Recenzja serialu

Pingwiny z Madagaskaru (2008)

A raczej człapie jak pingwin, przy okazji zarażając dzieci ADHD i hedonistycznymi pierdołami. I można by na tym poprzestać, ale przeraża nieco popularność tegoż amerykańskiego (no bo kto inny mógł wykonać tak cukierkowo-dynamiczny komercyjny produkt) tasiemca bez fabuły, za to z idiotycznymi postaciami.

Większość obroni się, mówiąc, że to przecież takie śmieszne, że ho ho ho ho, ale teksty w stylu "na jaja mojej matki!" wyrażają pewną wątpliwość co do kategorii wiekowej serialu. No bo jaki dorosły osobnik mógłby mieć aż tak spaczone poczucie humoru (czy też jego brak), ażeby śmieszyło go i jego dziatwę "chomik gra na ukulele ponieważ sarna kaszalot". Cóż za fascynujące kino familijne! A jakie pouczające...

Fabuły tu w sumie brak. No bo są ci arktyczni strażnicy zoo, ale owym agentom przeszkadza charyzmatyczny lemur i inne postacie z filmu "Madagaskar". No i tacy z nich strażnicy, że bawią się bombą, biegając po całym Nowym Jorku. Tak, to bez sensu.

Poza "suchością" dialogów spolonizowanych przez prawdziwych mistrzów ojczystego dubbingu (chwała panu Boberkowi) spotkamy się tu z charakterystycznymi bohaterami takimi jak: pingwin, ten drugi pingwin, ten trzeci oraz tamten czwarty. No i jeszcze król Julian ze swą kapciową kulką, która robi słitaśne minki, ajlowdysserial!, a także pojawiające się epizodycznie inne hybrydy chorych psychicznie zwierzątek.

W ogóle to dzieciaki ostatnio próbują na siłę być "fajne". Tak samo ten serial na siłę pragnie okazać się "fajny" dla dzieciaków. I jeśli nie zauważasz żadnego powiązania, prawdopodobnie jesteś jego fanem.

Absurd jest znośny, naprawdę. "Owca w wielkim mieście" była dobra, i choć głupia, krytykowała złe zachowania ludzi i naśmiewała się z popkultury. Recenzowany tu tasiemiec (dosłownie!) zdaje się stać po drugiej stronie ulicy. I tylko nie zdziw się, kiedy twój grzeczny synek ryknie "wytrę wami podłogę i wrzucę do szamba!". To tylko Ameryka.