Mafia to istny temat-rzeka, szczególnie wdzięczny dla filmowców. Kino niemal od zarania karmiło widzów gangsterskimi klimatami. Lata 30. obfitowały w produkcje o gangsterskich porachunkach, wystarczy wspomnieć o "Człowieku z blizną" czy "Burzliwych latach dwudziestych". Po wspomniany gatunek zdecydowali się sięgnąć także i Brytyjczycy aby przedstawić historię gangu Peaky Blinders.
Fabuła osadzona jest w realiach Wielkiej Brytanii tuż po zakończeniu I wojny światowej. Na przestrzeni 3 sezonów śledzimy losy rodziny Shelbych, czyli tytułowych Peaky Blinders. Przywódcą i najbardziej wpływowym członkiem rodziny jest Thomas Shelby. W tej roli wyśmienicie sprawdza się Cillian Murphy, znany chociażby z "Incepcji" czy "Granic namiętności". Chociaż posturą Murphy przypomina raczej studenta to w jego interpretacji Tommy Shelby jest charyzmatycznym, czasem cynicznym i bezkompromisowym liderem przed którym czuje się należyty respekt. Równie dobrze na małym ekranie prezentuje się reszta obsady: stateczna Polly (Helen McCrory), ordynarny Arthur (Paul Anderson), a przede wszystkim Sam Neill w roli nieustępliwego komisarza Chestera Campbella, zaciekłego wroga tytułowej szajki oraz Tom Hardy jako żydowski mafioso. Twórcy serialu zadbali o szczegóły dzięki czemu bohaterowie mówią dialektem właściwym dla pochodzenia i regionu z którego się wywodzą. Problemy, z jakimi zmagają się główni bohaterowie są także reprezentatywne dla ówczesnego społeczeństwa. Wystarczy wspomnieć o kwestii PTSD, który był charakterystyczny dla tysięcy żołnierzy, wracających z okopów wielkiej wojny. Nie zabrakło także bardziej prozaicznych, jak rozterki uczuciowe, alkoholizm czy alienacja.
Bez zarzutu spisali się fachowcy od scenografii. Podziwiamy Anglię, taką jaka była – od industrialnych, przepełnionych brudem i dymem krajobrazów poprzez ciemne zaułki ulic, gorzelnie, miejskie puby aż po luksusowe rezydencje nowobogackich. Na uwagę zasługują idealnie odwzorowany ówczesny styl ubierania się i to w przypadku mody damskiej, jak i męskiej.
Charakterystycznym elementem serialu jest współczesna, nowoczesna oprawa muzyczna, która, o dziwo, idealnie komponuje się z wydarzeniami na ekranie. Soundtrack "Peaky Blinders" zawiera nagrania mniej i bardziej znanych artystów, takich jak Ane Brun, Arctic Monkeys, Jack White czy samego Davida Bowie. Połączenie klimatów retro z rockowym brzmieniem stanowi o sile serialu i sprawia, że może zainteresować niemal każdego widza.
"Peaky Blinders" nie jest jednak serialem idealnym. Pierwszy i drugi sezon zasługują w moim głębokim przekonaniu na wysokie noty ze względu na spójną i logicznie skonstruowaną narrację. Odniosłem wrażenie, że twórcy zrealizowali dokładnie to, co sobie pierwotnie założyli. Niestety 3 sezon przyniósł pewne rozczarowania za sprawą nagromadzenia (czasem iście groteskowych) wątków, które ostatecznie nie wniosły niczego przełomowego do fabuły. Pomimo tego z niecierpliwością czekam na kolejne 2 sezony sagi Shelbych. Z czystym sumieniem brytyjską produkcję oceniam na 8/10.
Fabuła osadzona jest w realiach Wielkiej Brytanii tuż po zakończeniu I wojny światowej. Na przestrzeni 3 sezonów śledzimy losy rodziny Shelbych, czyli tytułowych Peaky Blinders. Przywódcą i najbardziej wpływowym członkiem rodziny jest Thomas Shelby. W tej roli wyśmienicie sprawdza się Cillian Murphy, znany chociażby z "Incepcji" czy "Granic namiętności". Chociaż posturą Murphy przypomina raczej studenta to w jego interpretacji Tommy Shelby jest charyzmatycznym, czasem cynicznym i bezkompromisowym liderem przed którym czuje się należyty respekt. Równie dobrze na małym ekranie prezentuje się reszta obsady: stateczna Polly (Helen McCrory), ordynarny Arthur (Paul Anderson), a przede wszystkim Sam Neill w roli nieustępliwego komisarza Chestera Campbella, zaciekłego wroga tytułowej szajki oraz Tom Hardy jako żydowski mafioso. Twórcy serialu zadbali o szczegóły dzięki czemu bohaterowie mówią dialektem właściwym dla pochodzenia i regionu z którego się wywodzą. Problemy, z jakimi zmagają się główni bohaterowie są także reprezentatywne dla ówczesnego społeczeństwa. Wystarczy wspomnieć o kwestii PTSD, który był charakterystyczny dla tysięcy żołnierzy, wracających z okopów wielkiej wojny. Nie zabrakło także bardziej prozaicznych, jak rozterki uczuciowe, alkoholizm czy alienacja.
Bez zarzutu spisali się fachowcy od scenografii. Podziwiamy Anglię, taką jaka była – od industrialnych, przepełnionych brudem i dymem krajobrazów poprzez ciemne zaułki ulic, gorzelnie, miejskie puby aż po luksusowe rezydencje nowobogackich. Na uwagę zasługują idealnie odwzorowany ówczesny styl ubierania się i to w przypadku mody damskiej, jak i męskiej.
Charakterystycznym elementem serialu jest współczesna, nowoczesna oprawa muzyczna, która, o dziwo, idealnie komponuje się z wydarzeniami na ekranie. Soundtrack "Peaky Blinders" zawiera nagrania mniej i bardziej znanych artystów, takich jak Ane Brun, Arctic Monkeys, Jack White czy samego Davida Bowie. Połączenie klimatów retro z rockowym brzmieniem stanowi o sile serialu i sprawia, że może zainteresować niemal każdego widza.
"Peaky Blinders" nie jest jednak serialem idealnym. Pierwszy i drugi sezon zasługują w moim głębokim przekonaniu na wysokie noty ze względu na spójną i logicznie skonstruowaną narrację. Odniosłem wrażenie, że twórcy zrealizowali dokładnie to, co sobie pierwotnie założyli. Niestety 3 sezon przyniósł pewne rozczarowania za sprawą nagromadzenia (czasem iście groteskowych) wątków, które ostatecznie nie wniosły niczego przełomowego do fabuły. Pomimo tego z niecierpliwością czekam na kolejne 2 sezony sagi Shelbych. Z czystym sumieniem brytyjską produkcję oceniam na 8/10.
Moja ocena serialu:
6
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Peaky Blinders (2013)
British gangsters"Peaky Blinders",choć nie zostało wyprodukowane przez amerykańskich gigantów HBO czy przez Showtime,... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
