Gerald Ford I

Gerald Rudolph Ford był 38 prezydentem Stanów Zjednoczonych pełniąc tą funkcję od sierpnia 1974 roku, do stycznia 1977 roku.

Ford urodził się 14 lipca 1913 roku w Omaha, w stanie Nebraska jako Leslie Lynch King, Jr., ze związku Leslie Lynch Kinga i Dorothy Ayer Gardner King. Jego rodzice rozeszli się dwa tygodnie po jego urodzinach i matka zabrała go do swoich rodziców w Grand Rapids w stanie Michigan. 1 lutego 1916 roku matka Forda poślubiła sprzedawcę obrazów Geralda R. Forda. Ford Sr. zaczął nazywać ich syna Geraldem R. Fordem Jr. lecz trwało to bardzo krótko. W wieku 13 lat, Ford dowiedział się że Gerald Ford Sr., nie jest jego biologicznym ojcem. Stało się to po tym jak spotkał swojego biologicznego ojca Leslie Kinga, który nieoczekiwanie pojawił się w Grand Rapids.

Ford dorastał wraz z trzema przyrodnimi braćmi (Thomasem, Richardem i Jamesem). Uczęszczał do South High School w Grand Rapids gdzie wykazał się swoimi lekkoatletycznymi umiejętnościami, będąc wybieranym do reprezentacji miasta Grand Rapids, a potem stanu Michigan w footballu amerykańskim. Jako skaut dorobił się w listopadzie 1927 roku rangi "Eagle Scout" (jest to najwyższa ranga w chłopięcym skautingu w USA). Dorabiał sobie w tamtym okresie pracując w rodzinnym interesie i lokalnej restauracji.

Ford zaczął studia w 1931 roku obierając dwa kierunki (ekonomie i nauki polityczne) na Uniwersytecie Michigan w Ann Arbor. Ukończył studia w czerwcu 1935 roku z najniższym stopniem naukowym (Bachelor of Arts). Grał w football w drużynie uniwersyteckiej w latach 1932-33, a w 1934 zdobył nagrodę MVP. Grał również w meczu gwiazd. Odrzucił oferty profesjonalnego kontraktu od dwóch drużyn NFL (Detroit Lions i Green Bay Packers), by zostać trenerem boksu i asystentem trenera footballu amerykańskiego na uniwersytecie Yale, w nadziei że dzięki temu dostanie się tam na prawo. Ford otrzymał tytuł magistra prawa w 1941 roku.

Po powrocie do Michigan Ford zdał tzw. "bar exam" (jest to badanie przeprowadzane w regularnych odstępach czasu w celu ustalenia, czy kandydat ma kwalifikacje do praktyki prawniczej w danej jurysdykcji) i założył spółkę prawną w Grand Rapids wraz z Philipem Buchenem, "bratem" z bractwa uniwersyteckiego (który później pracował dla Forda w Białym Domu jako Doradca Prezydenta).

W kwietniu 1942 roku Ford został instruktorem odpowiedzialnym za przygotowanie fizyczne w rezerwach Marynarki Wojennej USA, w szkole lotniczej w Chapel Hill, w Północnej Karolinie. Wiosną 1943 roku rozpoczął służbę na lekkim lotniskowcu "USS Monterey". Ford spędził resztę wojny na lądzie, a ze służby odszedł jako komandor podporucznik w lutym 1946 roku. Wrócił do Grand Rapids, aby stać się partnerem w prestiżowej firmie prawniczej "Butterfield, Keeney i Amberg".

Jego pierwszy kontakt z polityką miał miejsce latem 1940 roku, kiedy to pracował przy kampanii prezydenckiej Wendella Willkie. Sześć lat później postanowił konkurować z Bartelem Jonkmanem o miejsce w Izbie Reprezentantów podczas wyborów w 1948 roku. Ford zdobył nominację, a potem został wybrany do Kongresu w dniu 2 listopada 1948, otrzymując 61% głosów.

