Wiera Gran 

Wiera Gran (właściwie Weronika Grynberg) polska piosenkarka,  aktorka filmowa i kabaretowa pochodzenia żydowskiego. Urodziła się 20.04.1916 w Rosji.  Po przewrocie bolszewickim jej rodzina wyjechała do Polski, zamieszkała w podwarszawskim Wołominie, skąd przeniosła się do Warszawy w 1931 r.
  Karierę sceniczną Wiera rozpoczęła w lutym 1934 roku śpiewając w warszawskiej kawiarni Paradise. W tym samym roku nagrała dla wytwórni Syrena Electro swą pierwszą piosenkę – tango "Grzech". Jej popularność rosła w miarę kolejnych występów w kawiarniach Bagatela i Cafe Vogue, a także w teatrze Wielka Rewia. Nagrywała też dalsze piosenki (w sumie około 40) dla firm Odeon i Syrena.
Rok 1939 okazał się bardzo ważnym w życiu artystki. Po raz pierwszy zetknęła się z przemysłem filmowym, grając rolę piosenkarki śpiewającej w jęz. jidysz, w filmie Aleksandra Martena  "Bezdomni". Latem tego roku wyszła za mąż za lekarza Kazimierza Jezierskiego. Po wkroczeniu wojsk niemieckich, we wrześniu, opuściła stolicę, udając się do Lwowa i Krakowa, gdzie występowała z koncertami. W 1940 roku wróciła do Warszawy, dając recitale na terenie getta. Jako akompaniatorzy towarzyszyli jej pianista Leon Boruński oraz duet fortepianowy Władysław Szpilman – Władysław Goldfeder. Podczas kolejnych odwiedzin Krakowa występowała w kawiarni Polonia, aż do momentu zamknięcia krakowskiego getta, po którym wróciła do Warszawy, gdzie w 1941 r. jako Żydówka trafiła do otoczonej murem żydowskiej dzielnicy. Do lipca 1942 śpiewała we wciąż funkcjonujących w getcie lokalach rozrywkowych – najpierw w Melody Palace, a potem w kawiarni Sztuka. W owym okresie współpracowała m. in. z takimi autorami jak Andrzej Włast i Jerzy Jurandot. Na początku sierpnia 1942 udało jej się uciec na aryjską stronę, ukrywała się tam pod zmienionym nazwiskiem w Starych Babicach pod Warszawą.

Po wojnie kontynuowała karierę estradową, występując z orkiestrą Stefana Rachonia. W kwietniu 1945 została aresztowana pod zarzutem współpracy z gestapo. Po dwóch tygodniach została zwolniona, a Sąd Związku Artystów Scen Polskich pod przewodnictwem Aleksandra Zelwerowicza uznał bezpodstawność stawianych jej zarzutów. Podobne stanowisko zajęła prokuratura, Sąd oraz Obywatelski Sąd Honorowy przy C.K.Ż., jednak wciąż podważano jej postawę z okresu okupacji. W 1950 roku wyemigrowała do Izraela, ale tam również spotkała się z zarzutami i bojkotem, w konsekwencji czego udała się do Paryża. Podczas pobytu we Francji występowała z dużym sukcesem na tamtejszych estradach, m. in. z Charlesem Aznavourem,  Jacques'em Brelem, a także w teatrze Alhambra Maurice'a Chevaliera. Nagrywała płyty we Francji i Stanach Zjednoczonych. Jeździła z koncertami do Hiszpanii, Belgii, Szwajcarii, Szwecji, Izraela, Wielkiej Brytanii, Wenezueli, Kanady i USA. Odwiedziła też dwukrotnie Polskę, gdzie w 1966 roku nagrała płytę i wystąpiła w programie telewizyjnym. W 2006 roku otrzymała Dyplom Honorowy Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Swoją walkę o dobre imię opisała w wydanej w 1980 roku we Francji książce "Sztafeta oszczerców: autobiografia śpiewaczki". 
 Zmarła 19 listopada 2007 roku w Paryżu.