Recenzja serialu

W garniturach (2011)

 Bogactwo, Manhattan, przystojni mężczyźni w drogich garniturach i nieskazitelne kobiety, nigdy nie męczące się chodzeniem non stop w skrajnie wysokich szpilkach (!). W gruncie rzeczy, budulec, z którego ukształtowano "W garniturach", jest powtarzalny, ale też sprawdzony i nieodmiennie przyciągający duże grono odbiorców. Nabieramy się na tę kolorową bajkę, odrywającą nas chociaż na chwilę od nudnej rzeczywistości, w której włosy same się nie układają, do pracy dowozi nas zapchany tramwaj, a premii nie dostaje się co tydzień. Taka kreacja świata przedstawionego jest bardzo amerykańska i bardzo nieszczera, ale w pewien sposób usprawiedliwia naszą chęć oglądania takich seriali, bo pomaga nam chociaż na chwilę przenieść się do lepszego świata. Na szczęście "Suits" ma też inne walory, które pomagają się mu wybić ponad przeciętność wśród tysięcy amerykańskich produkcji tego typu.

Twórcy serialu słusznie postawili na bardzo klarowne postaci – na tyle wyraziste, by móc je lubić, potępiać, a nawet utożsamiać się z nimi – tworząc równocześnie dość skomplikowane charaktery, zaskakujące nas, odsłaniające swoje nowe strony i rozwijające się w trakcie fabuły. Stara i doskonale wszystkim znana struktura "mistrz-uczeń" jak zawsze się sprawdza. Imponuje nam niezwyciężony Harvey, ale mimo wszystko wolimy Mike'a, który popełnia błędy, uczy się i przez to jest bardziej ludzki. Mamy też klasycznego "trzeciego", który zawsze zostaje w tyle i pełni rolę kozła ofiarnego – Luisa Litta, z tym, że ta postać znacznie odbiega od stereotypu, jest inteligentna i godna szacunku – właściwie Luis jest chyba najciekawszym charakterem serialu. Ale chyba ulubioną postacią wszystkich widzów jest Donna – fantastyczna sekretarka, "szara eminencja", wiedząca wszystko o wszystkich i dyskretnie manipulująca każdym zdarzeniem na serialowej arenie.

Akcja toczy się wartko i sprawnie, co więcej, mimo trwającego trzeciego już sezonu (w momencie, gdy to piszę) bardzo spójnie i logicznie, za co ukłon w stronę autorów scenariusza, bo w mało którym serialu się to zdarza. Ostatnio często spotykam się z krytyką dotyczącą zmiany środku ciężkości fabuły z wątków prawniczych na życie prywatne bohaterów, zwłaszcza Mike'a, aczkolwiek nie wydaje mi się to do końca uzasadnione – pamiętajmy, że mamy już za sobą kilkadziesiąt odcinków i, mimo wszystko, niekończące się sprawy, w mig rozwiązywane przez nieustraszonego Harvey'a i genialnego Mike'a, w końcu by nam się znudziły. Oczywiście, wątek miłosny Rachel i Mike'a w każdym kolejnym odcinku trochę zmienia strukturę serialu, ale dzięki temu nie wpadamy w błędne koło powtarzalności.

Jeśli chodzi o wyjątkowość tego serialu, trzeba wymienić – moim zdaniem – naprawdę profesjonalne podejście do gry aktorskiej, mimo że w obsadzie nie znajdziemy właściwie nikogo znanego. Osobiście też bardzo podobają mi się sprawy rozwiązywane przez "Pearson Hardman" (czy tam późniejsze odpowiedniki), chociaż wiem, że prawnicy zgodnym chórem wytykają im zupełną niezgodność z rzeczywistością. Niezastąpione są też dialogi, wyrafinowane i dowcipne, i oczywiście nasycone nieporównywalną do niczego ilością nawiązań do filmów i seriali.
Reasumując, polecam wszystkim tym, którym nie znudziły się jeszcze amerykańskie produkcje tego typu. Sam pomysł i fabuła nie powalają może na kolana, ale na pewno warto zobaczyć bardzo dobrą grę aktorską, błyskotliwe teksty, no i... najlepsze garnitury.