W dniu 15 października 1948 roku, w szczytowym momencie kampanii, Ford poślubił konsultantkę mody Elizabeth "Betty" Anne Bloomer Warren. Betty urodziła się 8 kwietnia 1918 roku w Chicago, w stanie Illinois, lecz dorastała w Grand Rapids. W późniejszym okresie miał z nią czworo dzieci: Michaela Geralda (ur. 14 marca 1950), Johna Gardnera (ur. 16 marca 1952), Stevena Meigsa (ur. 19 maja 1956) i Susan Elizabeth (ur. 6 lipca 1957).

Gerald był członkiem Izby Reprezentantów od 3 stycznia 1949 roku, do 6 grudnia 1973 roku. Był wybierany ponownie dwanaście razy, zdobywając za każdym razem ponad 60% głosów. Jego ambicją było zostać przewodniczącym Izby już w latach 1950, dlatego odrzucał oferty startu w wyborach zarówno do Senatu jak i do fotelu Gubernatora stanu Michigan. W 1961 roku został prezesem "House Republican Conference". W 1963 r. prezydent Johnson powołał Forda do tzw. "Komisji Warrena", która miała na celu zbadanie okoliczności zamachu na prezydenta Johna F. Kennedy'ego. Był ostatnim żyjącym członkiem "Komisji Warrena".

W 1965 roku Ford został wybrany liderem mniejszości w Izbie i stanowisko to piastował aż do 1973 roku. Jako lider mniejszości Ford wygłosił ponad 200 przemówień w całym kraju co zaowocowało wzrostem popularności. Był przez wiele lat bliskim przyjacielem Richarda Nixona i lojalnie wspierał go podczas wyborów prezydenckich w 1968 i 1972 roku. Podobnie jak w 1960, Ford ponownie rozważał kandydaturę na wiceprezydenta w 1968 roku. Ponieważ Republikanie nie osiągnęli większości w Izbie, Ford nie był w stanie osiągnąć swojego ostatecznego celu politycznego - zostania przewodniczącym Izby. Zamiast tego, został przewodniczącym Senatu.

Pod koniec 1973 roku Spiro Agnew został oskarżony o uchylanie się od płacenia podatku od dochodu i zrezygnował ze stanowiska wiceprezydenta. Prezydent Nixon zgodnie z 25 poprawką mógł wyznaczyć nowego wiceprezydenta i wybrał Forda. Został on zaprzysiężony w dniu 6 grudnia 1973 roku.

W dniu 9 sierpnia 1974 roku, Nixon stał się pierwszym prezydentem w historii USA, który został zmuszony do rezygnacji z pełnionej funkcji, pod groźbą impeachmentu w związku ze słynną aferą Watergate. Tego samego dnia, Gerald R. Ford miał przysięgę jako 38 Prezydent Stanów Zjednoczonych. Również w sierpniu 1974 r., Ford nominował Nelsona Rockefellera na stanowisko wiceprezydenta. Nominacja została przyjęta przez Kongres w dniu 19 grudnia 1974.

W miesiąc po objęciu urzędu prezydenta, Forda stanął w obliczu jednej z najtrudniejszych decyzji w jego karierze. Zdecydował się przebaczyć Nixonowi absolutne wszystkie przestępstwa przeciwko Stanom Zjednoczonym, które popełnił lub mógł popełnić. Cała opinia publiczna w większości negatywnie odniosła się do tego wydarzenia i były nawet przypuszczeniae, że Nixon i Ford doszli do porozumienia. Podejrzewano że Ford miał udzielić ułaskawienia Nixonowi, jeśli ten zrezygnuje ze stanowiska. To wydarzenie z 8 września 1974 roku, będzie kosztować Forda reelekcję dwa lata później.

24 listopada 1974 roku, w sali konferencyjnej "Okeansky Sanitarium" we Władywostoku, w ZSRR, prezydent Ford i sekretarz generalny ZSRR Leonid Breżniew po rozmowach na temat ograniczenia strategicznych broni ofensywnych, podpisują traktat zwany SALT (Strategic Arms Limitation Talks).

