Nie widzę żadnych punktów stycznych między Guadagnino a Dolanem. No chyba, że takim podobieństwem ma być tematyka gejowska.

Pierwsze - już sam plakat mi się skojarzył. Drugie - lata osiemdziesiąte czy dziewięćdziesiąte,
to takie ulubione czasy dla filmów Dolana - to samo już sugeruje pewną estetykę
oraz muzykę. Innych filmów tego reżysera (jeszcze) nie widziałam, ale w tym odnalazłam
również inspirację "Basenem" z Romy Schneider i Alainem Delonem (później doczytałam,
że on zrobił nową wersję tego filmu. W każdym razie te wszystkie porównania, to do filmów
i reżyserów, których uwielbiam :).

Plakat faktycznie podobny. Po dłuższym namysle jednak dostrzegam pewne podobieństwo. Zarówno Guadagnino jak i Dolan bardziej stawiają na formę niż tresc. Z tym, że Guadagnino portretuje konkretne historie ( w końcu przecież wziął na warsztat wymieniony przez Ciebie "Basen" i powiesć Acimana), a w przypadku Dolana mam wrażenie, że kręci w kółko jeden i ten sam film o swojej pokręconej osobowosci. No i Kanadyjczkowi częsciej zdarzają się mielizny, które nie mają żadnego uzasadnienia w kontekscie całego filmu. Mam tu na mysli te wszystkie przeciągnięte ujęcia, które owszem są urodziwe, ale czasami sprawiają wrażenie wepchniętych na siłę. Dla mnie to trochę takie nic nie wnoszące wypełniacze, taka ekranowa onanizacja. Przyjemna, ale bezcelowa. Włoch tak nie gubi tempa, u niego wszystko jest płynniejsze i bardziej niewymuszone. Oczywiscie mogę się mylić, ale własnie tak odbieram twórczosć obu tych Panów.

Tak, u Dolana bardziej pokręcona jest muzyka, zdjęcia, czasami ma takie
odpały, ale mnie się to podoba. Sama jestem artystyczną duszą, może
dlatego. W dodatku związałam się ze sztuką wizualną i widzę w tym
miniaturowe piękno. Oczywiście, może to przeszkadzać, można mieć
wrażenie, że szaleje z formą, mimo wszystko ładnie mu wychodzi.
U Guadagnino wszystko wygląda tak naturalnie i prawdziwie,
że mam wrażenie, jakby filmował życie znajomych. I to też ma swój urok,
to też kupuję.

Obejrzyj w takim razie "Melissę P." :)

Widzę, że ma skrajne opinie, a więc to film dla mnie :).

Mi się podobała, lubię kontrowersyjne filmy. ;)

To koniecznie obejrzyj Jestem Miłością!!

Dla mnie Dolan 10000000000000000000000000000000 razy lepszy. Wyśnione miłości to arcydzieło w porównaniu z CMBYN, które nazwałam "Greyem dla młodzieży". W Call me.. przede wszystkim denerwował mnie marysuizm głównych bohaterów. W Wyśnionych miłościach dla niektórych bohaterowie mogą wydawać się na pierwszy rzut oka równie marysuistyczni, ale po głębszej analizie, którą wykonałam po pierwszym seansie Miłości, a której nie chce mi się tutaj opisywać, bo i tak nikt tego nie przeczyta, nie są.

Też widzę delikatne podobieństwa ich twórczości jednakże Dolan dla mnie mistrzem.