Recenzja filmu

Wojna o planetę małp (2017)
Matt Reeves
Andy Serkis
Woody Harrelson

"Apes together strong!"

"Wojna o planetę małp" to nietypowy letni blockbuster. Ważniejsze są tu bowiem rozterki na temat moralności i dramat jednostki niż sama akcja i piekło wojny. Co więcej, jest to film hołdujący…
"Wojna o planetę małp" to nietypowy letni blockbuster. Ważniejsze są tu bowiem rozterki na temat moralności i dramat jednostki niż sama akcja i piekło wojny. Co więcej, jest to film hołdujący… "Czasowi Apokalipsy" Coppoli, i równie mocno, jak wspomniane arcydzieło kina wojennego, zagłębia się w psychologię postaci i angażuje w opowiadaną historię. Niezwykłe, tym bardziej że pierwsze skrzypce grają w nim nie ludzi z kwi i kości, tylko stworzone techniką motion i performance capture małpy! 



Po wydarzeniach z "Ewolucji planety małp" ostatnim bastionem zdziesiątkowanej przez śmiertelnego wirusa ludzi jest wojsko. Małpy, na których czele niczym Mojżesz – wybraniec narodu, stoi Caesar, zaszywają się leśnej głuszy. Wiele się nauczyły. Ich wspólnota się rozrasta. Unikają wojny. Ale Pułkownik i dowodzeni przez niego żołnierze widzą w swoich człekokształtnych "braciach" wroga numer jeden. Cel – unicestwić lub zmusić do niewolniczej pracy.

Film rozpoczyna scena ataku na domostwo Caesara. Jest brutalnie. Giną walczący po obu stronach – najeźdźcy i obrońcy. Wkrótce dochodzi do jeszcze bardziej dramatycznych wydarzeń. Zdesperowany, główny bohater wkracza na ścieżkę zemsty. Nie jest już pokojowo nastawionym do ludzi szympansem. Daje o sobie znać mroczna natura…

Reżyser i współscenarzysta Matt Reeves, podobnie jak w poprzedniej części, z niczym się nie spieszy i wie, co chce osiągnąć. Już samym tytułem "oszukuje widza". Ale nie jest to wada. Zamiast widowiskowych, licznych bitew, Reeves stawia na kameralne kino drogi. Pod płaszczykiem postapokalipsy przemyca nieco filozofii i zmagań natury egzystencjalnej. I to działa! Świetny, przemyślany scenariusz z rozpisanymi w punkt dialogami sprawia, że co rusz jesteśmy zaskakiwani. Bo reżyser bawi się z przyzwyczajeniami widzów, myli tropy, prowokuje do myślenia. 



Na szczęście "Wojna o planetę małp" nie jest napompowanym do granic możliwości balonem, poważnym w stu procentach dramatem science fiction. Znalazło się tu trochę miejsca na humor (patrz postać Złej małpy) i widowiskowe sceny akcji – wszak to produkcja za grube miliony dolarów. Lecz mimo to fani marvelowskch bohaterów w lateksowym kostiumach, szukających w kinie głównie rozrywki, mogą poczuć się zawiedzeni. To nie dla nich film. Choć wierzę, że docenią jego techniczną stronę, bo ta jest perfekcyjna i bez taniego efekciarstwa. Obraz jest dopracowany w najdrobniejszych szczegółach. Małpy nie są tu "komputerową masą". Nie tylko Caesar, ale niemal każda ma własny charakter. Czy to w oddali, czy na zbliżeniach wyglądają jak żywe. Zwróćcie uwagę na oczy, futro, mimikę. To coś niesamowitego, na jakim etapie jest obecnie technologia, za pomocą której możliwe są takie cuda! Nawet galopowanie na koniach przy świetle dnia nie razi sztucznością. 

Czy poza wcześniejszą "Ewolucją" znajdzie się inny film, gdzie efekty dopełniają fabułę, nie będąc jego centralną osią, a wykreowane stworzenia są na równi bądź ważniejsze od człowieka, gdzie rozgrywająca się na ekranie historia jest przedstawiona właśnie z ich punktu widzenia? Po seansie filmu odpowiedź będzie oczywista. Dodajmy jeszcze budującą klimat postapo muzykę Michaela Giacchino (raz uderzającą w mocniejsze tony, innym razem spokojną, melodramatyczną) i odgłosy małp. To wszystko razem powoduje szybsze bicie serca i podnosi ciśnienie krwi. 



