"Za siedmioma górami, za siedmioma lasami, dobra królowa i jej mąż spodziewali się narodzin małej księżniczki. Pewnego zimowego wieczora królowa haftowała, siedząc przy oknie. W którymś momencie skaleczyła się w palec. Królowa popatrzyła na krew i pomyślała: Pragnę urodzić dziewczynkę o ustach czerwonych jak krew, skórze białej jak śnieg i włosach czarnych jak heban. Niedługo potem dobra królowa umarła w połogu. Jej córka wyglądała dokładnie tak, jak życzyła sobie tego jej matka...". Tak przynajmniej opowiadano historię jej narodzin samej Śnieżce (Monica Keena). W rzeczywistości jej matka poczuła skurcze porodowe w czasie jazdy powozem, który chwilę później wywrócił się. Nie mając do dyspozycji żadnej pomocy ojciec (Sam Neill) rozciął brzuch swojej żony i wyciągnął dziecko. Biały śnieg i czarna suknia królowej zostały splamione szkarłatną krwią...
Wychodzi na to, że małą Śnieżkę oszukano tylko częściowo. Szkielet obydwu historii się zgadza. Jedna jest jednak bardziej baśniowa, druga wyraźnie dąży do możliwie największego realizmu. I tak pozostaje aż do końca seansu "Śnieżki dla dorosłych". Historia została w znacznej mierze pozbawiona wątków fantastycznych, oraz bajkowej umowności i łagodności. Z drugiej strony nikt, kto choć powierzchownie zna historię o złej królowej, która próbowała otruć pasierbicę za pomocą jabłka, nie będzie zaskoczony przebiegiem i zakończeniem historii. Mimo to warto poświęcić niecałe dwie godziny na obejrzenie tego filmu, a jest tak z kilku powodów. Po pierwsze przyjemne dla oka lokacje, dosyć dobrze wprowadzają w klimat średniowiecza (przy czym trzeba pamiętać że film ma swoje lata i jest produkcją telewizyjną). Po drugie baśniowa atmosfera uzyskana posługiwaniem się ciepłymi barwami raz po raz jest przełamywana nastrojem grozy, wywoływanym wynikającym z wszechobecnej w filmie brutalności i z obawy o życie Śnieżki zagrożonej intrygami Macochy. Mocną stroną filmu jest również kreacja Sigourney Weaver, która odgrywa rolę czarnego charakteru. Jej Macocha nie jest zła od początku, a jej niechęć do Śnieżki wynika bardziej z braku cierpliwości do upartej i krnąbrnej nastolatki, oraz z niemożności posiadania własnych dzieci. Jednak już od pierwszej sceny jej delikatny i nieodgadniony uśmiech pokazuje że mamy do czynienia z osobą charyzmatyczną, pewną siebie, oraz nieznoszącą sprzeciwu. Równocześnie Macocha staje się w pewien sposób postacią tragiczną, której co prawda raczej niewielu będzie kibicować, ale którą każdy z pewnością zrozumie.
W moim mniemaniu największą wadą "Śnieżki dla dorosłych" jest zachowanie wątków fantastycznych, obecnych głównie w historii macochy. W moim odczuciu ich obecność zakłóca przyjętą realistyczną konwencję. Moim zdaniem zastąpienie czarodziejskiego lustra zwykłym zwierciadłem oraz uwydatnienie popadania macochy w szaleństwo byłoby bardziej spójne z całym obrazem, niż przyjęte ostatecznie rozwiązania. O muzyce nie da się powiedzieć nic specjalnego poza tym, że jest odpowiednio ponura i nie przeszkadza. Występ większości aktorów jest zaledwie znośny, nawet jeśli weźmie się pod uwagę, że są to w większości osoby nieznane. W mojej opinii mała popularność nie usprawiedliwia braków w warsztacie.
