Recenzja wyd. DVD filmu

Aurore (2005)

Wszelkiego rodzaju potworności pojawiały się już na ekranach, począwszy od tych, których nie znamy - "Coś" czy "Obcy" aż do tych, których się boimy - "Nieodwracalne" albo którymi pogardzamy - "Trainspotting" i "Nimfomanka". Nic jednak nie może się mierzyć z okaleczaniem bezbronnych i to właśnie ono jest najbardziej nie do zniesienia.

Historia opowiedziana przez Luce'a Dionne'a jest interpretacją faktycznych zdarzeń, które miały miejsce w 1909 roku. Reżyser, będący również scenarzystą skrupulatnie studiuje psychologię bohaterów, jednocześnie nie wpadając w zbyt dosłowne wypowiedzi.  

Film porusza dość znane problemy, które pojawiają się w "Białej Wstążce", czy "Czekoladzie", ale w tej odsłonie mają bardzo surowy i ostateczny wyraz.
Luc Dionne wykazuje dużą świadomość ludzkiego umysłu oraz schematów, którymi rządzi się społeczeństwo oraz jego komórki. Można spekulować na temat tego co jest dobre, a co złe, jednak ten film zabiera wszelkie wątpliwości, co do tego jak wygląda zło, ukazując je w pełnej postaci. Film jest esencją swojego gatunku -podsyła widzowi nici nadziei, po to tylko aby zaraz wylać na niego wiadra zimnej wody, powodujące najgorsze ze wszystkich uczuć - bezgraniczną bezradność.

 "Aurore" pokazuje, że aby wzbudzić współczucie w odbiorcy nie wystarczy pokazać cierpienia, dopiero zestawione ze szczęściem i dobrocią jest ono tak uderzające. Film doskonale pokazuje uwarunkowania społeczne i system, który obowiązywał w małych miasteczkach jeszcze w ubiegłym wieku. W dramacie podważona zostaje funkcja Kościoła wraz z duchownymi, którzy mają być głosem Boga na Ziemi. Postaci są realistyczne i nigdy nie mówią więcej niż jest to konieczne. Widz towarzyszy rozwojowi zdarzeń z wielu perspektyw, mając wgląd w punkty widzenia każdego z bohaterów, dzięki czemu rozumie każdy z nich. W trakcie filmu pojawia się wiele pytań, ciężko bowiem zgodzić się z większością wydarzeń. Oglądając filmy często mówimy sobie:"po co ona idzie do tej piwnicy?!" albo "czemu nie ucieka?". Tutaj nie ma pytań, które pozostają bez odpowiedzi, co dla mnie jest wielką siłą każdej produkcji. Jest to film klarowny, ale nie oczywisty. 

Pod względem artystycznym trudno mieć jakieś zastrzeżenia, muzyka i zdjęcia są po prostu udane, ujawniają się w odpowiednich momentach, wieńcząc sceny, które mają szczególne znaczenie. Trzeba też pochwalić dobór obsady, który jest bez zarzutu. Gorzej jest z bezpośrednimi odnośnikami, którymi posługuje się obraz, przejścia kadru w kadr, które mają znaczenie symboliczne chwilami wystawiają na śmieszność powagę całości. Autor wielokrotnie przerysowuje zachowania bohaterów, a także używa bardzo typowych zestawów zdarzeń, ale robi to w sposób mało tandetny. Zabiegi te powodują pewnego rodzaju baśniowość, zdają się czerpać z przypowieści, zwłaszcza przy tak ważnej w filmie roli Kościoła. Nie można się oprzeć odniesieniu do "Kopciuszka", mając przed oczami historię o pięknej dziewczynce, która pozostaje pod opieką podłej macochy. Jednak z czasem trwania projekcji nawet bracia Grimm zdają się być za mało bezwzględni na tę opowieść. 

Trudno zdecydować, kto powinien obejrzeć "Aurore", czyli tym samym, kto jest adresatem. W zależności od tego, jaką widz ma wrażliwość i bagaż doświadczeń, film może pozostawić po sobie różne ślady. Jednym z nich na pewno jest wściekłość, innym bezsilność i w końcu rozpacz i rezygnacja. Z pewnością trudno jednak jest przejść koło tego obrazu bez żadnego z tych odczuć, gdyż odciska on ogromne piętno i to zdaje się sukcesem tej wypowiedzi. Pod warunkiem, że taki był cel. 

Podsumowując: "Aurore" jest filmem mocnym, pozostawiającym dużą dawkę przemyśleń i brak złudzeń co do naturalnej dobroci w każdym człowieku. Złe rzeczy zwane czasami grzechami powodują lawinę, która nie zatrzymana w porę jest nie do powstrzymania.