Pamiętacie historię Jakuba i Racheli ze Starego Testamentu? Krótkie przypomnienie - Rachela była bezpłodna, jednak bardzo chciała dać dziecko swojemu ukochanemu. Dlatego udostępniła mu swoją służącą, Bilhę, która po urodzeniu potomków nie miała wyjścia i musiała oddać je prawnym opiekunom.
Kilka tysięcy lat później, Bóg postanowił ukarać ludzi za ich grzechy, rozpustne zachowanie i hedonistyczne pociągi. Zesłał na nich klątwę malejącego przyrostu naturalnego. Nieradzący sobie z zaistniałą sytuacją lud postanowił powrócić do tego, co jest napisane w Biblii, bo tylko pokorni będą błogosławieni. W ten sposób rozpoczyna się rewolucja w imię lepszego jutra. Rewolucja, w której kobiety są bydłem płodnym, wszelkie mniejszości są eliminowane a pojęcie wolności znika na dobre. Witamy w świecie "The Handmaid’s Tale". Praised be.
W ostatnich latach dystopie na dużym ekranie kojarzyły się głównie z blockbusterami dla nastolatków. Niektórym z nich nie można odmówić brawury w podejściu do tematu, jednak większości brakowało głębi. Jeszcze wcześniej, "Ludzkie Dzieci", "V jak Vendetta" czy "Blade Runner" ugruntowały gatunek antyutopii w historii filmu. Co ciekawe, zarówno kino, jak i telewizja dystopijne pomysły czerpie głównie z literatury. Nie inaczej jest z "The Handmaid’s Tale", który opiera się na powieści Margaret Atwood sprzed 32 lat.
Zadziwiać może aktualność tak dojrzałego materiału. Mogłoby się wydawać, że w naszych czasach wydarzenia przedstawione w serialu nie mają mieć miejsca. Jednak wystarczy poczytać o procederze okaleczania kobiet poprzez obrzezanie czy likwidacji osób o odmiennej do powszechnej orientacji seksualnej by zrozumieć, że częściowo już żyjemy w serialowej rzeczywistości. Może właśnie dlatego "The Handmaid’s Tale" jest tak niezwykłym ładunkiem emocjonalnym.
Historia June (genialna Elisabeth Moss), której nadano imię Offred w świecie po przewrocie ustrojowym, to opowieść o matce, której zabrano córkę, zabito męża i oddano na służbę państwu Waterford. Służbę, w której przyjmuję rolę wspomnianej Bilhy. Co to oznacza w praktyce? June jest gwałcona przez pana domu, podczas gdy jego żona podtrzymuje ją na swych kolanach. Wszystko w imię większego dobra - poczęcia potomka. Każda próba ucieczki czy nieposłuszeństwa kończy się torturami. W tym nowym, fanatycznym świecie nie można ufać nikomu, a jakiekolwiek przywileje zarezerwowane są wyłącznie dla mężczyzn.
Ponure zdjęcia są świetnym sposobem pokazania jałowości świata po rewolucji. Puste i sterylne pomieszczenia, ograniczenie kostiumów postaci do kilku kolorów ukazują idealny porządek nowego reżimu oraz zwiększają uczucie beznadziei towarzyszące bohaterkom.
Twórcy w pewnych momentach mogliby uciec się do większej subtelności, niektóre wątki prowadzone są w zbyt oczywisty sposób. Przyczepić się można też do nie zawsze trafionych piosenek, które zwyczajnie nie pasują do przedstawianych scen. Nie zmienia to faktu, że cios w twarz, który dostajemy oglądając tę mroczną, zdehumanizowaną opowieść jest niezwykle mocny. Pewnego razu jedna z postaci mówi, że "Lepiej nigdy nie znaczy lepiej dla wszystkich. Zawsze dla niektórych jest gorzej". Lepiej jest wrogiem "dobrego", staje się wymówką w niepewnych czasach. Niekiedy jednak nawet najgorszy stan rzeczy może być lepszy niż rewolucja. Szczególnie gdy prowadzi ona do traktowania ludzi zasadami zapisanymi kilka tysięcy lat temu.
