Fidel Castro I

Fidel Castro to kubański dyktator rządzący Kubą od 1959 roku. Jest premierem Kuby od 1959 roku, prezydentem Kuby od 1976 roku, a także pierwszym sekretarzem Komunistycznej Partii Kuby. Urodził się 13 sierpnia 1926 roku w Biran w prowincji Oriente jako Fidel Alejandro Castro Ruz. Był synem bogatych plantatorów trzciny cukrowej. Już jako dziecko zaczął pracę przy uprawie trzciny cukrowej. W wieku 6 lat rodzice posłali go do szkoły. Uczęszczał do jezuickich Colegio Lasalle i Colegio Dolores w Santiago de Cuba. W 1942 roku rozpoczął naukę w szkole średniej Colegio Belen w Hawanie, która także należała do Jezuitów. W 1945 roku rozpoczął studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Hawanie. Fidel Castro posiada tytuł doktora prawa cywilnego i licencjata prawa dyplomatycznego. Po ukończeniu studiów razem ze znajomymi otworzył kancelarię adwokacką, która broniła praw biednych. W 1952 roku Castro chciał wystartować w wyborach parlamentarnych, generał Fulgencio Batista obalił prezydenta Socarrasa i odwołał wybory. Wówczas Castro zaskarżył dyktatora o złamanie konstytucji, ale sąd odrzucił oskarżenie Fidela Castro. Fidel Castro nie miał szans na walkę z dyktatorem na mocy prawa, więc zorganizował 165-osobowy oddział partyzancki, który zaatakował koszary Moncada w prowincji Oriente dnia 26 lipca 1953 roku. Niestety atak się nie powiódł, gdyż zginęło wielu towarzyszy Fidela Castro. Sam Fidel i jego brat Raoul zostali schwytani i osadzeni w więzieniu. Zostali wypuszczeni dopiero w 1955 roku na mocy amnestii. Przez następne lata Castro próbował walczyć z Batistą na drodze pokojowej, ale to nie dało rezultatów. W końcu Castro wyjechał do Meksyku, aby uformować kolejny oddział partyzancki. Tam spotkał Ernesto Che Guevarę i utworzyli "Ruch 26 lipca" - organizację o charakterze rewolucyjnym. Fidel Castro i jego oddział wylądowali na pokładzie jachtu "Granma" na północnym wybrzeżu prowincji Oriente dnia 2 grudnia 1956 roku. Niestety ataki znowu nie dały żadnych skutków. Zdziesiątkowany oddział partyzancki musiał się ukryć w górach Sierra Maestra, gdzie kontynuowali walkę. Wkońcu oddziały Castro zaczęły przybierać na sile i odnosić zwycięstwa. Z Kuby zaczęli się wynosić amerykańscy przedstawiciele mafii. Wkońcu sam dyktator Batista opuścił Kubę 1 stycznia 1959 roku. Pierwszym państwem na świecie, które uznało nowy rząd było USA 7 stycznia 1959 roku. W 1960 roku Kuba nawiązała stosunki dyplomatyczne ze Związkiem Radzieckim, co nie spodobało się rządowi amerykańskiemu. W 1961 roku Amerykanie przeprowadzili nieudaną inwazję w Zatoce Świń złożoną z 1300 uchodźców kubańskich wspieraną przez CIA. W 1962 roku doszło do tak zwanego "kryzysu kubańskiego". Wywiad amerykański doniósł prezydentowi Johnowi F. Kennedy'emu o odkryciu radzieckich rakiet balistycznych na Kubie. Prezydent Kennedy nakazał zablokować flocie amerykańskiej dostęp do Kuby i strzelać do każdej jednostki zbliżającej się do wybrzeży Kuby. Światu groziła wojna atomowa. Na szczęście Chruszczow nakazał rozbroić pociski znajdujące się na Kubie. Od tamtej pory stosunki pomiędzy USA i Kubą bardzo mocno się popsuły. Wkrótce na Kubie zaczął funkcjonować system totalitarny. Przemysł uległ nacjolizacji (upaństwowieniu), skolektywizowano rolnictwo i skonfiskowano mienie klasie średniej. Z Kuby zaczęły się zbiorowe emigracje ludności do USA (głównie na Florydę). Od 1976 roku Castro sprawuje także funkcję prezydenta Kuby. Przeciwnicy reżimu Fidela Castro twierdzą, że zginęło od około 60 tysięcy do około 100 tysięcy ofiar.