Recenzja filmu

Pokój (2015)

W ostatnich latach głośno było o kilku przypadkach przetrzymywania w odosobnieniu i stosowaniu przemocy seksualnej wobec kobiet, jednym z tych oprawców był Josef Fritzl. To właśnie pod wpływem tej historii Emma Donoghue napisała książkę, którą sama przerobiła na scenariusz. Efektem jej pracy, jak i reżysera Lenny'ego Abrahamsona jest wyjątkowy film.
 
"Pokój" dla mnie jest filmem o przełamywaniu bariery oddzielającej bohaterów od świata. W tym przypadku ta bariera jest rzeczywista i ogranicza się do czterech ścian "pokoju". Główną postacią filmu jest 5-letni Jack, który jak przystało na dziecko w tym wieku jest bardzo ciekawy świata i chłonny na nowe informacje. Jedyną osobą, która może zaspokoić jego ciekawość jest jego mama-Ma. Dla chłopca całym światem jest pokój, wszystko co znajduje się poza nim jest kosmosem, odrealnioną krainą do której nie ma dostępu. Wszystko się jednak zmienia z dniem piątych urodzin protagonisty, po nich nic nie jest już takie jak kiedyś i Jack musi stawić czoło temu, że wszystko co wiedział o świecie jest mrzonką.

"Pokój" nie jest skomplikowanym i pełnym odniesień filmem. Jest dość prosty i w tym jest jego siła, dzięki temu bardziej skupiamy się na samej historii. W filmie nie ujrzymy zajmującej, wnikliwej analizy psychiki osób przetrzymywanych wbrew własnej woli. Dalekim od prawdy byłoby jednak uznać, że film nie zawiera głębokich treści, jednak są one tak przedstawione, że bardziej skupiamy się na sile miłości rodzicielskiej niż na traumie związanej z przeżytym koszmarem.
Dużym plusem jest to, że moment uwolnienia głównych bohaterów następuje mniej więcej w połowie filmu, a nie na końcu, dzięki temu mamy okazję zobaczyć, jak z tym traumatycznym przeżyciem radzą sobie Ma i Jack, ale też osoby z ich otoczenia. Rzeczywistość po uwolnieniu okazuje się trudniejsza dla protagonistki, nie potrafi ona poradzić sobie z traumą co prowadzi ją na skraj przepaści. Dla Jacka nowy świat też jest wymagający, rzeczywistość go nieco przytłacza, co sprawia, że czasami tęskni za "pokojem", który tak długo było dla niego jedynym światem.

Gra aktorska to znakomita strona filmu – Brie Larson w roli Ma wypada znakomicie. Jej mimika twarzy jest po prostu genialna, podczas scen w "pokoju" cały czas widać beznadziejność sytuacji w której się znalazła i w której przyszło żyć jej synowi. Nawet, gdy na jej twarzy pojawia się uśmiech w oczach widać przygnębienie co pozwala nam wczuć się w klimat filmu. Nie gorzej wypada Jacob Tremblay w roli Jacka, prezentuje on na ekranie całą niewinność i ciekawskość 5-letniego dziecka. Naturalność, z jaką odgrywa kolejne sceny, naprawdę robi wrażenie i pokazuje potencjał tego aktora. O pozostałych aktorach za dużo nie można powiedzieć, gdyż ich role nie są tak rozbudowane, zwłaszcza rola dziadka granego przez Williama H. Macy'ego została bardzo ograniczona, czego bardzo żałuję, gdyż postać stojąca w opozycji do pozostałych mogła wnieść wiele dobrego. Dziadek, który nie akceptuje wnuka, gdyż zamiast dziecka widzi w nim efekt przemocy seksualnej, której doświadczyła jego córka, mógłby dodać wielowątkowości filmowi.

Reasumując: "Pokój" jest jednym z objawień zeszłego roku, przejmujący i wzruszający zarazem, pokazujący potężną siłę – miłość. To dzięki niej Ma walczy o prawdziwe życie syna, Jack postępuje tak, jak mu kazała mama w nowym, nieznanym dla niego świecie. To film o walce z brutalną rzeczywistością, która dla niektórych jest wyjątkowo bolesna i tragiczna.