Prezydent Ford był dwukrotnie celem zamachów. Obie próby odbyły się podczas dwóch oddzielnych podróży do Kalifornii we wrześniu 1975 roku i były "wykonane" przez kobiety. W dniu 5 września 1975 przeżył próbę zamachu w Sacramento dokonaną przez Lynette "Squeaky" Fromme, członkinie sekty Charlesa Mansona. Natomiast w dniu 22 września 1975 roku w San Francisco, Sara Jane Moore próbowała strzelić do prezydenta, lecz jeden z naocznych świadków udaremnił tą próbę.

Mimo że udało mu się zbliżyć w przedwyborczych ankietach do Demokraty Jimmy'ego Cartera to ostatecznie prezydent Ford przegrał w listopadzie 1976 roku jeden z najbardziej zaciekłych wyścigów o fotel prezydenta w historii USA.

Po zakończeniu kadencji, Gerald i Betty Ford powrócili do życia prywatnego i przenieśli się do Kalifornii, gdzie wybudowali dom na Ranczu Mirage, który stał się jego ostatnim miejscem zamieszkania.

Prezydent Ford nadal aktywnie uczestniczył w życiu politycznym oraz często wypowiadał się w ważnych kwestiach politycznych. Wykładał także na setkach uczelni i w szkołach średnich.

W sierpniu 1999 r. prezydent Bill Clinton odznaczył Forda najwyższym odznaczeniem cywilnym - Medalem Wolności (Presidential Medal of Freedom). Dwa miesiące później w październiku 1999 r., Senat i przewodniczący Izby odznaczyli Forda i jego żonę, Betty Złotym Medalem Kongresu (Congressional Gold Medal). Razem z byłym prezydentem Carterem zasiadali w 2001 roku w "National Commission on Federal Election Reform" jako honorowi współprzewodniczący tej komisji. W maju 2001 roku odebrał nagrodę "Profile in Courage" (nazywaną tak od tytułu książki J.F. Kenndy'ego) za decyzję o ułaskawieniu byłego prezydenta Nixona.

W sierpniu 2000 roku pojawiły się jego pierwsze problemy ze zdrowiem. Podczas Krajowej Konwencji Republikanów odbywającej się w Filadelfii, Ford doznał udaru mózgu. W dniu 16 maja 2003 skoki ciśnienia i ciepła pogoda sprawiły że Ford doznał zawrotów głowy na polu golfowym i został przewieziony do szpitala, z którego został zwolniony następnego dnia.

Chociaż prezydent Ford przestał podróżować i nie występował już publicznie w ostatnich latach, to pojawił się na pogrzebie prezydenta Ronalda Reagana w Katedrze Narodowej w Waszyngtonie, gdzie siedział obok byłych prezydentów (Clintona, Busha i Cartera) i ich żon, w czerwcu 2004 roku.

W sierpniu 2006 r. został zwolniony z Mayo Clinic w Rochester w stanie Minnesota, po tym jak lekarze próbowali ograniczyć i wyeliminować zatory w jego tętnicach wieńcowych. Wszczepili mu również rozrusznik w celu poprawy wydajności serca. Jesienią 2006 roku Ford spędził kilka dni w Centrum Medycznym im. Eisenhowera w celu przeprowadzenia testów medycznych. Został zwolniony 16 października.

W dniu 12 listopada 2006 roku, Ford oficjalnie stał się najdłużej żyjącym prezydentem, bijąc o 45 dni rekord, który należał do Ronalda Reagana.

W dniu 26 grudnia 2006 roku o godzinie 18:45, prezydent Ford zmarł w swoim domu na Ranczu Mirage, w Kalifornii. Przeżył 93 lata i 165 dni, co czyni go najdłużej żyjącym prezydentem Stanów Zjednoczonych. Przyczyny śmierci nie zostały przekazane do publicznej wiadomości. Pogrzeb i uroczystości państwowe odbyły się w Katedrze Narodowej w Waszyngtonie w dniu 2 stycznia 2007 roku. Prezydent Ford został pochowany w muzeum swojego imienia w Grand Rapids, w stanie Michigan.