Friedrich Schiller I

Johann Christoph Friedrich Schiller urodził się 10 listopada 1759 roku w Marbach (Wirtembergia). Był synem lekarza wojskowego. Gdy ukończył 13 rok życia wstąpił do szkoły militarnej. Po roku 1780, kiedy ukończył szkołę, objął posadę medyka przy pułku grenadierów, którzy stacjonowali w Stuttgarcie.

Już podczas studiów w akademii fascynowały go dzieła Klopstocka, Goethego, Szekspira, Rousseau i innych, którzy tworzyli utwory w jego epoce. Lektura dzieł tych pisarzy stała się impulsem do stworzenia czegoś swojego. Dlatego już w 1781 roku wydane zostało dzieło 'Zbójcy', które później stało się znanym na cały świat utworem. Następnie prześladowany otrzymał zakaz wydawania innych komedii. Taki stan rzeczy sprawił, że musiał wyjechać. I tak rozpoczęły się dla Schillera lata nędzy i ucieczki, podczas których cierpiał nie tylko z powodu braku środków finansowych, ale także nie mógł tworzyć swoich dzieł.

W 1789 r. Schiller przeprowadził się do Weimaru, gdzie otrzymał posadę profesora historii na uniwersytecie w Jenie. W 1790 r. ożenił się z Charlottą von Lengefeld. Chociaż Schiller podupadał na zdrowiu kontynuował pracę nad dramatami okresu klasycznego. Po długiej, ciężkiej chorobie umarł w wieku 45 lat, pozostawiając bez zakończenia swój ostatni dramat - 'Dymitr'.