Recenzja filmu

Edward Nożycoręki (1990)

"Edward Nożycoręki" to jeden z pierwszych znanych filmów genialnego reżysera Tima Burtona. Odniósł wielki sukces, a twórcom i aktorom występującym w nim zapewnił popularność i przychylność krytyków. Pewnego bardzo pechowego dnia (dla bohaterki filmu), Peg Boggs odwiedza stary, zaniedbany i przerażający dom. Poznaje tam Edwarda, który wydaje się skromnym i miłym chłopcem. Chwilę później dowiaduje się, że Edward nie jest idealny – zamiast rąk ma nożyce. Ten szczegół nigdy nie pozwolił mu cieszyć się życiem i poznawać innych ludzi. Jednak dzięki uprzejmej pomocy Peg i jej rodziny, zamieszkuje on w małym, przeciętnym, amerykańskim miasteczku. Edward ma problemy z odnalezieniem się w małomiasteczkowym środowisku. Sąsiedzi dziwnie się na niego patrzą i wykorzystują go. Spotyka on jednak, Kim, w która staje się jego inspiracją i miłością życia. Obraz ten jest pięknym dramatem fantasy, który wzrusza, rozśmiesza i skłania do przemyśleń każdego widza. Pierwszą rzeczą, która nas urzeka swoim pięknem jest muzyka. Jest to owoc pracy reżysera Tima Burtona z wieloletnim przyjacielem Dannym Elfmanem. Utwory skomponowane do tego filmu szybko zapadają w pamięć. Są melodyjne, tajemnicze i bajkowe, co daje idealne tło dla surrealistycznego świata "Edwarda Nożycorękiego". Oprócz wspaniałej muzyki Danny'ego Elfmana warto zwrócić uwagę na wiele rzeczy, które nadają "Edwardowi" mroczny, bajkowy klimat. Tu wyróżnia się scenografia. Rzeźby wykonane przez głównego bohatera, stary dom, cukierkowe miasteczko i pracownia wynalazcy to szczyt umiejętności dekoracyjnych i uczta dla oka. Wisienką na ciastku jest makijaż i kostiumy, a prawdziwie zachwycającym wyczynem jest stworzenie oryginalnych, wyrazistych i groteskowych kreacji aktorskich. Johnny Depp zmierzył się z nie lada wyzwaniem. Postać Edwarda Nożycorękiego była inspirowana rysunkiem Tima Burtona, który reżyser narysował będąc dzieckiem. Edward jest smutną, samotną i zagubioną w sobie postacią. Kiedy pierwszy raz wyrusza do miasta, jest nim zafascynowany, ale i zdezorientowany rzeczami, jakie widzi i ludźmi, których spotyka. Postać zagrana przez Deppa jest pełna metafor i alegorii. Edward tak jak wielu jest zagubiony w świecie nowoczesnych zabawek, stereotypów, plotkujących kobiet i uszczypliwych znajomych. Każdy z nas na pewno kiedyś poczuł się tak jak on – odtrącony, uważany za dziwaka i głupca. Edward to wreszcie symbol indywidualistycznych artystów, którzy czasem są zbyt wrażliwi i naiwni, wierząc bezgranicznie w dobro i miłość ludzi. Johnny Depp poradził sobie z postacią mistrzowsko. Była to jedna z jego pierwszych ról i oprócz nominacji do Złotego Globu przyniosła mu sławę i zainteresowanie reżyserów. Aktorzy drugoplanowi poradzili sobie równie dobrze. Młodziutka Winona Ryder idealnie pasowała do zbuntowanej i romantycznej Kim. Dianne Wiest i Alan Arkin stworzyli godne pochwały kreacje stereotypowych rodziców, a Kathy Baker rozśmiesza do łez jako wścibska, uwodzicielska i nachalna sąsiadka. "Edward Nożycoręki" to wzruszająca opowieść o miłości i trudnościach we współżyciu z innymi. Po seansie na długo utyka nam w pamięci tańcząca Winona Ryder, mroczny Johnny Depp, a w tle przepiękny "Ice Dance" Danny'ego Elfmana.