Ale jest coś jeszcze, co poza ciśnieniem krwi widza, podnosi też ocenę filmu. Mianowicie doskonałe aktorstwo, a dokładniej mówiąc – pojedynek aktorski. Po jednej stronie barykady mamy Andy’ego Serkisa – mistrza grania postaci wykreowanych komputerowo, który ponownie skrywa się pod maską. Andy już za kreację Golluma powinien otrzymać nominację do Oscara, jednak to, co robi tutaj, przechodzi najśmielsze wyobrażenia. Jego rola jest jeszcze lepsza niż w "Ewolucji". Czy to posługuje się na migi z innymi małpami, czy wypowiada złożone zdanie – za każdym razem jest autentyczny. Wyraża emocje gestami, pustym wzrokiem spoglądającym w dal, łzą spływającą po policzku. I nie ma w tym ani jednej nuty fałszu. Nawet w przemianę bohatera jesteśmy w stanie uwierzyć. Caesar to najbardziej złożona postać w technologii motion capture w historii kina. Wielkie, zasłużone brawa!

No i jest pułkownik, dezerter amerykańskiej armii, który niczym Walter Kurtz, rządzi założonym przez siebie prywatnym obozem (położonym gdzieś w mroźnych rejonach Ameryki, jednak nieprzypadkowo kojarzącym się z sowieckim łagrem) i wyznaje ksenofobiczną zasadę: "dobra małpa, to martwa małpa". Harrelson nawet podczas wygłaszania monologów czy samym spojrzeniem i sposobem golenia głowy przypomina Marlona Brando. Aktor stara się nie przeszarżować, jest powściągliwy w byciu psychopatycznym panem i władcą. Kreuje, może i momentami lekko przerysowaną i szaloną, ale też dość złożoną postać. Dla niektórych widzów to tylko poprawny czarny charakter. Jak dla mnie to godny przeciwnik dla Serkisa. W jednej ekspozycyjnej scenie pokazuje wyżyny aktorskiej klasy!



Aż chciałoby się krzyknąć, że otrzymaliśmy idealne kino, któremu należy dać najwyższą notę z możliwych. Jednak nie. "Wojna o planetę małp" to film, który nie ustrzegł się błędów i wpadek. Gdyby rozłożyć go na czynniki pierwsze, to znalazłoby się kilka mniejszych lub większych dziur logicznych i znanych klisz. Co tym bardziej trudno wybaczyć, bo obraz aspiruje do czegoś więcej niż kolejnego wakacyjnego hitu. Czasem rządzi też pewna przypadkowość w rozwoju akcji i niezbędne skróty, na które akurat można przymknąć oko. Ale nadal jest to bardzo dobre kino i dobre domknięcie, jednej z lepszych filmowych trylogii XXI wieku. Wzruszające, będące może nie potężną bombą, a emocjonalną, zostającą w pamięci, petardą. Ciekawym zabiegiem było wprowadzenie, widocznej już w zwiastunach, postaci głuchoniemej dziewczynki, przekonująco granej przez młodziutką Amiah Miller. I choć potraktowana jest raczej jako narzędzie, aby popchnąć scenę dalej, to dzięki jej relacji z małpami – szczególnie orangutanem Mauricem, spotęgowane są emocje.



To nieprzewidywalna, bardzo autorska i wysmakowana produkcja. Reeves włożył w nią wiele pasji i serca. Miał ten komfort, że nikt mu nie patrzył na ręce. Działał swobodnie, co przełożyło się na ostateczną wizją. W "Wojnie o planetę małp" pokazuje, że to człowiek jest gatunkiem, który zabija dla przyjemności, a zwierzę staje się ostoją szlachetności. Im bliżej do finałowej sceny i napisów końcowych, tym film zaczyna przypominać oryginalną "Planetę małp" z 1968 roku. Dlatego może sprawdzić się zarówno jako tzw. prequel, kontynuacja środkowej części nowej serii, jaki i autonomiczny zamknięty obraz. Marsz do kin!
1 10
Moja ocena:
8
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Kiedy Matt Reeves po raz drugi został poproszony o kontynuowanie, po "Genezie" zapowiadającej się... czytaj więcej

Pobierz aplikację Filmwebu!

Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
phones