Max Ernst I

Malarz i poeta. Max Ernst urodził się 2 kwietnia 1891 w Brühl, koło Kolonii (Niemcy). W latach 1909-1911 studiował filozofię na uniwersytecie w Bonn. Samouk, nigdy nie uzyskał formalnego wykształcenia plastycznego. Po raz pierwszy jego prace wystawiono na Pierwszym Niemieckim Salonie Jesiennym "Sturm" w Berlinie, w 1913 roku. Wkrótce artysta po raz pierwszy wyjechał do Paryża. Tu miał możliwość zapoznania się z twórczością m.in. Picassa i de Chirico. Rok później, na wystawie "Werkbundu" w Kolonii poznał Hansa Arpa. W 1919 roku Ernst, Arp i Baargeld połączyli siły w kolońskiej grupie artystycznej "Dada". Był współredaktorem oficjalnych pism grupy - "Dada W3" i "Schammade". Był także organizatorem kontrowersyjnej na owe czasy wystawy w "Brauhaus Winter", zamkniętej wkrótce przez policję jako niemoralnej. Max Ernst wziął aktywny udział w powstaniu zjawiska artystycznego określanego później jako surrealizm, stając się wkrótce jednym z wiodących artystów tego nurtu. W 1925 roku artysta eksperymentował z techniką frotażu, czego efektem były plansze zamieszczone w 1926 roku w "Histoire Naturelle". W 1937 roku w hitlerowskich Niemczech skonfiskowano wszystkie prace artysty, wystawiając je na słynnej wystawie "Sztuka zdegenerowana". W 1941 roku ścigany przez Gestapo opuścił Francję i wyjechał do Stanów Zjednoczonych, przebywając na zmianę w Nowym Jorku i miejscowości Sedona w Arizonie. W Stanach współpracuje z Andre Bretonem i Marcelem Duchampem przy wydawaniu czasopisma 'VVV' (1942-1944). Oprócz malarstwa, które jest dla niego najistotniejsze, zajmuje sie także rzeźbą; jest też autorem kilku scenografii filmowych i teatralnych. Do Europy powrócił w 1953 roku. Rok później otrzymuje Grand Prix na XXVII Biennale Sztuki w Wenecji. Zmarł w 1976 roku.