Recenzja filmu

Człowiek z blizną (1983)

Film ten od początku do końca nawet nie próbuje być dokumentem, nie przeczę - jest całkowicie przerysowany. Ale jak piękne są owe kolory! Styl Briana De Palmy zapewne nie jest nikomu obcy, jest to przecież jeden z najbardziej charakterystycznych reżyserów, jakich nosiła ta ziemia. Niemal wszystkie jego filmy, mają wręcz niesamowity klimat i przepiękne kolory, a "Człowiek z blizną" jest tego doskonałym przykładem. I chyba nie przesadzę, jeżeli powiem, że jest jego najlepszym filmem. Filmem to mało powiedziane, jest to bowiem czyste dzieło sztuki. Dzieło, jakże różne od innych filmów gangsterskich, a przez to niezrozumiane. Dla większości dzisiaj jest pewnie wielkim zaskoczeniem fakt, że w latach 80-tych, które ów film nam tak pięknie wykreował, jego twórca - Brian De Palma miał otrzymać Złotą Malinę (!). Największą zaletą filmu jest niezwykły klimat lat 80-tych, na który składają się sceneria kolorowego Miami oraz piękna, a zarazem kiczowata muzyka. Jest to prawdziwe świadectwo epoki: różowe Miami, yeyo, niebezpieczni gangsterzy, kobiety w bikini, a wśród nich nie kto inny jak sam Al Pacino - człowiek, który objawia nam magię tego świata. Postać, którą wykreował, przejęła od Ala to co u niego najważniejsze - olbrzymią charyzmę i siłę charakteru, a także pewien magnetyzm. Jednak nie dajmy się zwieść, Antonio Montana to maszyna do zabijania, to potwór który nie uchyli się przed niczym i przed nikim, który nie boi się śmierci, a przynajmniej daje nam to do zrozumienia. Razem ze swoim kolegą, Mannym, powoli dociera na sam szczyt narkotykowego imperium. Jest wielki. Niestety, albo stety, jest to film przede wszystkim o (jego) upadku. O wielkim upadku narkotykowego bossa, który uderza w nas ze zdwojoną siłą. My, choć kibicujemy temu wstrętnemu małemu Kubańczykowi, tak naprawdę w głębi duszy go nienawidzimy. Jest człowiekiem okrutnym i dlatego wiemy, że cokolwiek by się stało, on i tak na to zasłużył. Więc kim jest Antonio Montana? Silnym psychicznie, okrutnym Kubańczykiem - to już wiemy. Warto dodać, że interesuje się filmem, że to m.in. Humphrey Bogart i James Cagney nauczyli go jak żyć, jak mówić po angielsku. Nieco o przeszłości Montany dowiadujemy się już na samym początku filmu - jak zaparcie twierdzi - jest „politycznym więźniem Fidela Castro”, ale przede wszystkim drobnym rzezimieszkiem, bandziorem, którego ów dyktator starał się za wszelką cenę pozbyć. Najważniejsze - Tony Montana nie da sobą pomiatać i jest cholernie zdeterminowany, o czym podczas seansu można przekonać się i to nie raz. Wcześniej pisałem, że film jest "przerysowany". Tak, to prawda, film wg mnie jest jedną, wielką metaforą. Metaforą "idealnego" życia i śmierci. Zastosowałem cudzysłów, gdyż tak naprawdę De Palma kpi z Kubańczyka, przejaskrawia jego postać, naśmiewa się z popularnego w tamtych czasach "american dream". Antonio porusza się jak rozpędzona maszyna po ściśle określonym torze, dąży do czegoś, a jak już wszystko ma, jemu ciągle mało. W myśl słów "The World Is Yours", pożąda całego świata i wszystkiego co na nim się znajduje. Aż w końcu to pragnienie go zabija. Odsyła z powrotem do piekła…