Recenzja filmu

Kick-Ass 2 (2013)

Rozkładający na czynniki pierwsze komiksowe konwencje cykl Marka Millara i Johna Romity jra. to ironiczna zabawa dla świadomego czytelnika epoki postmodernizmu. Jego sukces nie umknął uwadze Hollywood, które w zaledwie dwa lata po tym, jak światło dzienne ujrzał pierwszy zeszyt "Kick-Assa", wysmarowało wersję filmową. Widzowie także polubili domorosłego superbohatera epoki Facebooka, a skoro oni, to i producenci zapałać musieli do niego sympatią. Na stołku reżysera Matthew Vaughna zastąpił Jeff Wadlow i na lato 2013 roku dostarczył nam sequel przygód Dave'a Lizewskiego.

Ten zdążył już w międzyczasie znudzić się funkcją samozwańczego obrońcy sprawiedliwości i porzucił swój zielony kostium. Na jego miejsce przybyli jednak liczni naśladowcy, którzy postanowili zaprowadzić porządek na ulicach miasta. Narodził się także nowy superzłoczyńca, mówiący o sobie samym per Motherfucker. Pod lateksową maską entuzjasty frywolnych łóżkowych zabaw kryje się nie kto inny, jak dawny znajomy Kick-Assa, Chris D'Amico vel Red Mist (Christopher Mintz-Plasse)...

Po tym krótkim wprowadzeniu, z miejsca śpieszę nadmienić, że "Kick-Ass 2" to kontynuacja udana, pod wieloma względami dorównująca części pierwszej. Znów dostajemy mieszankę anarchistycznego poczucia humoru i przemocy, przefiltrowaną przez wrażliwość nastoletniego "nerda". Scenariusz zapewnia odpowiednią dawkę emocji, a na pierwszy plan wysuwa się tym razem postać Mindy MacReady, młodocianej mistrzyni walk znanej także jako Hit-Girl (Chloë Grace Moretz). Sceny, w których nieokrzesana dziewucha potrafiąca, wedle własnych słów (czemu daje dowód), zabić człowieka jego własnym palcem, próbuje się dostosować do różowej rzeczywistości współczesnych nastolatek, ukształtowanej przez plastikowe boysbandy i filmy z Hannah Montaną, należą do najzabawniejszych w całym obrazie. Ogromny plus należy się także za postać pułkownika Stars & Stripes, byłego żołnierza mafii po odrodzeniu duchowym, w którego popisowo wciela się Jim Carrey.

Są jednak w filmie Wadlowa również zgrzyty, czasem wynikające z chęci przypodobania się mało wymagającej publiczności, czasem po prostu z warsztatowych braków reżysera, który do tej pory miał na swoim koncie jedynie tak mało atrakcyjne pozycje, jak młodzieżowy slasher "Kłamstwo" czy "Po prostu walcz!", który nawet na plakatach reklamowany był jako film producentów... "Step up" (bez komentarza). Humor w "Kick-Ass 2" jest dosyć nierówny: bywa całkiem błyskotliwy, kiedy indziej uderza w banały lub mało subtelną zgrywę na poziomie trzynastolatka. Drażnić może także, niwelujący szokujący aspekt co brutalniejszych scen, mdły patos oraz morały dla średnio zaawansowanych. Bo jakże to, jesteśmy w końcu tymi wywrotowcami, czy też nie?

Nie ma jednak co narzekać - w kategorii rozrywkowego kina akcji "z jajem", druga odsłona "kopacza-tyłków" to dzieło na naprawdę porządnym poziomie, z kilkoma przynajmniej aspektami, które ucieszą także tych spośród widzów, którzy niekoniecznie odnajdują się w świecie "globalnej wioski", zdominowanym przez "tweetowanie", małe, wsztko-mające iCosie, które służyć mogą jako odtwarzacz muzyki, telefon komórkowy, komputer osobisty, deska do prasowania i Bóg wie, co jeszcze. W końcu zadanie Kick-Assa jest proste: czynić ten świat lepszym miejscem. Także pod względem komiksowych ekranizacji. A to mu wychodzi wcale przebojowo.