Walter Matthau 

Walter Matthau zrobił karierę w świecie filmowym, teatralnym i telewizyjnym, w którym spędził przeszło pięćdziesiąt lat. Był dwa razy nominowany do Oskara w kategorii najlepszy aktor za "Promienni chłopcy" i "Kotch". Dostał Oskara za rolę drugoplanową jako Whiplash Willie Gingrich w filmie "Szczęście Harry'ego". Był także sześć razy nominowany do Złotego Globu, który dostał za "Promiennych chłopców".

Matthau służył w lotnictwie USA podczas II wojny światowej (jego przełożonym był por. Jimmy Stewart). Po powrocie ze służby zaczął studiować na Wydziale Dramatycznym w The New School w New York City. Grywał w letnich repertuarach przez parę lat. W 1948 Matthau debiutował na Broadwayu w "Annie tysiąca dni". Grał 80-letniego staruszka. Jego liczne występy scenowe to m.in. "Season in the Sun", "Will Success Spoil Rock Hunter?", "The Burning Glass" i " In Any Language". Zdobył New York Drama Critics Award za "Once More with Feeling".

W filmie zadebiutował w roku 1955 w "Traper z Kentucky" i kontynuował rolami w filmach "Indiański wojownik", "Twarz w tłumie", "Slaughter on Tenth Avenue", "Ride a Crooked Trail" i "Król Kreol". W 1960 wyreżyserował film, w którym jednocześnie występował ze swoją świeżo poślubioną małżonką Carol Grace - "Gangster Story". Kolejne lata okazały się dla niego bardzo pracowite. Matthau występował non-stop na scenie na Broadwayu i w Hollywood. Otrzymał uznanie krytyków za występy w filmach "Ostatni kowboj", "Czerwona linia", "Do widzenia, Charlie" i "Miraż".

W 1962 jego broadwayowska rola w "A Shot in the Dark" przyniosła Matthau jego pierwszą Tony Award, za rolę drugoplanową. Drugą dostał za najlepszą rolę pierwszoplanową w "Dziwnej parze" Neila Simonsa. W 1966 po raz pierwszy Matthau zagrał główną rolę z Jackiem Lemmonem w złośliwej komedii Billy'ego Wildera, "Szczęście Harry'ego". Już jako jeden z hollywoodzkiej elity aktorów i z czołówek box office, grał role pierwszoplanowe w jednym filmie za drugim, należą do nich "Poradnik żonatego mężczyzny" i filmowa powtórka jego scenowego sukcesu "Dziwna para".

Punkt zwrotny w jego karierze to lata 60., kiedy Walter zaskoczył wszystkich, z aktora charakterystycznego przemieniając się pomyślnie do grania ról romantycznych. Zdobył serce nie tylko jednej pierwszoplanowej postaci, ale dwóch w romantycznej komedii "Kwiat kaktusa". Publiczność coraz bardziej kochała tą nieprawdopodobną twarz Waltera. W "Hello Dolly" był ścigany przez swatkę (Barbara Streisand). W "Bogatej, wolnej, samotnej" grał bogatego playboya dążącego do odbudowania swojej utraconej fortuny poprzez wciągnięcie nic niepodejrzewającej spadkobierczyni w małżeństwo. Jego wielka wszechstronność ukazała się, gdy grał wszystkie trzy główne role w komedii "Apartament w hotelu Plaza".

Przez kilka następnych lat Walter kontynuował udziwnianie listy komediowych hitów, jednocześnie grając kilka głównych ról dramatycznych. Kiedy jego przyjaciel, Jack Lemmon, miał trudności ze znalezieniem wytwórni dla scenariusza, który miał nadzieję wyreżyserować, Matthau zaproponował swoje wsparcie i zagrał postać 25 lat starszą niż on. Dostał nominację do Oscara za swoją wzruszającą rolę w "Kotch", opowieści o emerytowanym człowieku, który uważa, że jego rodzina i społeczeństwo nie mają z niego użytku, jaki miały w czasie jego złotych lat.

Matthau grał także w dramatycznej opowieści "Pete i Tillie", która bardzo szczerze i wnikliwie spogląda na wzloty i upadki małżeństwa. Ryzyko się opłaciło i Walter wygrał British Academy Award za swoją rozdzierającą serce rolę.
W 1975 Matthau znów został nominowany do Oscara za rolę Willie'ego Clarka w klasycznej komedii "Promienni chłopcy". Kolejnymi produkcjami były lubiane przez publiczności "Straszne misie", "Wizyty domowe", "Suita kalifornijska", "Gra w klasy", "Pierwszy poniedziałek października", "Chcę być gwiazdą filmową" i "Ci, którzy przetrwają".

Spółka Matthau, Lemmon, Wilder pojawiła się znów w "Stronie tytułowej" i znów w "Najlepszym kumplu". Kiedy większość mężczyzn w jego wieku było na emeryturze, Walter miał więcej ofert niż kiedykolwiek w swojej karierze. Lata 90. były dla niego bardzo pracowite - kręcił hit za hitem: "Dennis rozrabiaka", "JFK", "Dwaj zgryźliwi tetrycy", "Morska przygoda" i "Jeszcze bardziej zgryźliwi tetrycy". Pojawił się także w filmowej wersji sztuki "Dziwak z Central Parku" i w filmie opartym na powieści Trumana Capote'a "Harfa traw", który wyreżyserował jego syn, Charlie. W 1998 zagrał także obok Carol Burnett w "Miłości raz jeszcze", również wyreżyserowanym przez jego syna.

Trzydzieści lat po swoim przełomowym filmie jako Oscar Madison w "Dziwnej parze", pojawił się ponownie ze swoim przyjacielem Lemmonem w "Dziwnej parze 2". Po zmaganiu się z licznymi groźbami choroby przez trzy dekady, życie naśladowało sztukę, kiedy Walter odgrywał rolę niedomagającego ojca w "Gorącej linii". Podczas kręcenia poczuł się niedobrze i został skierowany do tego samego szpitala, co jego postać, która zapadła w śpiączkę. Jednakże Matthau zaskoczył wszystkich przezwyciężając dolegliwości i cudownie zdrowiejąc. Nie tylko poszedł do domu, ale i promował zwiastun swojego ostatniego filmu, udzielał wielu wywiadów i pojawił się w show Larry'ego Kinga.

Ostatnie miesiące swojego życia Walter spędził w domu, robiąc to, co zawsze najbardziej kochał: czytał książki, słuchał Mozarta, flirtował ze swoją ukochaną żoną Carol, robił zakłady u swojego bukmachera, grał w Scrabble, spotykał się ze swoim najlepszym przyjacielem i synem Charliem. Walter Mathau zmarł 1 lipca 2000 roku.