Na przełomie roku 2011 i 2012 miała miejsce premiera dwóch filmów na nowo interpretujących historię Królewny Śnieżki: "Mirror Mirror" oraz "Królewna Śnieżka i Łowca". Pierwszy z nich, choć wzbogacony o aluzje do teraźniejszości, powraca do konwencji baśniowej. Drugi natomiast przemienia znaną nam opowieść w widowisko fantasy. Moim zdaniem warto przy okazji tych dwóch obrazów odświeżyć sobie "Śnieżkę dla dorosłych" i przekonać się, że historia ta jest interesująca zarówno jako baśń, obraz przygodowy, jak i horror.
Wychodzi na to, że małą Śnieżkę oszukano tylko częściowo. Szkielet obydwu historii się zgadza. Jedna jest jednak bardziej baśniowa, druga wyraźnie dąży do możliwie największego realizmu. I tak pozostaje aż do końca seansu "Śnieżki dla dorosłych". Historia została w znacznej mierze pozbawiona wątków fantastycznych, oraz bajkowej umowności i łagodności. Z drugiej strony nikt, kto choć powierzchownie zna historię o złej królowej, która próbowała otruć pasierbicę za pomocą jabłka, nie będzie zaskoczony przebiegiem i zakończeniem historii. Mimo to warto poświęcić niecałe dwie godziny na obejrzenie tego filmu, a jest tak z kilku powodów. Po pierwsze przyjemne dla oka lokacje, dosyć dobrze wprowadzają w klimat średniowiecza (przy czym trzeba pamiętać że film ma swoje lata i jest produkcją telewizyjną). Po drugie baśniowa atmosfera uzyskana posługiwaniem się ciepłymi barwami raz po raz jest przełamywana nastrojem grozy, wywoływanym wynikającym z wszechobecnej w filmie brutalności i z obawy o życie Śnieżki zagrożonej intrygami Macochy. Mocną stroną filmu jest również kreacja Sigourney Weaver, która odgrywa rolę czarnego charakteru. Jej Macocha nie jest zła od początku, a jej niechęć do Śnieżki wynika bardziej z braku cierpliwości do upartej i krnąbrnej nastolatki, oraz z niemożności posiadania własnych dzieci. Jednak już od pierwszej sceny jej delikatny i nieodgadniony uśmiech pokazuje że mamy do czynienia z osobą charyzmatyczną, pewną siebie, oraz nieznoszącą sprzeciwu. Równocześnie Macocha staje się w pewien sposób postacią tragiczną, której co prawda raczej niewielu będzie kibicować, ale którą każdy z pewnością zrozumie.
W moim mniemaniu największą wadą "Śnieżki dla dorosłych" jest zachowanie wątków fantastycznych, obecnych głównie w historii macochy. W moim odczuciu ich obecność zakłóca przyjętą realistyczną konwencję. Moim zdaniem zastąpienie czarodziejskiego lustra zwykłym zwierciadłem oraz uwydatnienie popadania macochy w szaleństwo byłoby bardziej spójne z całym obrazem, niż przyjęte ostatecznie rozwiązania. O muzyce nie da się powiedzieć nic specjalnego poza tym, że jest odpowiednio ponura i nie przeszkadza. Występ większości aktorów jest zaledwie znośny, nawet jeśli weźmie się pod uwagę, że są to w większości osoby nieznane. W mojej opinii mała popularność nie usprawiedliwia braków w warsztacie.
Na przełomie roku 2011 i 2012 miała miejsce premiera dwóch filmów na nowo interpretujących historię Królewny Śnieżki: "Mirror Mirror" oraz "Królewna Śnieżka i Łowca". Pierwszy z nich, choć wzbogacony o aluzje do teraźniejszości, powraca do konwencji baśniowej. Drugi natomiast przemienia znaną nam opowieść w widowisko fantasy. Moim zdaniem warto przy okazji tych dwóch obrazów odświeżyć sobie "Śnieżkę dla dorosłych" i przekonać się, że historia ta jest interesująca zarówno jako baśń, obraz przygodowy, jak i horror.
Moja ocena:
7
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
