno, nie wszystko muszę robić najlepiej! Ale skoro inni próbują, to i ja spróbuję, zamiast wymyślać głupie wymówki.

Obecnie widzę u siebie ogromny progres w koordynacji ruchowej. Nawet nauczyciel WF na studiach powiedział mi, że 'wyróżniam się sprawnością, więc powinnam coś trenować' a wyobraźcie sobie, ile takie słowa znaczą dla kogoś, kto był wiecznie niezdarą :)
To, że się człowiek urodził niepredysponowany do pewnych rzeczy wcale nie oznacza, że jesteśmy skreśleni i mamy zarzucić pewne czynności, bo nigdy nie będziemy dobrzy... Na pewno nie będziemy dobrzy, jak usiądziemy na kanapie przed TV i zaczniemy się lenić - tylko to daje gwarancję bycia słabym, a z reszty można wyjść.

Moje cudowne 'predyspozycje' nie przeszkadzają mi ani w robieniu biżuterii DIY (co przecież wymaga sporej precyzji ruchowej), ani w trenowaniu akrobatyki, ani w robieniu różnorakich prac plastycznych (które były w szkole oceniane jako jedne z lepszych, btw).
Podsumowując: to, że ktoś ma jakieś schorzenie, wcale nie oznacza, że będzie w danej dziedzinie 'ssał pałkę'.

Najlepszy przykład: Nick Vujicic - nie ma nóg, nie ma rąk, a surfuje na desce i uprawia inne sporty ekstremalne... Można? Można! :) Tylko trzeba chcieć, a nie siedzieć i płakać, mówiąc: "a bo ja nie mogę tego robić, bo jestem choooory!"

Najważniejsze to wierzyć w siebie, a wszystko przychodzi łatwiej :)

@Pantegram - co to za choroba? bo jakbym czytała o sobie...

Drżenie samoistne ;)