Po obejrzeniu zwiastuna "Pierwszego śniegu" nie pozostało nic, tylko zacierać ręce. Wystylizowane kadry, w tle "Voodoo in My Blood" zespołu Massive Attack, zmęczona twarz Michaela Fassbendera, klimat niczym u Davida Finchera. Fakt, że film oparto na bestsellerowej powieści jednego z najlepszych twórców skandynawskich kryminałów - Jo Nesbø, a za kamerą stanął twórca "Szpiega" i "Pozwól mi wejść", czynił go jedną z bardziej oczekiwanych premier 2017 roku.
Głównym bohaterem produkcji Tomasa Alfredsona jest Harry Hole, "gwiazda" norweskiego Wydziału Zabójstw, mająca na koncie rekordową ilość rozwiązanych spraw kryminalnych. Dobry nie tylko w łapaniu morderców, ale też w zapijaniu się na śmierć i niszczeniu swojego prywatnego życia - związku z Rakel (Charlotte Gainsbourg) oraz relacji z jej synem, Olegiem. Jakby tego było mało, wkrótce zaczyna dochodzić do serii okrutnych zbrodni kobiet, których sprawca pragnie zaprosić go do makabrycznej gry, ale to on będzie w niej rozdawał karty.
Już od początku dostajemy to, czego mogliśmy oczekiwać po zwiastunie: powoli budowane napięcie wspomagane pulsującą muzyką i świetnymi zdjęciami. Fabuła zasypuje nas masą wątków, których z minuty na minutę przybywa. Oprócz tych głównych, obracających się wokół postaci Harry'ego i prowadzonego przez niego śledztwa, mamy cały szereg kwestii pobocznych, tj. tajemnicze motywacje pomagającej w sprawie, Katrine Bratt i enigmatycznego Rafto (Val Kilmer) oraz podejrzane sprawki obleśnego Arvego Stopa (J.K. Simmons) i jego szemranych współpracowników.
To, co jednak przez niemal połowę seansu wzbudza naszą niezdrową ciekawość, nagle przeradza się w irytację. Budowany suspens się rozmywa, motywacje psychologiczne zostają uproszczone, a brak spójności opowiadanej historii doskwiera nam coraz bardziej. Im bliżej finału, tym fabularne dziury wydają się bardziej uciążliwe. Wątki w cudowny sposób znikają, zaś niedopowiedzenia okazują się logicznymi lukami. Ostatecznie dostajemy rzucony na twarz plot twist, który spłyca całość, demaskuje brak pomysłu na sensowne zakończenie i zostawia nas z poczuciem niezręcznego "what the f***?!". Wychodzimy z kina z poczuciem niesmaku i rozczarowania zmarnowanym potencjałem.
Scenarzyści i reżyser najwidoczniej doszli do bardzo ciekawego wniosku - oprócz twarzy Fassbendera, nic nam dzisiaj nie potrzeba. Pomińmy najlepsze sceny ze zwiastuna, bo i tak nikt o nich nie będzie pamiętał, zamieńmy złożoność doskonale napisanych postaci na wycięte z papieru figury, ograniczmy związek przyczynowo-skutkowy do minimum, zignorujmy logikę. Zróbmy z widza bałwana, który jest na tyle głupi, że nie domyśli się faktu pisania scenariusza na kolanie i montowania go naprędce. Twórcy "Pierwszego śniegu" naprawdę ciężko zapracowali sobie na to, żeby któryś z psychofanów kryminałów Jo Nesbø, wysłał im karteczkę z narysowanym bałwankiem.
Głównym bohaterem produkcji Tomasa Alfredsona jest Harry Hole, "gwiazda" norweskiego Wydziału Zabójstw, mająca na koncie rekordową ilość rozwiązanych spraw kryminalnych. Dobry nie tylko w łapaniu morderców, ale też w zapijaniu się na śmierć i niszczeniu swojego prywatnego życia - związku z Rakel (Charlotte Gainsbourg) oraz relacji z jej synem, Olegiem. Jakby tego było mało, wkrótce zaczyna dochodzić do serii okrutnych zbrodni kobiet, których sprawca pragnie zaprosić go do makabrycznej gry, ale to on będzie w niej rozdawał karty.
Już od początku dostajemy to, czego mogliśmy oczekiwać po zwiastunie: powoli budowane napięcie wspomagane pulsującą muzyką i świetnymi zdjęciami. Fabuła zasypuje nas masą wątków, których z minuty na minutę przybywa. Oprócz tych głównych, obracających się wokół postaci Harry'ego i prowadzonego przez niego śledztwa, mamy cały szereg kwestii pobocznych, tj. tajemnicze motywacje pomagającej w sprawie, Katrine Bratt i enigmatycznego Rafto (Val Kilmer) oraz podejrzane sprawki obleśnego Arvego Stopa (J.K. Simmons) i jego szemranych współpracowników.
To, co jednak przez niemal połowę seansu wzbudza naszą niezdrową ciekawość, nagle przeradza się w irytację. Budowany suspens się rozmywa, motywacje psychologiczne zostają uproszczone, a brak spójności opowiadanej historii doskwiera nam coraz bardziej. Im bliżej finału, tym fabularne dziury wydają się bardziej uciążliwe. Wątki w cudowny sposób znikają, zaś niedopowiedzenia okazują się logicznymi lukami. Ostatecznie dostajemy rzucony na twarz plot twist, który spłyca całość, demaskuje brak pomysłu na sensowne zakończenie i zostawia nas z poczuciem niezręcznego "what the f***?!". Wychodzimy z kina z poczuciem niesmaku i rozczarowania zmarnowanym potencjałem.
Scenarzyści i reżyser najwidoczniej doszli do bardzo ciekawego wniosku - oprócz twarzy Fassbendera, nic nam dzisiaj nie potrzeba. Pomińmy najlepsze sceny ze zwiastuna, bo i tak nikt o nich nie będzie pamiętał, zamieńmy złożoność doskonale napisanych postaci na wycięte z papieru figury, ograniczmy związek przyczynowo-skutkowy do minimum, zignorujmy logikę. Zróbmy z widza bałwana, który jest na tyle głupi, że nie domyśli się faktu pisania scenariusza na kolanie i montowania go naprędce. Twórcy "Pierwszego śniegu" naprawdę ciężko zapracowali sobie na to, żeby któryś z psychofanów kryminałów Jo Nesbø, wysłał im karteczkę z narysowanym bałwankiem.
Moja ocena:
5
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Pierwszy śnieg (2017)
Bałwanki za kamerami...Przyznam się szczerze, nie czytałem powieści, na kanwie której nakręcono niniejszy obraz. Aczkolwiek... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
