Recenzja serialu

Miasteczko Twin Peaks (1990)

Wita nas miasteczko Twin Peaks. Otoczone pięknymi lasami, z cudownymi zbiornikami wodnymi, ogromnym tartakiem, intrygującą fauną i florą. Pełno w nim, zwykłych ludziom kłamstw, tajemnic i namiętności. Takim właśnie zastaje je elegancki agent Cooper i jedyną przeszkodą w napawaniu się uroczymi widokami, degustowaniem wybornego placka z wiśniami jest bestialski mord popełniony na Laurze Palmer. Morderstwo to stanowi największą rysę na obrazie cudownej mieściny. Z czasem jednak ta skaza odsłania nam coraz to większe sekrety dzikiej natury. Właściwie trudno jest tutaj opisać całą fabułę, i jest to zgoła pozbawione sensu. Lynch zachowuje niezwykłą wirtuozerię właściwą żonglerom. Wykorzystuje całkowicie konwencję oper mydlanych. Mamy tu niezliczoną galerię postaci, przy czym każda jest charakterystyczna i zapada w pamięć. Potrafi w stosownej chwili dołożyć komuś rodzeństwo, po czym przestać o nim mówić, a wszystko wydaje się całkowicie rzetelne. Nie brak nam szalonych historii miłosnych i wyznań, jakby żywcem wziętych z "Mody na sukces". Nie przypadkiem jeden z aktorów został zatrudniony właśnie z tego serialu i nagrywa się z konwencji, w której został obsadzony. "Twin Peaks" na pierwszy rzut oka wydaje się tasiemcem. Z pewnością dlatego początkowe jego odcinki zostały, tak entuzjastycznie przyjęte. Lynch jednak, w najmniej oczekiwanych momentach, zaskakuje nas wplataniem wątków metafizycznych, po czym wraca do wcześniej obranej fabuły, jakby mówiąc "tego nie było, to tylko złudzenie". Już szalonym pomysłem jest napisanie postaci Coopera. Zachwycający w swoim dziwactwie, i obdarzony niezwykłą spostrzegawczością, przystojny agent FBI. Przedstawia obraz nieskalanego dobra, jego dziwaczne wady i nawyki są tylko dopełnieniem. Pokładamy w nim nadzieję, że rozwiąże zagadkę śmierci Laury. Tak też się staje, lecz to nie kończy całej historii... Bowiem Lynchowi nie chodzi o wytłumaczenie, kto zabił. Na takie pytania, nie znajdziemy tutaj prostych odpowiedzi. Są dużo bardziej, uniwersalne i tyczą samego sedna problemu. Podoba mi się ciągła zmiana tempa i gdy myślę, że reżyser zbytnio przyśpieszył, on nagle uspokaja cały chaos i pozwala nam odpocząć. Były momenty, kiedy uważałam, iż zagubiono cały sens, jednak potem dochodziło do skumulowanego wykorzystania wszystkich wątków. Jeden z nich okazał się najważniejszy... Wspaniały jest warsztat reżysera, serial ten wspaniale wpisuje się w obraz amerykańskiego mitu o miłych małych miasteczkach. Budowane jest to przez swojską scenografię, jak i też przyjemnych mieszkańców niepozbawionych wad, ale pozostających przy tym sympatycznymi. Czego tu nie mamy; romanse w wszelkich konstelacjach, próba rozwiązania zagadki przez uczniów liceum, szalonego psychiatrę, funkcjonariusza służb tajnych, agresywnego męża znęcającego się nad żoną, cudowne uzdrowienie niedosłyszącego na widok pięknej kobiety, szantaż, miastowego rzezimieszka, tajny klub, orchidee, miejscową parę głupków, niezaplanowaną ciążę, a na samym końcu tajemniczy świat gdzieś na granicy snu i jawy zamieszkany przez duchy. Ktoś może zapytać, po co to wszystko? Bezsensowna wielość wątków, konwencja wyśmiewająca jak i zarazem czerpiąca z oper mydlanych, w gruncie rzeczy nie prowadzi do niczego. Jest to jednak złudne przekonanie. Bowiem za fasadą sztucznej gry aktorskiej, obrzydliwie amerykańskiego wystroju wnętrz i porażającą pięknością przyrody jest postawione nadrzędne pytanie o istotę dobra i zła oraz czy to drugie może zwyciężyć. Na to jednak nie odpowiem, by nie zdradzać zakończenia. Tylko pamiętajcie, "Sowy nie są tym, czym się wydają".