Recenzja wyd. DVD filmu

Łowca jeleni (1978)

Michael Cimino stworzył ponadczasowy dramat wojenny. W swoim filmie sceny walki ograniczył do niezbędnego minimum, skupiając się na psychologicznych aspektach konfliktu zbrojnego. Nie odnajdziemy tu wielkich i efektownych bitew czy bohaterskich czynów żołnierzy pokazanych z wielkim patosem. "Łowca jeleni" to film o zwykłych ludziach doświadczonych traumą przeżyć wojennych. Produkcja pokazuje destruktywny wpływ, jaki ma wojna na psychikę i zachowanie człowieka, i jak bezpowrotnie zmienia jego życie.
  
"Łowca jeleni" opowiada historię trzech przyjaciół, Michaela (Robert De Niro), Stevena (John Savage) i Nicka (Christopher Walken), żyjących i pracujących na co dzień w małym prowincjonalnym amerykańskim miasteczku. Los chciał, że cała trójka zostaje wyrwana ze swojego spokojnego i przeciętnego życia, i rzucona w sam środek wietnamskiej wojny. W niewoli przyjaciele są zmuszani do gry w rosyjską ruletkę. Traumatyczne przeżycia, jakich doświadczają, na zawsze zmieniają ich wcześniejszy sposób postrzegania świata i zmuszają do podjęcia próby ponownego zaadaptowania się w społeczeństwie.
  
Historia przedstawiona przez Cimino podzielona jest na dwie części. W pierwszej z nich, przedwojennej, reżyser pokazuje zwykłe, spokojne życie mieszkańców przeciętnej miejscowości ze wszystkimi ich codziennymi zmaganiami, troskami i radościami. Możemy w tej części zaobserwować przygotowania trójki bohaterów do opuszczenia swojej społeczności i wyruszenia na przygodę życia (bo tak postrzegają oni swoją służbę w Wietnamie). W drugiej części, powojennej, widzimy już zupełnie inny świat, w którym główni bohaterowie nie potrafią znaleźć dla siebie miejsca, i w którym czują się zagubieni, nierozumiani, a nawet - zbędni. Ten pokazany w dosyć wyraźny sposób kontrast między jednym a drugim światem pozwala dokładnie uwidocznić tragizm wojennych doświadczeń.

Mimo przejmującego przesłania, jakie niesie ze sobą produkcja Cimino, "Łowca jeleni" jest filmem nudnym, który ogląda się niezwykle ciężko. Duży wpływ na to ma na pewno rozwlekła akcja. Poszczególne wydarzenia posuwają się do przodu w iście żółwim tempie i bywają usypiające. Producenci skupili się głównie na pokazaniu w szczegółowy sposób codziennego życia w prowincjonalnym miasteczku. Rozumiem, że miało to na celu dokładne zobrazowanie zmian, jakie wnoszą do społeczeństwa jednostki dotknięte traumą wojenną. Jednak tak mozolne prowadzenie akcji sprawia, że tragizm całej sytuacji (który jest myślą przewodnią filmu) rozmywa się i staje ledwo zauważalny. Na szczęście przywracają go końcowe sceny filmu, w których dramat bohaterów zostaje przypieczętowany mocnym akcentem.

Na uznanie zasługuje za to realizm, z jakim produkcja została zrealizowana. Pokazanie zachowania małomiasteczkowej społeczności i relacji w niej panujących zostało dość wiernie odwzorowane. Duży wpływ na to miał dobór odpowiedniej obsady aktorskiej. Obok wymienionych już przeze mnie De Niro, Walkena i Savage'a w filmie można zobaczyć także Meryl Streep, Johna Cazale'a czy Chucka Aspegrena. Wszyscy aktorzy doskonale wywiązali się z powierzonych sobie ról, tworząc bardzo autentyczne osobowości.

Kolejnym dużym plusem "Łowcy jeleni" są bez wątpienia sceny gry w rosyjską ruletkę, nie tylko te, w których bohaterowie byli do tego zmuszani, ale także te, w których grają dla pieniędzy. Można nawet powiedzieć, że sceny te stanowią esencję produkcji Cimino, wnosząc do jego filmu sporo ożywienia i emocji oraz napędzając całą akcję. Są to jedyne momenty, w których z ekranu nie wieje nudą i w których film może się podobać.
  
"Łowca jeleni" z pewności należy do klasyki kina i to nie tylko wojennego. W doskonały sposób obrazuje degradację psychiczną i społeczną, jakiej doświadczają weterani wojenni. Mimo że film długimi momentami jest monotonny, a czasami nawet nudny, stanowi obowiązkową pozycję dla fanów produkcji psychologicznych, a także dla każdego szanującego się konesera kina.