Recenzja filmu

American Beauty (1999)

"American Beauty" jest jednym z filmów, który wzbudza duże kontrowersje i niejednoznaczne oceny. Głosy na forum na jego temat są skrajnie podzielone. Połowa osób uważa, że jest rewelacyjny, a druga – że to kompletna klapa. Myślę, że wynika to z faktu, że nie jest to prosty film. Mi spodobał się bardzo dopiero za trzecim razem; dopiero wtedy zrozumiałem, o czym tak naprawdę jest. Film opowiada historię dwóch rodzin mieszkających obok siebie. W jednym domu mieszkają ludzie sukcesu: Carolyn jest agentką nieruchomości, a Lester pracuje w agencji reklamy. Mają nastoletnią córkę – Jane, z którą jednak nie umieją znaleźć kontaktu, a tak naprawdę chyba nie chcą. Obok mieszka rodzina Fittsów – Frank jest byłym żołnierzem w randze pułkownika. W chwili obecnej poświęca całą swą energię wychowaniu syna, który w przeszłości miał problemy z narkotykami. Frank chce wychować syna zgodnie z wojskową musztrą. Mimo iż w historii obie rodziny są ważne, tak naprawdę najważniejszy jest Lester, który to w wieku czterdziestu lat odkrywa, że jego życie nie ma sensu. Codziennie jest zapracowany, dąży tylko do tego, by zarabiać pieniądze, a nie ma czasu na zabawę i prawdziwą radość z życia. Postanawia rzucić pracę w dużej firmie i przyjąć bardziej beztroską postawę. Wraca do młodzieńczych czasów, zaczyna palić trawkę, ćwiczyć na siłowni, marzy o młodej i pięknej koleżance swojej córki, podejmuje pracę w fastfoodzie. Od tej pory jego życie zaczyna nabierać sensu. Zastanawiam się, co jest głównym tematem filmu i mam problem, gdyż jest w nim poruszane tak wiele istotnych kwestii, że ciężko określić, która jest najważniejsza. Najbardziej wyeksponowany jest wątek miłosny Lestera i Angeli, ale wydaje mi się, że jest on najmniej istotny. Dla mnie najważniejsze było zestawienie dwóch modeli rodziny i sposobu wychowania dzieci. Jeden to rodzina Burnham, w której oboje rodzice pracują, mają mało czasu dla córki i dają jej wolną rękę. Rodzina ta z pozoru wygląda na szczęśliwą, ale tak naprawdę nigdy nie było tam miłości. Jest to dość liberalny model sposobu życia prezentowany przez Carolyn i Lestera. Z drugiej strony mamy rodzinę Fittsów, którą znamy znacznie mniej, ale można o niej powiedzieć, że jest konserwatywna – głową rodziny jest ojciec i on wydaje rozkazy, decyduje o wszystkim i wszyscy mają go słuchać. Ricky jest wiecznie przez ojca pilnowany, by nie brał narkotyków, ale nie dlatego że ojciec martwi się o jego zdrowie, tylko dlatego by nie przyniósł hańby jemu i jego rodzinie. Również stosunek do homoseksualizmu mówi wiele. "American Beauty" jest pełen różnych sytuacji, które można analizować na wiele sposobów, i postaci, które są wyraziste i łatwe do utożsamienia z pewnymi postawami. Oscar za scenariusz był zasłużony, gdyż pokazanie tak wielowątkowej historii, a jednocześnie tak spójnej to naprawdę sztuka. Również aktorom należą się duże brawa za tak doskonałe kreacje. Szkoda, że nagrody dostawał jedynie Kevin Spacey. Film ten w sumie otrzymał pięć Oscarów. Można dyskutować, czy to dużo, czy mało i czy w dobrych kategoriach. Mnie cieszy szczególnie Oscar za scenariusz i najlepszy film. Myślę, że był to jeden z tych słusznych werdyktów Amerykańskiej Akademii Filmowej, która nie zawsze przyznaje nagrody według wartości artystycznych. Nie mam najmniejszej wątpliwości, że "American Beauty" trzeba zobaczyć, ale zdaję sobie sprawę, że nie jest to film prosty i wiele osób może go odebrać na różne sposoby, ale warto spróbować.