Kilka tysięcy lat później, Bóg postanowił ukarać ludzi za ich grzechy, rozpustne zachowanie i hedonistyczne pociągi. Zesłał na nich klątwę malejącego przyrostu naturalnego. Nieradzący sobie z zaistniałą sytuacją lud postanowił powrócić do tego, co jest napisane w Biblii, bo tylko pokorni będą błogosławieni. W ten sposób rozpoczyna się rewolucja w imię lepszego jutra. Rewolucja, w której kobiety są bydłem płodnym, wszelkie mniejszości są eliminowane a pojęcie wolności znika na dobre. Witamy w świecie "The Handmaid’s Tale". Praised be.
W ostatnich latach dystopie na dużym ekranie kojarzyły się głównie z blockbusterami dla nastolatków. Niektórym z nich nie można odmówić brawury w podejściu do tematu, jednak większości brakowało głębi. Jeszcze wcześniej, "Ludzkie Dzieci", "V jak Vendetta" czy "Blade Runner" ugruntowały gatunek antyutopii w historii filmu. Co ciekawe, zarówno kino, jak i telewizja dystopijne pomysły czerpie głównie z literatury. Nie inaczej jest z "The Handmaid’s Tale", który opiera się na powieści Margaret Atwood sprzed 32 lat.
Zadziwiać może aktualność tak dojrzałego materiału. Mogłoby się wydawać, że w naszych czasach wydarzenia przedstawione w serialu nie mają mieć miejsca. Jednak wystarczy poczytać o procederze okaleczania kobiet poprzez obrzezanie czy likwidacji osób o odmiennej do powszechnej orientacji seksualnej by zrozumieć, że częściowo już żyjemy w serialowej rzeczywistości. Może właśnie dlatego "The Handmaid’s Tale" jest tak niezwykłym ładunkiem emocjonalnym.
Historia June (genialna Elisabeth Moss), której nadano imię Offred w świecie po przewrocie ustrojowym, to opowieść o matce, której zabrano córkę, zabito męża i oddano na służbę państwu Waterford. Służbę, w której przyjmuję rolę wspomnianej Bilhy. Co to oznacza w praktyce? June jest gwałcona przez pana domu, podczas gdy jego żona podtrzymuje ją na swych kolanach. Wszystko w imię większego dobra - poczęcia potomka. Każda próba ucieczki czy nieposłuszeństwa kończy się torturami. W tym nowym, fanatycznym świecie nie można ufać nikomu, a jakiekolwiek przywileje zarezerwowane są wyłącznie dla mężczyzn.
Ponure zdjęcia są świetnym sposobem pokazania jałowości świata po rewolucji. Puste i sterylne pomieszczenia, ograniczenie kostiumów postaci do kilku kolorów ukazują idealny porządek nowego reżimu oraz zwiększają uczucie beznadziei towarzyszące bohaterkom.
Twórcy w pewnych momentach mogliby uciec się do większej subtelności, niektóre wątki prowadzone są w zbyt oczywisty sposób. Przyczepić się można też do nie zawsze trafionych piosenek, które zwyczajnie nie pasują do przedstawianych scen. Nie zmienia to faktu, że cios w twarz, który dostajemy oglądając tę mroczną, zdehumanizowaną opowieść jest niezwykle mocny. Pewnego razu jedna z postaci mówi, że "Lepiej nigdy nie znaczy lepiej dla wszystkich. Zawsze dla niektórych jest gorzej". Lepiej jest wrogiem "dobrego", staje się wymówką w niepewnych czasach. Niekiedy jednak nawet najgorszy stan rzeczy może być lepszy niż rewolucja. Szczególnie gdy prowadzi ona do traktowania ludzi zasadami zapisanymi kilka tysięcy lat temu.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
